Μία ὄμορφη Κυριακή ξημέρωσε σήμερα, καθώς ἀπό τή μιά τιμᾶμε τόν Μεγαλομάρτυρα τῆς πίστης Ἅγιο Δημήτριο τόν Μυροβλύτη καί ἀπό τήν ἄλλη βλέπουμε στήν εὐαγγελική περικοπή τῆς ἡμέρας τή συνάντηση τοῦ Ἰησοῦ μέ τόν δαιμονισμένο στή χώρα τῶν Γαδαρηνῶν. Ὁ Χριστός συντρίβει μέ ἐπιδεικτικό τρόπο τή δύναμη τῶν δαιμόνων. Δείχνει τή θεϊκή φιλανθρωπία, τή συντριπτική θεϊκή δύναμη καί τήν ἀπύθμενη δαιμονική κακότητα. Τό πέρασμά Του ἀπό τή χώρα τῶν Γαδαρηνῶν εἶναι σύντομο, διότι οἱ κάτοικοι αὐτῆς τῆς χώρας δέν Τόν θέλουν. Προτιμοῦν νά βόσκουν τά γουρούνια τῶν παθῶν, παρά νά ζοῦν ἐλεύθερα καί χαρούμενα στό θεϊκό θέλημα. Ὁ Κύριος σέβεται τήν ἐλευθερία τῶν Γαδαρηνῶν καί ὑπακούει στό αἴτημά τους. Φεύγει ἀπό τήν περιοχή τους. Δέν τούς ἐγκαταλείπει, ὅμως, ἕρμαιους στόν κατήφορο τῆς ἁμαρτίας. Ἀφήνει πίσω ἕναν ἱεραπόστολο. Ἀφήνει τόν πρώην δαιμονισμένο μέ τήν ἐντολή: «διηγοῦ ὅσα ἐποίησέ σοι ὁ Θεός». Ἀφήνει νά δουλέψει στίς ψυχές ὁ ἐλευθερωμένος ἀπό τά δαιμόνια συμπολίτης τους. Ἀφήνει ἕναν ἱεροκήρυκα τοῦ θεϊκοῦ μεγαλείου καί τῆς θεϊκῆς ἀγάπης.
Ὁ Χριστός σ’ ὅλες τίς ἐποχές στέλνει φιλότιμους ἐργάτες πρός τήν ἀνθρωπότητα, γιά νά κηρύττουν τίς ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ. Ἕνας τέτοιος ἐργάτης, ἕνας δυνατός κήρυκας τῶν θείων ἐνεργειῶν εἶναι καί ὁ σήμερα τιμώμενος Μεγαλομάρτυρας Δημήτριος.
Ὅ Ἅγιος Δημήτριος ἐργάστηκε σέ μία ἐποχή πού ἡ ἀνθρωπότητα ἦταν παραδομένη στή λάσπη τῆς εἰδωλολατρείας. Οἱ ἄνθρωποι ζοῦσαν μόνο γιά νά ἱκανοποιοῦν τίς κατώτερες ὀρέξεις τους καί νά ἐκτρέφουν τά χαμερπῆ πάθη τους. Ἡ κοινωνία εἶχε περιέλθει σέ μία ἀπάνθρωπη βαρβαρότητα, ἀφοῦ σάν διασκέδαση εἶχε τίς ἀνθρωποφάγες μονομαχίες. Ὅταν ἕνας λαός διασκεδάζει τήν ἀνία του βλέποντας ἀνθρώπους νά σκοτώνονται στά θέατρα καί στόν ἱππόδρομο, τότε μποροῦμε νά καταλάβουμε πόσο χαμηλά ἔχει πέσει ἡ ἀνθρωπότητα. Μπορεῖ ἡ κοινωνία τῶν Γαδαρηνῶν νά ἔβοσκε τά γουρούνια τοῦ συμφέροντος, τῆς καλοπέρασης καί τῆς εὐμάρειας, ἀλλά ἡ κοινωνία τῆς ἐποχῆς τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, παρότι εἶναι μεταγενέστερη χρονικά, δέν ἦταν ἀνώτερη πνευματικά. Εἶναι μία κοινωνία πού ἐκτρέφει τά πολύ βρωμερότερα γουρούνια τῆς ἀναισθησίας, τῆς ἀπανθρωπιᾶς, τῆς σαρκολατρείας καί τῆς εἰδωλολατρείας. Σ’ αὐτή τήν ἀτμόσφαιρα τῆς ἀκραίας σήψης γεννιέται καί μεγαλώνει ἕνας νέος πού