Αγαπητοί μου αδελφοί, Ιδού ο Νυμφίος έρχεται!
Ο Νυμφίος Χριστός στέκεται ήδη ανάμεσά μας. Τον υποδεχτήκαμε για πρώτη φορά. Ο υμνωδός, με τρόπο υπέροχο και τόσο άμεσο, μας Τον παρουσίασε: «Ιδού», μας είπε, «ο νυμφίος έρχεται». Καταφθάνει ο νυμφίος της ψυχής μας, την ώρα του πιο πυκνού σκότους. Έρχεται απρόσμενα, απροειδοποίητα. Ευτυχισμένος εκείνος που διατηρεί άγρυπνα τα μάτια της ψυχής του, όπως λέει και ο εθνικός μας ποιητής. Και πάλι, ανάξιος γι’ αυτήν την υπέροχη συνάντηση εκείνος που παραδόθηκε στην αμέλεια και στην αναβολή.
Σήμερα, ο υμνωδός μάς καλεί σε έναν διάλογο. Όχι με τον Νυμφίο, αλλά με την ίδια μας την ψυχή.
«Βλέπε ουν ψυχή μου», πρόσεχε, λοιπό,ν ψυχή μου, «μη τω ύπνω κατενεχθής», μην αφεθείς στον ύπνο, «ίνα μη τω θανάτω παραδοθής», για να μην παραδοθείς στον θάνατο, «και της βασιλείας έξω κλεισθής» και κλειστείς έξω από την βασιλεία, όπως οι πέντε μωρές, οι πέντε επιπόλαιες κοπέλες έπαθαν στην παραβολή.
Πόσο ανεκτίμητη είναι η σχέση με τον εαυτό μας! Πόσο κρίμα που δεν μιλάμε συχνά μαζί του! Περιφερόμαστε ανάμεσα στους ανθρώπους, συζητώντας μαζί τους για χίλια δυό ανούσια πράγματα, που κατά βάθος, ούτε μας ενδιαφέρουν, ούτε μας αφορούν. Συζητήσεις γεμάτες ασημαντότητα, φθόνο, περιέργεια και σχεδιασμούς απόκτησης μάταιου πλούτου και πικρής ανθρώπινης δόξας.
Σήμερα, όμως, μιλάμε στην ψυχή μας. Την καλούμε να ξυπνήσει. Διάσπαση δυνάμεων και σπατάλη χρόνου, αυτός είναι ο ύπνος από τον οποίον κινδυνεύει. Όπως ο ράθυμος δούλος, την ώρα της έλευσης του Κυρίου του είναι παραδομένος στα όνειρα, έτσι και η δική μας ψυχή κινδυνεύει να ξεχάσει τις αληθινές της ανάγκες και να μείνει πνιγμένη στα αγκάθια της απατηλής καθημερινότητας.
Πρέπει να ξυπνήσει η ψυχή μας, αδελφοί μου. Πρέπει να ξαναβρεί τη φωνή της, που απεγνωσμένα βοά για νόημα ζωής, χαρά, πληρότητα, αγάπη. Χιλιάδες χιλιάδων ψυχές βασανίζονται από αβάσταχτη μοναξιά, έλλειψη νοήματος ζωής, δίψα για γαλήνη και χαρά. Κι όμως, οι περισσότερες καταφεύγουν στον ύπνο και στην αποχαύνωση των πλανερών απαντήσεων και των θανατερών παγίδων του κόσμου.
Δύσκολα παίρνει κανείς την απόφαση να εγκαταλείψει την παρηγοριά του κόσμου. Δύσκολα αποφασίζει να απεγκλωβιστεί από την αναβλητικότητα, την μετριότητα, την απόγνωση. Ο ύπνος της ψυχής γίνεται συνήθεια και η μάχη εναντίον της αποδεικνύεται επίπονη και καθημερινή.
«Ψυχή μου, ψυχή μου ανάστα, τί καθεύδεις;», ακούσαμε πριν λίγες ημέρες στον Μεγάλο Κανόνα. Στον ύπνο όλες οι αισθήσεις είναι αδρανείς και τα ασήμαντα του κόσμου γίνονται απατηλότερα από όνειρα. Όταν είμαστε παραδομένοι στον ύπνο, το αληθινό φως μένει απρόσιτο για μας. Νομίζουμε πως ζούμε, νομίζουμε πως υπάρχουμε. Φοβόμαστε πολύ τον θάνατο, ίσως γιατί πεθαίνουμε χωρίς να έχουμε ζήσει. Ο θάνατος δεν είναι γεγονός της μίας στιγμής. Είναι διαρκής, γιατί διαρκής είναι η απουσία Εκείνου που είναι αληθινό φως και αληθινή ζωή. Περνάνε οι στιγμές πριν καν τις ζήσουμε, φεύγουν οι άνθρωποι πριν καν καταφέρουμε να τους αγαπήσουμε.
Αιώνες επί αιώνων, ολόκληρη η ανθρωπότητα νοσταλγεί την βασιλεία, που η αμαρτία των προπατόρων μας σφράγισε, αφήνοντάς μας να θρηνούμε και να περιμένουμε. Ακόμη έξω περιφερόμεθα, αδελφοί μου, διψώντας για ζωή, διψώντας για αγάπη. Μία πόρτα, όμως, ανοίγει. Ο Νυμφίος εισέρχεται. Ας μας αξιώσει να Τον ακολουθήσουμε και να βρεθούμε μαζί Του στο τραπέζι της αγάπης και της αθανασίας.
Δική Του είναι η βασιλεία. Μέσα σ’ αυτήν, η κάθε μέρα, η κάθε ώρα είναι γεμάτη νόημα, γεμάτη χαρά, γεμάτη σχέσεις αγάπης, και προσφοράς. Μέσα εκεί, ούτε μία ώρα ανίας, ούτε μία ώρα μοναξιάς, ούτε μία ώρα κενότητας δεν υπάρχει. Εντός της βασιλείας Του, η αγάπη Του δίνει περιεχόμενο στον χρόνο, στην κάθε μέρα, στην κάθε στιγμή. Όποιος εισήλθε με τον Νυμφίο στο γαμήλιο τραπέζι ξέρει πώς να ζει και γιατί ζει. Όποιος γεύτηκε τον πλούτο της πνευματικής Του τραπέζης, δεν φοβάται, πλέον, τον θάνατο.
Να, γιατί δεν πρέπει να κλειστούμε έξω. Να, γιατί πρέπει να ξυπνήσουμε. Ας μη μας νικήσει η ραθυμία, ας μην στερηθούμε την ζωή. Ένας καινούργιος κόσμος περιμένει. Εκεί λάμπει το πρόσωπο του Θεού και οι άνθρωποι γίνονται πάλι αδέλφια.
Καλή αντάμωση αδελφοί μου, εκεί που επισκοπεί το φως του προσώπου Του!
Μετά πατρικών ευχών και αγάπης,
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ
† Ο ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ
