«ὕπαγε καί ὡς ἐπίστευσας γεννηθήτω σοι» (Ματθ. 8, 13).
Ὑποκλινόμαστε σήμερα μπροστά στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί στήν ταπείνωση ἑνός ἀνθρώπου. Ἕνας ἀνώτερος ἀξιωματικός τοῦ στρατοῦ, ἕνας ἄνθρωπος μέ ἐξουσία καί δύναμη πλησιάζει καί ἱκετεύει τόν Ἰησοῦ νά θεραπεύσει κάποιον ὑπηρέτη του. Ἔχει τόση ταπείνωση καί συστολή ἀλλά καί τόση ἐμπιστοσύνη στή δύναμη τοῦ Χριστοῦ, πού Τοῦ ζητάει νά ἐπιτελέσει τή θεραπεία ἀπό μακριά, διότι δέν θεωρεῖ ἄξιο τόν ἑαυτό του νά ὑποδεχθεῖ τόν Θεό στό σπίτι του. Κερδίζει τό θαῦμα μέ τό ἦθος του καί ἀκούει ἀπό τόν Χριστό τό: «ὕπαγε καί ὡς ἐπίστευσας γεννηθήτω σοι».
Ἐρχόμαστε πολλές φορές ὡς ἱκέτες στόν Κύριο νά Τόν παρακαλέσουμε νά διευθετήσει ἀμέτρητες ὑποθέσεις πού μᾶς ἀπασχολοῦν. Πρέπει νά γνωρίζουμε ὅτι τό: «ὡς ἐπίστευσας γεννηθήτω σοι» τό λέγει ὁ Χριστός καί σ’ ἐμᾶς. Ἡ παρέμβαση τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι ὑπόθεση τῆς ἀγάπης Του. Εἶναι ὑπόθεση τῆς πίστης καί τῆς ἐμπιστοσύνης πού ἔχουμε ἐμεῖς στό πρόσωπό Του. Ἡ ἀγάπη τοῦ Κυρίου εἶναι δεδομένη καί αὐτονόητη. Τά ὅρια τῆς θεϊκῆς ἀγάπης εἶναι ἀνύπαρκτα καί ἀνυπολόγιστα. Ὁ Θεός μᾶς ἀγαπάει μέ τόση σφοδρότητα, ὥστε δέ δίστασε νά φορέσει ἀκόμη καί τή σάρκα μας, γιά νά ἑνωθεῖ καί νά συνευρίσκεται μαζί μας. Ἔχει τόσο πόθο γιά μᾶς, ὥστε ἀδίστακτα μᾶς χαρίζει τό Σῶμα καί τό Αἷμα Του, γιά νά κοινωνᾶμε μέ τή Θεότητα καί νά γινόμαστε κατά χάριν θεοί. Ὁ Θεός μᾶς ἀγαπάει χωρίς προϋποθέσεις. Σφαγιάζεται γιά μᾶς σέ κάθε Θεία Λειτουργία. Γίνεται πατέρας, ἀδελφός, φίλος, ἰατρός, ὑπηρέτης, νυμφίος, τροφέας, ἱμάτιο, ρίζα, θεμέλιο, τά πάντα. Μέ τό στόμα τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου λέγει ὁ Χριστός στόν καθένα μας: «ἐγώ πένης διά σέ, καί ἀλήτης διά σέ, ἐπί τοῦ Σταυροῦ διά σέ, ἐπί τάφου διά σέ… Πάντα μοι σύ καί ἀδελφός καί συγκληρονόμος καί φίλος καί μέλος. Τί πλέον θέλεις;». Ἡ ἀγάπη τοῦ Ἰησοῦ εἶναι, λοιπόν, δεδομένη. Θέλει καί μπορεῖ νά μᾶς δώσει τά πάντα. Ὅ,τι ζητήσουμε, ὅ,τι χρειαζόμαστε, ὅ,τι ἀκόμη δέν μποροῦμε νά φανταστοῦμε, ὁ Κύριος ἀπό μόνος Του θέλει νά μᾶς τό χαρίσει. Τό μόνο πού φράζει τήν ἀγάπη Του εἶναι ἡ ἐλευθερία μας. Τό τί θά ἀπολάβουμε ἀπό τό Χριστό τό ρυθμίζει ἡ διάθεση πού ἔχουμε νά Τόν βάλουμε στή ζωή καί στήν ὕπαρξή μας.
