Η μεγάλη οικογένειά Βαΐου, τελεί στον Ι.Ν. Κοιμήσεως της Θεοτόκου Μακρινίτσας, το Ετήσιο Μνημόσυνό του γενάρχη της, παπα-Μιχάλη Βαΐου.
Οι φορείς και οι κάτοικοι της Μακρινίτσας, άδραξαν την ευκαιρία και διοργανώνουν στη συνέχειά του, μια ελάχιστη τιμητική αναφορά στην πολύχρονη παρουσία του στο χωρίο, με λόγο και εικόνα, με το παρακάτω πρόγραμμα.
Η εκδήλωση θα ξεκινήσει με το καλωσόρισμα του οσιολογιωτάτου Ιερομονάχου π. Ιώβ, εκ μέρους της Ενοριακής Επιτροπής του Ι. Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Μακρινίτσας, για να ακολουθήσει ο χαιρετισμός εκπροσώπου της Α.Μ.Κ.Ε ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΛΕΤΗΣ ΑΡΧΙΤΕΚΤOΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ ΜΑΚΡΙΝΙΤΣΑΣ ΠΗΛΙΟΥ. Οι δύο παραπάνω φορείς έχουν και την ευθύνη της όλης διοργάνωσης.
Οι κύριες ομιλίες θα γίνουν από τον Εκπαιδευτικό και Συγγραφέα, συμμαθητή του παπα Μιχάλη, Δημήτριο Κωνσταντάρα – Σταθαρά.
Η Εκπαιδευτικός Χρύσα Σπένδα, θα κάνει μια σύντομη επισκόπηση της ζωής και του έργου του παπά Μιχάλης, και στη συνέχεια ο Μιχάλης Χατζηγιάννης, Δρ Μηχανικός, Αναστηλωτής Βυζαντινών Μνημείων, θα αναφερθεί σε «Σημαντικές πνευματικές στιγμές κοντά στον παπα Μιχάλη», ενώ την ομιλία του θα συνοδεύσει με την προβολή οπτικοακουστικών αποσπασμάτων από τη ζωή και το έργο του.
Η Αθανασία Πέτση, Τοπική Σύμβουλος Δημοτική Ενότητας Μακρινίτσας, που μεγάλωσε με τον παπα Μιχάλη θα αναπτύξει τις «Αναμνήσεις από τον Διδάσκαλο, με σεβασμό και αγάπη», για να κλείσει την σεμνή όπως αρμόζει εκδήλωση με την απαγγελία ποιήματος που έχει γράψει η Μακρινιτσιώτισα Ποιήτρια και Συγγραφέας Μάγδα Τσιρογιάννη.
Είναι εξαιρετικά δύσκολο και θέμα ιδιαίτερα λεπτό να ερευνηθεί και να καταγραφεί ο βίος και η πολιτεία ενός Ανθρώπου της προσφοράς, της ταπείνωσης και της ανιδιοτέλειας, που πριν ένα χρόνο έφυγε για τους ουρανούς, του Αιδεσιμολογιώτατου Πρωτοπρεσβύτερου παπα Μιχάλη Βαΐου.
Και είναι δύσκολο έργο γιατί είναι τόσο μεγάλο το έργο και η προσφορά του, που ποτέ δεν την πρόβαλε, και ταυτόχρονα θέμα λεπτό γιατί στη σημερινή εποχή, στην οποίαν κυριαρχεί το υλιστικό πνεύμα, που θεωρεί απλές χημικές ζυμώσεις τα υψηλά του ανθρώπου αισθήματα, και απορρίπτει το θείον, δύσκολα οι άνθρωποι κατανοούν και πολύ περισσότερο αποδέχονται ότι επί μια σχεδόν τεσσαρακονταετία, έζησε στην περιοχή μας και διακόνησε ιδιαίτερα τη Μακρινίτσα ένας Άνθρωπος, του οποίου ολόκληρη η ζωή χαρακτηριζόταν από στοιχεία, που είναι σπάνια ή και ανύπαρκτα σήμερα, μα που αυτός τα κατείχε στον υπέρτατο βαθμό: τον πραγματικά ενάρετο βίο, την ηθικοπλαστική παρουσία και δράση του μέσα στην κοινωνία, την απόλυτη αφοσίωσή του ως ιερέας προς τα θεία και την εκκλησία, τη μέχρι αυταπαρνήσεως προσφορά του προς τους δεινοπαθούντες συνανθρώπους του αλλά και την πνευματική καλλιέργεια με την οποία ήταν προικισμένος.
Ο Αιδεσιμιολογιώτατος Πρωτοπρεσβύτερος π.Μιχαήλ Βαΐου, εμβληματικός κληρικός θα τολμούσαμε να πούμε, παράλληλα με τα ποιμαντικά του καθήκοντα, συσπείρωσε γύρω του γενιές παιδιών και νέων, αλλά και μεγαλύτερων σε ηλικία, όχι μόνο από την Μακρινίτσα, μιλώντας τη γλώσσα τους, φτάνοντας ακόμη και στα Φάρσαλα!
Παράδειγμα δραστήριου και δημιουργικά φιλόδοξου παπά, γίνεται σύμβολο της χαράς και του γήινου κληρικού, που κρατάει τους Μακρινιτσιώτες ευχάριστα δεμένους μεταξύ τους και με την εκκλησία.
Ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να γίνει στην Πρεσβυτέρα του, Αριστέα και στην πολύτεκνη οικογένεια του παπα-Μιχάλη που συνέχισαν την ελληνική παράδοση των προγόνων τους.
Γεννήθηκε το 1935 στον προσφυγικό συνοικισμό της Νέας Ιωνίας, όπου κατοικούσε και η οικογένειά του. Ο πατέρας του ήταν από το Προμύρι Πηλίου και η μητέρα του προσφυγοπούλα από το Λεβίσι Μάκρης της Μικράς Ασίας. Έμεναν στα προσφυγικά σπίτια νοτιοδυτικά του Ιερού Ναού της Ευαγγελίστριας (οδός Μαγνησίας με Προύσης). Ο Μιχάλης, ήταν ένα μικρόσωμο παιδί όπως ήταν τα περισσότερα παιδιά εκείνης της εποχής. Όμως από τότε είχε μυαλό κοφτερό, μάτια που πετούσαν σπίθες και σώμα αεικίνητο. Θα τον έβρισκες οπωσδήποτε κάθε Κυριακή στον μικρό ναό της Ευαγγελίστριας, στο αριστερό αναλόγιο, στην παιδική χορωδία, που είχε οργανώσει ο αριστερός ψάλτης, αείμνηστος Δημήτρης Γιάκος. Στη συνέχεια παρακολουθούσε Κατηχητικό Σχολείο, μέσα στον ναό.
Τελείωσε το 8ο Δημοτικό το 1947 και έδωσε εξετάσεις για το εξατάξιο Γυμνάσιο. Ο Μιχάλης συνέχισε και το Κατηχητικό Σχολείο, κάτω στον Ι. Ν. Μεταμόρφωσης και εντάχτηκε στις Χριστιανικές Μαθητικές Ομάδες (Χ.Μ.Ο.), που είχαν οργανωθεί τότε στις οποίες συμμετείχε με ζήλο και πάθος. Μετά το Γυμνάσιο εισήλθε στην Παιδαγωγική Ακαδημία Λάρισας και έλαβε πτυχίο Δασκάλου. Διορίστηκε σε ορεινά και απομονωμένα χωριά της Θεσσαλίας και εκεί υπηρέτησε με ζήλο το λειτούργημα του δασκάλου μέσα στην τάξη του σχολείου αλλά και μετά στο Κατηχητικό Σχολείο που οργάνωσε ο ίδιος. Ενώ υπηρετούσε στην Εκπαίδευση ως Διδάσκαλος, το 1968 χειροτονήθηκε Διάκονος και Πρεσβύτερος από τον μακαριστό Μητροπολίτη Δημητριάδος Δαμασκηνό και τοποθετήθηκε εφημέριος του Ιερού Ναού Κοιμήσεως της Θεοτόκου Μακρινίτσας, όπου έμεινε μέχρι το 2007 που συνταξιοδοτήθηκε.
Υποδειγματική ήταν επίσης η προσφορά του ως κατηχητής στον Ιερό Ναό Αγίων Θεοδώρων Βόλου, Πνευματικός – Εξομολόγος στους Ιερούς Ναούς Αγίου Παντελεήμονος Ορφανοτροφείου και Αγίας Κυριακής Βόλου και στο Νυκτερινό Γυμνάσιο αρρένων Βόλου, υπεύθυνος Κύκλου Συμμελέτης Αγίας Γραφής τον Ιερό Ναό Αγίας Βαρβάρας Νέας Ιωνίας, πνευματικός καθοδηγητής των παιδιών του Γυμνασιακού Οικοτροφείου Βόλου, τακτικός παρηγορητής και συμπαραστάτης των ασθενών του Νοσοκομείου Βόλου.
Το 1979 ο μακαριστός Μητροπολίτης Δημητριάδος και μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος του απένειμε το οφίκιο του Πρωτοπρεσβυτέρου, του ανέθεσε την ποιμαντική των προσκόπων Μαγνησίας και λίγο αργότερα την ευθύνη του Κέντρου Συμπαραστάσεως Οικογενείας της Ιεράς Μητροπόλεως.
Δαπανούσε αγόγγυστα όλες τις σωματικές και πνευματικές του δυνάμεις στη μόρφωση και στη χριστιανική κατάρτιση των μαθητών του.
Η Κοινότητα Μακρινίτσας διοργάνωσε την Κυριακή 8 Νοεμβρίου 1998, ανήμερα των ονομαστηρίων του, τιμητική εκδήλωση που έγινε στο Πνευματικό Κέντρο της Παναγίας (στην πλατεία Μακρινίτσας, εκεί που είναι σήμερα το Εκκλησιαστικό Μουσείο) για να τιμήσει τα 30 χρόνια ευδόκιμης υπηρεσίας του στο Σχολείο και την ευλογητή διακονία του στη Μακρινίτσα με τον μεγάλο Ιερό Ναό της Παναγίας και τους άλλους πολλούς ναούς της Μακρινίτσας.
Επίσης την Κυριακή 7 Αυγούστου 2011 ο Σεβασμιώτατο Ποιμενάρχη μας κ. Ιγνάτιο, του απένειμε την Ανώτατη Τιμητική Διάκριση, Χρυσό Σταυρό, μετά Διπλώματος, για την πολυετή, πλούσια, ανιδιοτελή προσφορά του στη διακονία των κατοίκων της Μακρινίτσας και όχι μόνον.
Ήταν ένας ακούραστος Εργάτης της Εκκλησίας του Χριστού, που τον πίστευε και μετέδιδε την πίστη του στις ψυχές των ανθρώπων.
