Εἶναι μερικές στιγμές στή ζωή τοῦ ἀνθρώπου πού ζυγίζουν αἰωνιότητα. Μία τέτοια στιγμή βλέπουμε σήμερα στό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα τῆς ἡμέρας νά βιώνει ὁ ἀπόστολος Πέτρος. Τό βράδυ σκοτεινό, ἡ θάλασσα μανιασμένη, ἕνα πλοῖο μεσοπέλαγα παλεύει νά σωθεῖ. Μέσα στή θύελλα οἱ φοβισμένοι μαθητές βλέπουν τόν Ἰησοῦ νά περπατάει πάνω στά θηριώδη κύματα. Ἀπίστευτο τό θέαμα, τρομακτικό, ἐξωπραγματικό! Ὁ Πέτρος πέφτει στή θάλασσα ἀπό ἐμπιστοσύνη στόν Χριστό καί βιώνει ὁ ἴδιος τό θαῦμα. Περπατάει καί αὐτός πάνω στά κύματα! Γιά μιά στιγμή, ὅμως, νικιέται ἀπό τή λογική του, γεύεται τήν ἀπιστία καί βυθίζεται. Τότε, ὁ Κύριος «ἐκτείνας τήν χεῖρα ἐπελάβετο αὐτοῦ».
Μία κίνηση σωτήρια καί γεμάτη ἀπό ἀγάπη. Μία κίνηση πού δείχνει ὅλη τή μέριμνα τοῦ Θεοῦ γιά τά παιδιά Του. «Ἐκτείνας τήν χεῖρα ἐπελάβετο αὐτοῦ». Ἁπλώνει τό χέρι Του ὁ Θεός στόν ἄνθρωπο. Δέν τό ἁπλώνει μόνον στόν Πέτρο. Τά χέρια Του ὁ Θεός τά ἁπλώνει σέ κάθε ἄνθρωπο. Ἅπλωσε τά χέρια Του, γιά νά ἀγκαλιάσει τήν Πανάχραντη Μάνα Του, ὅταν Τόν ἄδραξε στήν παρθενική ἀγκαλιά της. Ἅπλωσε τά χέρια Του, γιά νά εὐλογήσει, νά θαυματουργήσει, νά θεραπεύσει, νά ἐλευθερώσει τούς ἀνθρώπους ἀπό κάθε δεινό. Ἅπλωσε τά χέρια Του, γιά νά πλάσει τά μάτια τοῦ τυφλοῦ. Ἅπλωσε τά χέρια Του, γιά ν’ ἀγκαλιάσει τά παιδιά. Ἅπλωσε τίς παλάμες Του πάνω στόν Σταυρό, γιά ν’ ἀγκαλιάσει τήν ἁμαρτωλή ἀνθρωπότητα. Ἅπλωσε τά χέρια Του στόνσκοτεινό Ἅδη, γιά νά ξεριζώσει τούς νεκρούς ἀπό τούς τάφους τους. Ἅπλωσε τά χέρια Του, καθώς ἀνέβαινε στόν οὐρανό, γιά νά εὐλογήσει τήν Ἐκκλησία καί τόν κόσμο. Ἅπλωσε τό χέρι του καί σήμερα, γιά νά ἀνασύρει τόν Πέτρο, πού βυθιζόταν ἀπό τήν ἀμφιβολία στά σκοτάδια τῆς ἀπώλειας τοῦ Θεοῦ.
Ἀμέτρητες φορές βιώνουμε τήν καθημερινότητά μας μέ τήν αἴσθηση ὅτι πνιγόμαστε καί βυθιζόμαστε ἀπό τίς φουρτοῦνες πού ζητοῦν νά καταποντίσουν τό σκάφος τῆς ὕπαρξής μας. Μία ἡμέρα ἤρεμη δέν ὑπάρχει. Κάθε μέρα, κάθε ὥρα, κάθε στιγμή ἔρχονται ἀλλεπάλληλα κύματα νά μᾶς ραπίσουν, νά μᾶς πικράνουν, νά μᾶς φοβίσουν καί νά μᾶς ἀγχώσουν. Οἱ ἀγωνίες καί οἱ ἀνασφάλειες ἐναλλάσσονται μέ τίς ἀπογοητεύσεις καί τίς πικρίες. Κλυδωνισμοί γεννιοῦνται συνεχῶς στήν οἰκογένεια, στήν ἐργασία, στίς σχέσεις, στήν ἐσωτερική ἰσορροπία. Ἡ ζωή μοιάζει περισσότερο μιά μάχη μέ τά κύματα, παρά ἔνα ἄραγμα στό λιμάνι. Μέσα σ’ ὅλη αὐτή τή σκοτοδίνη ἀναζητοῦμε κι ἐμεῖς τό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ. Ἐκεῖνος στέκεται πάνω ἀπ’ ὅλες τίς φουρτοῦνες. Ἐκεῖνος καταπαύει ὅλες τίς θύελλες. Ἐκεῖνος λάμπει μέσ’ ἀπό τά σύννεφα καί ἔρχεται πάντοτε κοντά μας, γιά νά μᾶς παρηγορήσει, νά μᾶς στηρίξει, νά μᾶς σώσει. Ὁ Χριστός δέν θά διστάσει ποτέ νά ἁπλώσει τό χέρι Του καί σ’ ἐμᾶς. Πολλές φορές τό κάνει ἀπό μόνος Του τόσο μυστικά καί διακριτικά, πού δέν τό ἀντιλαμβανόμαστε. Τό ὀνομάζουμε σύμπτωση ἤ τύχη, γιατί δέν βιώνουμε τό θαῦμα τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ στή ζωή μας.
«Ἐκτείνας τήν χεῖρα ἐπελάβετο αὐτοῦ». Βλέποντας αὐτή τή σκηνή σήμερα ἄς ἔχουμε στό μυαλό μας δύο πράγματα: ἐμπιστοσύνη στόν Χριστό καί πορεία πρός τόν Χριστό.
Σέ μία ἐποχή πού ἡ ἐμπιστοσύνη ἔχει χαθεῖ, διότι ὁ καθένας κοιτάζει τό συμφέρον του, τίς ἐπιθυμίες του καί τόν ἐγωισμό του, εἶναι δύσκολο νά καλλιεργηθεῖ μέσα στήν καρδιά μας ἡ ἐμπιστοσύνη. Ὅταν γκρεμίζεσαι ἀπ’ ὅπου πιάνεσαι, ποιόν νά ἐμπιστευτεῖς; Ὅταν κανείς δέν σοῦ ἁπλώνει τό χέρι γιά νά σέ βοηθήσει, ἀλλά σοῦ τό ἁπλώνει γιά νά σέ καταποντίσει, πῶς νά πιστέψεις ὅτι ὑπάρχει καί τό χέρι τοῦ Χριστοῦ πού εἶναι διαθέσιμο γιά σένα; Πῶς νά ἐμπιστευτεῖς τό χέρι τοῦ Χριστοῦ, πού ἐκτείνεται πρός ἐσένα, ὅταν ὅλα τά ὑπόλοιπα χέρια ἔρχονται ἀπειλητικά ἐναντίον σου; Ὅταν ὅλα τά χέρια σέ σπρώχνουν, πῶς νά διακρίνεις ἕνα χέρι πού σέ βοηθάει; Κι ὅμως ὑπάρχει! Ὑπάρχει τό παντοδύναμο χέρι τοῦ Κυρίου. Αὐτό τό χέρι εἶναι δυνατό, διότι κρατάει μέσα στήν παλάμη Του ὁλόκληρο τό σύμπαν. Αὐτό τό χέρι ἐκτείνεται πρός τόν καθένα μας ἀπό ἕναν Θεό πού νοιάζεται καί μεριμνάει γιά μᾶς. Δέν ὑπάρχει δευτερόλεπτο στή ζωή μας πού νά διαλανθάνουμε τοῦ θεϊκοῦ ἐνδιαφέροντος. Μᾶς παρακολουθεῖ συνεχῶς ἕνας Πατέρας πού μᾶς ἀγαπάει. Τό χέρι Του στέκεται πάντοτε ἁπλωμένο πρός τίς ἀνάγκες καί τά προβλήματά μας. Ἄς ἔχουμε ἐμπιστοσύνη σ’ Ἐκεῖνον. Δέν ὑπάρχει θύελλα πιό δυνατή ἀπό τήν ἀγάπη Του. Δέν ὑπάρχει πρόβλημα ἄλυτο γιά τή σοφία Του.
Ἀφοῦ λοιπόν ἐμπιστευόμαστε τόν Χριστό, δέν ἔχουμε παρά νά τρέχουμε κοντά Του συνεχῶς. Ὁ Πέτρος μέσα στή θαλασσοταραχή ἔτρεξε πρός τόν Χριστό καί δέν ἀπογοητεύτηκε. Ὁ Κύριος «ἐκτείνας τήν χεῖρα ἐπελάβετο αὐτοῦ». Τό ἴδιο εἶναι ἀπαραίτητο νά κάνουμε κι ἐμεῖς. Ἡ διαδρομή πρός τόν Χριστό δέν εἶναι ἀσυννέφιαστη. Γιά νά συναντήσουμε τόν Ἰησοῦ θά περπατήσουμε μέσα στήν ὁμίχλη καί στήν ἀντάρα τῶν δυσκολιῶν, τῶν πειρασμῶν καί τῶν πτώσεων. Ἡ συνάντηση μέ τόν Χριστό γίνεται μέσα στή βροχή τῶν δακρύων, κάτω ἀπό τό βουητό τῶν ἀναστεναγμῶν, μέ τή συνοδεία τοῦ πόνου καί τοῦ φόβου. Μέσα στόν σφοδρό ἄνεμο τῆς ἀπιστίας, ἐνῶ τό χαλάζι τῆς ἀμφιβολίας, τῶν ὕβρεων καί τῆς εἰρωνείας μαστιγώνει τό πρόσωπό μας, ἐμεῖς περπατᾶμε πρός τόν Χριστό. Κάθε βῆμα ἴσως πονάει. Κάθε βῆμα ἀναστατώνει καί ξεβολεύει συνειδήσεις. Ἐμεῖς, ὅμως, τό κάνουμε. Κάνουμε κάθε βῆμα καί κάνουμε αὐτή τήν πορεία πρός τόν Ἰησοῦ, διότι δέν ἔχουμε ποῦ ἀλλοῦ νά πᾶμε. Ὁποιαδήποτε ἄλλη κατεύθυνση εἶναι ἄσκοπη καί ἄκαρπη. Ποιός ἄλλος μπορεῖ νά μᾶς ἀνασύρει μέσα ἀπό τόν καταποντισμό τῶν θλίψεων καί τῶν πτώσεων παρά μόνον ὁ ἕνας καί μοναδικός Ἰησοῦς; Συνεχίζουμε αὐτή τή διαδρομή πρός τόν Σωτήρα εἰς πεῖσμα τοῦ διαβόλου, τοῦ συμβιβασμένου κόσμου, τῶν ἐχθρῶν τῆς πίστης ἀλλά καί εἰς πεῖσμα τοῦ κακοῦ ἑαυτοῦ μας, εἰς πεῖσμα τῆς ραθυμίας, τῆς ἀναβλητικότητας, τῆς δειλίας, τῆς ἄγνοιας. Εἶναι πολλά τά ἐμπόδια πού ἀναφαίνονται στήν πορεία πρός τόν Χριστό. Ἡ ἐπιμονή, ὅμως, μπορεῖ νά τά ξεπεράσει ὅλα. Ὁ δικαιωμένος τελικά εἶναι πάντοτε αὐτός πού προστρέχει στόν Κύριο καί δέν χάνει τόν σκοπό τῆς πορείας του, πού εἶναι τό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ.
«Ἐκτείνας τήν χεῖρα ἐπελάβετο αὐτοῦ». Μέσα στή φρικτή κοσμοχαλασιά ὁ Χριστός ἅπλωσε τό χέρι Του καί ἔσωσε τόν Πέτρο. Τό ἴδιο κάνει μέ ὅλους, μέσα στίς ἰδιαίτερες συνθῆκες τοῦ καθενός. Ἐμεῖς ἄς ἐμπιστευόμαστε τήν παντοδυναμία καί τήν ἀγάπη Του, ἄς πορευόμαστε ἀκατάπαυστα σ’ Ἐκεῖνον, γιά νά πιάνουμε τό χέρι Του καί νά ἀντλοῦμε τίς ἀμέτρητες εὐλογίες Του. Ἀμήν.
Επιμέλεια Κειμένου : Πρωτ. Δημήτριος Κατούνης