Τό: «ὡς ἐπίστευσας γεννηθήτω σοι» ἔχει μία δυναμική, μία ποιότητα καί ἕναν χαρακτῆρα πού ἐπιβάλλεται νά μελετήσουμε. Κατ’ ἀρχήν βλέπουμε πώς ἡ πίστη δέν εἶναι ἕνας μονόλιθος. Ἔχει πολλές διαβαθμίσεις. Εἶναι πολυεπίπεδη. Ὑπάρχει ἡ εἰσαγωγική πίστη. Σ’ αὐτό τό στάδιο ὁ ἄνθρωπος ψάχνει τόν Θεό, συλλέγει πληροφορίες καί ἀναπτύσσει μέσα του μία πρώτη συμπάθεια. Ὑπάρχει ἡ μεσαία κατάσταση, κατά τήν ὁποία ξεκινάει μία γνωριμία μέ τόν Κύριο, ἀλλά ταυτόχρονα γίνεται καί μία μάχη μέ τίς δυνάμεις τῆς ἁμαρτίας, μέ τίς κακές συνήθειες, μέ τόν πεπτωκότα κόσμο, μέ τό ἀδιάφορο καί ἀντίθρησκο περιβάλλον. Σ’ αὐτή τή φάση ὁ πιστός ἔχει πτώσεις καί ἀναστάσεις. Διαχειρίζεται τή σχέση του μέ τόν Χριστό μέσω τῆς μετάνοιας καί τῆς πρακτικῆς ἀρετῆς. Τέλος, ὑπάρχει καί ἡ τέλεια ποιότητα τῆς πίστης. Σ’ αὐτή τήν ἀνώτατη κατάσταση φτάνουν οἱ πιστοί πού ἔβαλαν τόν Χριστό στό κέντρο τῆς ὕπαρξής τους. Εἶναι αὐτοί πού εἶναι ἕτοιμοι νά δώσουν ἀκόμη καί τό αἷμα τους γιά Ἐκεῖνον. Στήν τέλεια πίστη φτάνουν οἱ ἄνθρωποι πού περπατοῦν σταθερά στόν δρόμο τῆς θεογνωσίας. Ἡ γνωριμία τους μέ τόν Ἰησοῦ στηρίζεται πάνω στήν ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη καί στή μέθεξη μαζί Του. Αὐτοί οἱ ἄνθρωποι, πού διαθέτουν τήν πίστη ὡς ὑπέρτατο ἀγαθό, ζητοῦν ἀπό τόν Θεό κυρίως τή σωτηρία τους, δηλαδή τή δυνατότητα νά παραμείνουν ἑνωμένοι μαζί Του γιά πάντα, ἀφοῦ αὐτή εἶναι ἡ ἀληθινή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου.
Ἐμεῖς λοιπόν, πού πλησιάζουμε τόν Χριστό περισσότερο σάν ζητιάνοι παρά σάν ἄρχοντες, Τοῦ ζητᾶμε συνεχῶς πράγματα, συνήθως πρόσκαιρα, ἀνόητα καί μάταια. Ἐκεῖνος μᾶς ἀπαντάει: «ὕπαγε καί ὡς ἐπίστευσας γεννηθήτω σοι». Ὁ Κύριος μᾶς ἀγαπάει καί θέλει νά γεννηθεῖ τό θέλημά μας. Ἐμεῖς, ὅμως, θά δεχτοῦμε τά δῶρα Του στό μέτρο καί στήν ἀναλογία πού Τόν ἐμπιστευόμαστε καί ἑνωνόμαστε μαζί Του. Ἐάν λίγο Τόν ἐμπιστευόμαστε, μικρές θά εἶναι καί οἱ ἀπολαυές μας. Ἐάν ἀπόλυτα Τόν ἐμπιστευόμαστε, ἄπειρα θά εἶναι τά δῶρα Του καί αἰώνια. Ὁ Κύριος δίνει τίς παροχές Του ἀνάλογα μέ τήν ἀγάπη μας γιά τό πρόσωπό Του, ὄχι ἐπειδή εἶναι μικρόψυχος καί ἐκδικητικός, ἀλλά ἐπειδή σέβεται ἀπόλυτα τίς διαθέσεις τῆς ψυχῆς μας, τήν ἐλευθερία καί τίς ἐπιλογές μας. Ἐάν ἐμεῖς δέν ἐπιθυμοῦμε τήν παρουσία Του στή ζωή μας, Τοῦ δείχνουμε ὅτι δέν ἐπιθυμοῦμε καί τά δῶρα Του. Ἔτσι λοιπόν, σεβόμενος αὐτό πού θέλουμε, ἐνεργεῖ ἀνάλογα.
Ἐπειδή τά προβλήματα πού μᾶς βασανίζουν εἶναι πολλά καί μεγάλα, ἐπειδή τά θέματα πού μᾶς ἀγχώνουν εἶναι ἀτελείωτα, ἐπειδή οἱ πειρασμοί πού μᾶς περιμένουν εἶναι ἀλλεπάλληλοι, καλό εἶναι ἔγκαιρα νά περπατήσουμε στόν δρόμο τῆς πίστης καί νά οἰκοδομήσουμε μία ἀγαπητική σχέση ἐμπιστοσύνης μέ τόν Χριστό. Κανείς δέν πρόκειται νά μᾶς βοηθήσει ἀληθινά. Κανείς δέν μᾶς ἀγαπάει τόσο πολύ, ὥστε νά δώσει τό αἷμα τῆς καρδιᾶς του γιά μᾶς. Κανείς δέν ἔχει τή σοφία, τή διάκριση καί τή σύνεση νά μᾶς ὑποδείξει τό σωστό καί ἀληθινά συμφέρον γιά τήν ὕπαρξή μας. Ἡ ἀδιαφορία καί ἡ προχειρότητα εἶναι ὁ τρόπος πού μᾶς προσεγγίζουν οἱ ἄνθρωποι. Ἡ ἰδιοτέλεια κρύβεται πολλάκις πίσω ἀπό τίς συμβουλές τους. Ἡ κακία πίσω ἀπό τίς ἐνέργειές τους. Τό μόνο καταφύγιο γιά μᾶς εἶναι ὁ Χριστός. Κατά τό μέτρο καί τήν ποιότητα τῆς πίστης μας ἄς δεχόμαστε τά σωτήρια δῶρα Του, ὅπως Ἐκεῖνος ποθεῖ νά μᾶς τά χαρίζει ἀπό τώρα καί γιά πάντοτε. Ἀμήν.
Επιμέλεια Κειμένου : Πρωτ. Δημήτριος Κατούνης
