Αγαπητοί μου πατέρες και αδελφοί, παιδιά μου εν Κυρίω αγαπημένα,
Φως ενός άλλου κόσμου καταυγάζει την αποψινή νύκτα. Φως προερχόμενο από την χώρα των ζώντων. Νεκρό έσπευσαν να τον τιμήσουν οι Μυροφόρες και επέστρεψαν έμπλεες χαράς από την διαβεβαίωση του Αγγέλου:
«Αυτός που ζητείτε ανέστη! Δεν έχει θέση ο ζωντανός μεταξύ των νεκρών».
Συνοδοιπόροι των Μυροφόρων υπήρξαμε και εμείς. Μέχρι χθες βρισκόμασταν ενώπιον νεκρού, από θάνατο επώδυνο και επονείδιστο. Και αν δεν βρεθήκαμε στον Γολγοθά κατά τη φοβερή εκείνη ώρα, γνωρίζουμε καλά το σκότος που σκέπασε την γη κατά την στιγμή του «τετέλεσται». Είναι το ίδιο σκοτάδι που σκιάζει και την σημερινή ανθρωπότητα. Είναι ο ίδιος τρόμος που συνθλίβει τον σημερινό εξουθενωμένο και απελπισμένο άνθρωπο.
Μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα, ακολουθήσαμε το άδικο και φρικτό μαρτύριο του Χριστού μας. Κι αν δεν βρεθήκαμε στο πραιτόριο, γνωρίζουμε καλά την οδύνη και την μοναξιά Του. Είναι το ίδιο διαχρονικό ανθρώπινο μαρτύριο, το προερχόμενο, όμως, από τα δίκαια αποτελέσματα της εγωπάθειας και της απιστίας μας.
Οικεία μας είναι και η απελπισία των Μαθητών ενώπιον του καθημαγμένου Διδασκάλου τους, κατά την ώρα της αποκαθηλώσεως. Ο φόβος της οριστικής κατάρρευσης των πάντων χτυπά την πόρτα και της δικής μας ψυχής, που γίνεται, όλο και συχνότερα, περίλυπη έως θανάτου (Ματθ. 26,38).
Απόψε, όμως, το πένθος και η ψυχική κατάρρευση της ανθρωπότητας δίνει τη θέση της στην ανέκφραστη χαρά και στην ακλόνητη ελπίδα. Ο θάνατος φάνηκε να καταβάλλει το άχραντο σώμα του Θεανθρώπου, ενώπιόν μας, όμως, βρίσκεται ο νικητής του θανάτου και το αναστημένο Του σώμα ανοίγει την οδό προς την αθανασία. Από το κενό μνημείο Του αναβλύζει συγχώρηση και άφατη χαρά.
Σήμερα απολαμβάνουμε τον πλούτο της αναστάσιμης δωρεάς. Σήμερα η ζωή φανερώνεται στις αληθινές της διαστάσεις και ο θάνατος αποκαλύπτεται όσο ποτέ αταίριαστος με την φύση μας και συντετριμμένος από τον Ζωοδότη Κύριο. Προς Αυτόν, έμπλεοι ευγνωμοσύνης, ας σπεύσουμε να αναγνωρίσουμε το μεγαλείο Του και ας Τον δοξάσουμε μαζί με τον μελωδό:
«Χθες συνεθαπτόμην σοι Χριστέ, συνεγείρομαι σήμερον Αναστάντι σοι. συνεσταυρούμην σοι χθες, αυτός με συνδόξασον Σωτήρ, εν τη βασιλεία σου».
Η δόξα της Εκκλησίας Του είναι οι πληγές της αγάπης Του για τον κόσμο. Την δόξα της θυσίας Του αναζητούμε και εμείς. Τον δρόμο της φιλανθρωπίας Του καλούμεθα να βαδίσουμε. Διατηρούμε τον σύνδεσμο μαζί Του, διατηρούμε την ενότητα μεταξύ μας και αποκαλύπτουμε στον κόσμο με τη ζωή και τον λόγο μας την Θεϊκή ευσπλαχνία και την επουράνια φιλανθρωπία. Τον δικό Του δρόμο βαδίζουμε, το δικό Του έργο αναλαμβάνουμε. Έργο καταλλαγής μεταξύ των αντιθέσεων, έργο αποδοχής του διαφορετικού, έργο απάντησης στο αίτημα της ανθρωπότητας για ειρήνη και δικαιοσύνη. Ζώντας την Ανάσταση, κρατάμε ζωντανή την ελπίδα του κόσμου και αποδεχόμενοι το φως του κενού Του μνημείου, μεταβαλλόμεθα σε μάρτυρες ελπίδας και διαβεβαιώνουμε έναν κόσμο «καθήμενον εν σκότει»: «Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, άδου την καθαίρεσιν, άλλης βιοτής, της αιωνίου, απαρχήν. Και σκιρτώντες υμνούμεν τον αίτιον, τον μόνον ευλογητόν των πατέρων θεόν και υπερένδοξον».
Ο γέροντας Πορφύριος συμβούλευε, σε κάθε λύπη, σε κάθε πειρασμό, αυτόν τον ύμνο να φέρνουμε στον νου μας και να θυμίζουμε στον εαυτό μας, πως θάνατος και λύπη, πλέον, δεν υπάρχουν, διότι ο Αίτιος της χαράς βρίσκεται ανάμεσά μας και μας καλεί να πολιτογραφηθούμε πολίτες μιας νέας πολιτείας, μίας νέας ζωής. Αυτής της άλλης, της αναστάσιμης βιωτής την απαρχή, εορτάζομε σήμερα. Ελάτε, λοιπόν αδελφοί μου. «Αγαλλιασώμεθα και ευφρανθώμεν εν αυτή».
Μετά θερμών πασχαλίων ευχών και της εν Χριστώ Αναστάντι αγάπης,
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ο ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ
