Τήν παραβολή τοῦ πλουσίου καί τοῦ Λαζάρου ἀκούσαμε σήμερα στό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα τῆς ἡμέρας. Εἶναι μία ἱστορία στήν ὁποία ὁ Χριστός παρουσιάζει τήν μετά θάνατον πραγματικότητα. Στήν πέραν τοῦ τάφου ζωή ξεκινάει ἡ πρόγευση τῆς χαρᾶς ἤ τῆς ὀδύνης, ἀνάλογα μέ τίς ἐπιλογές πού κάνουμε στό ἐδῶ καί στό παρόν. Ἡ αἰωνιότητα κτίζεται ἀπό τώρα. Ὅσο προλαβαίνουμε, μποροῦμε νά κανονίσουμε ἔγκαιρα ἐάν θά περάσουμε τήν αἰωνιότητα στήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ ἤ στή φλογερή ἀπομόνωση ἀπό Ἐκεῖνον. Ὁ Κύριος, προκειμένου νά μᾶς βοηθήσει, κατέθεσε ἔγκαιρα τούς τρόπους μέ τούς ὁποίους θά καταβάλουμε τήν ἁμαρτία καί θά κατακτήσουμε τή σωτηρία.
Ὅταν ὁ πλούσιος ζητάει ἀπό τόν Πατριάρχη Ἀβραάμ νά στείλει στή γῆ τόν ἀγαθό Λάζαρο, γιά νά κηρύξει στά ἀδέλφια του τήν ὕπαρξη τοῦ παράδεισου καί τῆς κόλασης, ὁ Ἀβραάμ τοῦ ἀπαντάει ὅτι δέν χρειάζεται νά κατέβει στή γῆ ὁ Λάζαρος. Οἱ ἄνθρωποι ἔχουν ἤδη στά χέρια τους τόν νόμο καί τή διδασκαλία τῶν προφητῶν. Ἐάν θέλουν νά σωθοῦν, «ἀκουσάτωσαν αὐτῶν». Ἐάν θέλουν νά ἀποφύγουν τήν ὀδύνη τῆς κόλασης, ἄς ἀφουγκραστοῦν τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τό ὁποῖο ἔχει διατυπωθεῖ πεντακάθαρα μέσα στήν Ἁγία Γραφή.
Ὁ στίβος τῆς ζωῆς εἶναι πολύ σκληρός. Τά προβλήματα καί οἱ μέριμνες κυκλώνουν τό μυαλό μας καί μᾶς ζαλίζουν μέ τίς λύσεις, πού συνεχῶς πρέπει νά βρίσκουμε. Ἡ σκέψη δεσμεύεται τόσο πολύ μέ τά θέματα αὐτοῦ τοῦ κόσμου, ὥστε δέν προλαβαίνει νά σκεφτεῖ ὅτι ὑπάρχει καί ἕνας ἄλλος κόσμος πολύ πιό σημαντικός ἀπό αὐτόν στόν ὁποῖο βρισκόμαστε τώρα. Ἡ παροῦσα, ὅμως, κατάσταση εἶναι τόσο ἁπτή, πού νομίζουμε ὅτι μόνον αὐτή ὑπάρχει. Ἡ μέλλουσα κατάσταση εἶναι τόσο ἔξω ἀπό τίς αἰσθήσεις μας, πού νομίζουμε ὅτι δέν ὑπάρχει. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ὅμως, μᾶς ὁμιλεῖ πιό πολύ γιά τήν αἰωνιότητα παρά γιά τό παρόν. Τό παρόν εἶναι ἁπλῶς ἕνα ἐργαλεῖο, μέ τό ὁποῖο θά δουλέψουμε γιά νά ἀπολαύσουμε τό αἰώνιο μέλλον. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι μία ἀνθρώπινη ἐφεύρεση. Οἰ ἀλήθειες τῆς Ἁγίας Γραφῆς εἶναι μία θεϊκή ἀποκάλυψη. Τόν παράδεισο καί τήν κόλαση δέν τά σκέφτηκε κάποιος ἄνθρωπος. Εἶναι μία ἐμπειρία, τήν ὁποία ἀποκάλυψε ὁ Θεός στούς ἀνθρώπους, γιά νά τούς προετοιμάσει ἔγκαιρα γιά ὅσα τούς περιμένουν.
Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ δέν ἀφήνει τόν ἄνθρωπο ποτέ μόνο του. Πάντοτε ὁ Κύριος προνοεῖ γιά τό συμφέρον τῶν παιδιῶν Του. Φροντίζει νά ἀποκαλύψει τήν ἀλήθεια τῆς μελλοντικῆς πατρίδας, γιά νά καταλάβουμε πώς ἐδῶ δέν εἶναι ἡ πατρίδα μας ἀλλά τό ξενοδοχεῖο, στό ὁποῖο φιλοξενούμαστε γιά λίγο, μέχρι νά λάβουμε τήν πρόσκληση γιά τόν ἐπαναπατρισμό μας. Ἡ μεγάλη πλάνη αὐτοῦ τοῦ κόσμου εἶναι ὅτι καταπνίγει μέσα μας τόν νόστο γιά τό σπίτι τοῦ Πατέρα μας. Μᾶς πείθει ὅτι ἡ ξενιτιά εἶναι ὁ προορισμός μας. Στήν πραγματικότητα, ὅμως, αὐτός ὁ κόσμος εἶναι ἡ ξενιτιά πού μᾶς φιλοξενεῖ γιά λίγο. Ζοῦμε, γιά νά ἐπιστρέψουμε στήν ἀφετηρία, νά γυρίσουμε στήν πατρική οἰκία, τήν ὁποία ἐγκαταλείψαμε ἀπό ἀπερισκεψία καί ἐπιπολαιότητα.
Πῶς θά κάνουμε αὐτή τή μεγάλη ἐπιστροφή; Οἱ ἀναμνήσεις τῆς θεϊκῆς ἀγάπης ξεθώριασαν ἀπό τίς πτώσεις καί τά λάθη. Μέσα στόν λαβύρινθο τοῦ ψεύδους, ὅπου περιπλανιόμαστε, ὁ Μινώταυρος τοῦ κακοῦ ζητάει νά μᾶς κατασπαράξει. Χάσαμε τόν μίτο τῆς Ἀριάδνης καί ψάχνουμε μέ ἀγωνία τήν ἔξοδο ἀπό τήν ἀρρωστημένη αὐτή κατάσταση. Μέσα σ’ αὐτή τήν ἀγωνιώδη διαδρομή ὁ Θεός βάζει ὁδοδεῖκτες τά ἱερά κείμενα τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τά φωτεινά παραδείγματα τῶν ἁγίων. Ἄν θέλουμε, λοιπόν, νά διατρέξουμε τόν λαβύρινθο τῆς ζωῆς χωρίς νά χαθοῦμε, δέν ἔχουμε παρά νά προσέξουμε τίς κατευθύνσεις στίς ὁποῖες μᾶς ὁδηγοῦν οἱ ὁδοδεῖκτες τοῦ Θεοῦ.
Ὁ Θεός μᾶς ὁμιλεῖ μέ τό στόμα τῶν προφητῶν, τῶν δικαίων, τῶν ἀποστόλων καί τῶν ἁγίων. «Ἀκουσάτωσαν αὐτῶν» λέει γιά τά ἀδέλφια τοῦ πλούσιου τῆς σημερινῆς παραβολῆς. «Ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν, ἀκουέτω» λέει σ’ ἐμᾶς. Ἀκοῦμε τόσα περιττά καί ἀνόητα πράγματα κάθε ἡμέρα, πού πλέον δέν μποροῦμε νά ξεχωρίσουμε τό σημαντικό ἀπό τό ἀσήμαντο. Προσλαμβάνουμε τά σκουπίδια καί ἀφήνουμε τούς θησαυρούς. Ὅπως ὁ χρυσοθήρας ξεχωρίζει τό χῶμα ἀπό τό χρυσάφι, ἔτσι κι ἐμεῖς ἄς ξεχωρίζουμε τή λάσπη αὐτοῦ τοῦ κόσμου ἀπό τό χρυσάφι τῆς ἀρετῆς.
Ὁ πλούσιος βυθίστηκε στόν πόνο τῆς κόλασης, ἐπειδή δέν ἔμαθε νά ἀγαπάει. Δέν ἔμαθε νά μοιράζεται. Δέν ἔμαθε νά χαρίζει. Δέν ἔμαθε πώς ἡ ἐγωιστική ἀπόλαυση τῆς ὕλης ὁδηγεῖ στό κενό. Δέν ἔμαθε πώς ὑπάρχει κάτι ἄλλο πέρα ἀπό τά ὁρώμενα. Ὑπάρχουν τά ποθούμενα καί τά ἀναμενόμενα. Ἔκλεισε τά αὐτιά του στή φωνή τοῦ Θεοῦ καί ἔφτιαξε ἕνα ἀδιαπέραστο χάσμα ἀνάμεσα σ’ αὐτόν καί στήν ἐλπίδα.
Ἐμεῖς ἄς μήν τόν μιμηθοῦμε. Ὅσο ζοῦμε καί ἀναπνέουμε ἐδῶ πάνω στή γῆ, προλαβαίνουμε νά ἀφουγκραστοῦμε τό θεῖο θέλημα, ὅπως ἔχει ἀποτυπωθεῖ στήν Ἁγία Γραφή καί ὅπως μᾶς τό ἑρμηνεύει καί μᾶς τό προσφέρει ἡ Ἐκκλησία. Ὁ προσωπικός μας ὁδηγός στή διερεύνηση τοῦ θείου θελήματος εἶναι ὁ πνευματικός. Αὐτός θά μᾶς βοηθήσει νά καταλάβουμε τί θέλει ὁ Κύριος ἀπό ἐμᾶς καί πῶς μποροῦμε, μέ τήν ἰδιαιτερότητα πού ἔχει ὁ καθένας, νά κάνουμε αὐτό τό θέλημα πραγματικότητα. Ὅσο προλαβαίνουμε, ἄς περπατήσουμε τό μονοπάτι τῆς ζωῆς μέ τόν προσωπικό μας ὁδηγό. Αὐτός θά μᾶς ἐλευθερώνει ἀπό τή δουλεία τῆς ἁμαρτίας, γιά νά μᾶς ὁδηγήσει μέ ἀσφάλεια στή γῆ τῆς ἐπαγγελίας. Ἀμήν.
Επιμέλεια Κειμένου : Πρωτ. Δημήτριος Κατούνης