γίνεται ἡ ἐξαίρεση στόν κανόνα. Ἀνδρώνεται ὁ Δημήτριος μέ τόν Χριστό στήν ὕπαρξή του. Ἀνεβαίνει τή στρατιωτική ἱεραρχία, χωρίς νά ξεπουλήσει τήν ψυχή του. Καταλαμβάνει τά ὕπατα ἀξιώματα τῆς πόλης, χωρίς νά χάσει τή φλόγα τῆς ἀγάπης γιά τόν Ἰησοῦ. Τά δῶρα καί τά πνευματικά χαρίσματα, πού ἔλαβε ἀπό τόν Παράκλητο, δέν τά κρατάει γιά τόν ἑαυτό του. Τά μοιράζεται μέ τούς νέους, τά σκορπίζει στούς ἀνθρώπους πού χόρτασαν ἀπό τή βρωμιά καί ψάχνουν κάτι ἀληθινό καί διαφορετικό. Σάν νά ἔλαβε ἐκεῖνος τήν ἐντολή τοῦ Χριστοῦ: «διηγοῦ ὅσα ἐποίησέ σοι ὁ Θεός», κάθε ἡμέρα, ὅπου βρεῖ τήν εὐκαιρία, διηγεῖται τίς εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπο. Διηγεῖται τίς εὐλογίες πού ἔλαβε ὁ ἴδιος ἀπό τόν Ἰησοῦ καί τίς ὁποῖες λαμβάνει κάθε ἄνθρωπος πού προσεγγίζει τήν ἀλήθεια. Ὁ βίος του εἶναι ἱεραποστολικός. Ἡ δράση του εἶναι ὁ εὐαγγελισμός τῶν ἀνθρώπων. Ἡ φιλοδοξία του εἶναι κάθε ἡμέρα νά βαπτίζεται ἕνας καινούργιος χριστιανός. Μέ θάρρος καί ἐργατικότητα ἀνάβει τό φῶς τοῦ Χριστοῦ στίς σκοτεινιασμένες συνειδήσεις τῶν εἰδωλολατρῶν. Μεταγγίζει τά ζώπυρα νάματα τῆς πίστης στίς νεκρωμένες καρδιές τῶν πλανεμένων. Γίνεται ὁ φάρος τῆς Θεσσαλονίκης, τῆς Μακεδονίας, τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί ὁλόκληρης τῆς Ὀρθοδοξίας. Γίνεται παγκόσμιος ἅγιος καί παγκόσμιος ἄνθρωπος. Γίνεται οἰκουμενική προσωπικότητα, πού οἰκοδομεῖ τήν Ἐκκλησία στό πέρασμα τῶν αἰώνων μέ τό διαχρονικό παράδειγμά του καί μέ τό πολύτιμο μύρο, τό ὁποῖο ἀναβλύζει ἀπό τήν ἁγία του λάρνακα.
Ὁ κόσμος πού ζοῦμε μοιάζει καί μέ τήν κοινωνία τῆς περιοχῆς τῶν Γαδαρηνῶν καί μέ τήν ποιότητα τῆς ἐποχῆς τοῦ Μεγαλομάρτυρα Δημητρίου. Μπορεῖ νά ἔχουμε προχωρήσει ἑκατοντάδες χρόνια μπροστά, μπορεῖ νά κάναμε ἅλματα στίς ἐπιστῆμες καί στήν τεχνολογία, μπορεῖ νά πολλαπλασιάσαμε τίς γνώσεις καί τίς δεξιότητές μας, ἀλλά ἠθικά καί πνευματικά κινούμαστε σέ ἐπίπεδο πρωτόγονο. Σκοτώνουμε τά παιδιά πού δέ θέλουμε, ἀπατοῦμε τήν ἀγάπη, ἀτιμάζουμε τή συζυγία, κλέβουμε ὅσο δέ μᾶς συλλαμβάνουν, κάναμε τήν κτηνωδία δικαίωμα, εἴμαστε περήφανοι γιά τίς ἁμαρτίες καί τά πάθη μας, θεωροῦμε τήν ἠθική καθαρότητα ὀπισθοδρόμηση καί ἀνοησία, βλέπουμε τήν τιμιότητα σάν ἀδυναμία, ζοῦμε μέ τούς νόμους τῆς ζούγκλας σάν τούς ἀνθρώπους τῶν σπηλαίων, πιστεύουμε στά μάγια καί στίς προλήψεις. Τώρα πιά καταργοῦμε τίς λέξεις καί τή γλώσσα μας. Γράφουμε μέ σύμβολα, εἰκόνες καί σχήματα σάν τούς ἀνθρώπους πρίν ἀνακαλυφθεῖ ἡ γραφή. Μέσα σ’ αὐτή τή σχιζοφρενική ἀντιφατικότητα μεταξύ ὀπισθοδρόμησης καί προόδου καλούμαστε νά λάβουμε τήν ἐντολή τοῦ Χριστοῦ: «διηγοῦ ὅσα ἐποίησέ σοι ὁ Θεός» καί νά τήν κάνουμε πράξη. Καλούμαστε νά τήν ἐφαρμόσουμε σάν τόν Ἅγιο Δημήτριο στήν καθημερινότητά μας. Μέ συνέπεια, μέ φιλοτιμία, μέ ταπείνωση, μέ διάκριση καί εὐγένεια καλούμαστε νά μεταδώσουμε στούς συνανθρώπους μας ὅσα ἔκανε ὁ Θεός γιά μᾶς. Νά τούς μεταφέρουμε τήν ἐμπειρία τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ πρός τό πρόσωπό μας. Νά διαφημίσουμε τά δῶρα πού λάβαμε. Νά μιλήσουμε γιά τήν ἠρεμία τῆς συνείδησης, γιά τή χαρά τῆς μετάνοιας, γιά τήν ἰσορροπία τῆς ψυχῆς, γιά τό γέμισμα τῶν ἐσωτερικῶν κενῶν, γιά τήν παρηγοριά στίς θλίψεις, γιά τήν ἀνάσταση στίς πτώσεις, γιά τήν ἀδελφοσύνη καί τήν ἑνότητα τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινότητας, γιά τή λύση καί τή διέξοδο στά ὑπαρξιακά ἀδιέξοδα. Νά μιλήσουμε γιά τή χάρη τῶν μυστηρίων, γιά τή δύναμη τῆς προσευχῆς, γιά τά πνευματικά ὅπλα, γιά τή ζωντάνια τῶν ἁγίων, γιά τή μητρότητα τῆς Παναγίας, γιά τήν παντοδυναμία τοῦ Θεοῦ. Νά μιλήσουμε γιά τήν ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ, πού δέν εἶναι ἕνα παραμύθι ἀλλά ἕνα βίωμα μυστικό, δυνατό καί ἀληθινό. Νά μιλήσουμε γιά τήν Ἀνάσταση πού βιώνουμε, ὅταν κοινωνᾶμε, καί μᾶς περιμένει, ὅταν πεθάνουμε. Νά μιλήσουμε γιά τόν γλυκύτατο Ἰησοῦ στούς ἀνθρώπους, πού εἶναι πικραμένοι ἀπ’ ὅλους καί ἀπ’ ὅλα.
«Διηγοῦ ὅσα ἐποίησέ σοι ὁ Θεός» εἶπε ὁ Χριστός στόν ἱεραπόστολο, πρώην δαιμονισμένο, ὅταν τόν ἄφησε πίσω Του στή χώρα τῶν Γαδαρηνῶν. «Διηγοῦ ὅσα ἐποίησέ σοι ὁ Θεός» εἶπε καί στόν Μέγα Χριστομάρτυρα Δημήτριο, γιά νά τόν κάνει ζωντανό παράδειγμα ὁμολογίας «πίστεως καί ἀληθείας» στό πέρασμα τῶν αἰώνων. «Διηγοῦ ὅσα ἐποίησέ σοι ὁ Θεός» λέει ὁ Ἰησοῦς καί σ’ ἐμᾶς, πού μᾶς ἐλευθέρωσε ἀπό τή δύναμη τοῦ διαβόλου μέ τό βάπτισμα καί μᾶς γέμισε πνευματικά ἐφόδια, ἔτσι ὥστε νά διακηρύττουμε τά θαυμάσια τοῦ Θεοῦ σέ κάθε στιγμή καί σέ κάθε τόπο, γιά νά γινόμαστε ἡ αἰτία τῆς σωτηρίας τῶν ἄλλων καί νά μεγαλύνεται τό ὄνομα τῆς «Τρισηλίου Θεότητος» στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Επιμέλεια κειμένου: πρωτ. Δημήτριος Κατούνης
