«Πάσχα πανσεβάσμιον ημίν ανέτειλε∙
Πάσχα, εν χαρά αλλήλους περιπτυξώμεθα∙
ω Πάσχα, λύτρον λύπης».
Αγαπητοί μου πατέρες και αδελφοί, παιδιά μου εν Κυρίω αγαπημένα,
Απόψε, έχουμε μέσα στη νύκτα, ανατολή! Μέσα στο σκοτάδι, το φως! Μέσα στη θλίψη, η ελπίδα! Μέσα στο κακό, η αγάπη! Μέσα στα αδιέξοδα, το Πάσχα, το πέρασμα, τη διάβαση από τον Γολγοθά στην Ανάσταση, από τον θάνατο στη ζωή! «Πάσχα πανσεβάσμιον ημίν ανέτειλε». Ανατέλλει αυτό το βράδυ η μεγάλη γιορτή των ορθοδόξων. Ανατέλλει απόψε το πανηγύρι της Ελλάδας. Ανατέλλει μέσα στο έρεβος της αμαρτίας ο Νικητής και Θριαμβευτής Χριστός. Απόψε ο πόνος γλυκαίνει. Απόψε κανείς δεν είναι μόνος. Απόψε μια μεγάλη οικογένεια μαζευτήκαμε στους Ναούς της πίστης μας. Όλοι μαζί αδέλφια του Αναστημένου Χριστού, παιδιά του Παντοδύναμου Θεού. Όλοι μαζί, ένα σώμα, το σώμα της Εκκλησίας που θριαμβεύει, που στηρίζει, που παρηγορεί, που καλύπτει κάθε ανάγκη, που απαντάει σε κάθε απορία, που σκεπάζει και συγχωρεί κάθε πτώση και αδυναμία.
«Πάσχα, εν χαρά αλλήλους περιπτυξώμεθα». Απόψε γιορτάζουμε τη δύναμη της αγάπης! Χαιρόμαστε, διότι ο θάνατος δεν είναι πλέον ο δεσμώτης του κόσμου. Χαιρόμαστε, διότι η αγάπη ξεγύμνωσε τον θάνατο, διέλυσε τις απαραβίαστες πόρτες του, τον μετέτρεψε από φρικτή κατάσταση σε απλό περιστατικό. Ο θάνατος απόψε γίνεται Πάσχα. Γίνεται πέρασμα από τα ψεύτικα στα αληθινά, από τα πρόσκαιρα στα αιώνια, από τα θλιβερά στα θυμηδέστερα. Η αγάπη νικάει τον θάνατο, νικάει κάθε κακία, νικάει κάθε εμπόδιο, νικάει την απανθρωπιά. Πάσχα απόψε και η Εκκλησία μάς καλεί: «αλλήλους περιπτυξώμεθα», να αγκαλιαστούμε με αγάπη. Μπροστά στη συντριβή του θανάτου μάς καλεί να ξεχάσουμε τις μικρότητες, να συγχωρήσουμε τα λάθη, να σβήσουμε τα άσχημα, να λησμονήσουμε τις πληγές. Μπροστά στον θρίαμβο της ζωής μάς καλεί να γίνουμε μια αγκαλιά, να ανθίσει στην ψυχή μας το χαμόγελο, να απλώσουμε το χέρι στον εχθρό, να κάνουμε τον κάθε διπλανό μας αδελφό. Ίσως ακούγεται παράξενο το «αλλήλους περιπτυξώμεθα» σε μια εποχή ωμής βίας. Σ’ έναν κόσμο που η γυναίκα κακοποιείται και σκοτώνεται βάναυσα, που το παιδί εκφοβίζεται στο σχολείο του, που τα βράδια οι δρόμοι έγιναν επικίνδυνοι, που οι γειτονιές ταλαιπωρούνται από συμμορίες, που οι πόρτες πλέον δεν ανοίγουν, αλλά κλειδώνουν με κλειδαριές ασφαλείας, που το μεροκάματο ποτίζεται με αίμα, που η εργασία έγινε άδικη εκμετάλλευση του εργαζόμενου, που ο ένας κατασπαράζει τον άλλο για λίγα χρήματα, για μια απόλαυση της σάρκας, για μια στιγμή εφήμερης δόξας. Το «αλλήλους περιπτυξώμεθα» ακούγεται παράξενο σε μια εποχή που χάθηκε η υπομονή, που οι πάντες θέλουν τα πάντα και μάλιστα εδώ και τώρα. Σε μια εποχή που η οικογένεια ξεφτιλίζεται, που χάνει τη δομή της, τις αξίες, τις αρχές, τα πρότυπα, την πορεία και τους στόχους της. Σε μία εποχή που το κακό βαπτίστηκε καλό, που ο παραλογισμός έγινε η κοινή λογική, που υπάρχουν μόνο δικαιώματα, που το σημαντικότερο δικαίωμα είναι να μην υπάρχουν υποχρεώσεις, που κανείς δε σέβεται τα σύνορα και τα όρια του διπλανού του, πώς να περιπτυχθούμε τους άλλους; Πώς να περιπτυχθούμε αυτόν που μας κτυπάει φανερά και κρυφά; Πώς να αγκαλιάσουμε αυτόν που μας προδίδει, που μας πικραίνει, που μας διαβάλλει, που βιαιοπραγεί βάναυσα εναντίον μας σε κάθε ευκαιρία; «Αλλήλους περιπτυξώμεθα», μάς λέγει η Εκκλησία. Μπορούμε να τα καταφέρουμε με την υπομονή, με την ταπείνωση, με την καρτερική αγάπη, με την αρετή, που είναι δύναμη, με τη συγχώρηση, που είναι αρχοντιά. Όποιος άνοιξε την αγκαλιά του ποτέ δεν έχασε. Όποιος αγάπησε δοξάστηκε στο τέλος, και ας δέχτηκε αλύπητα κτυπήματα και μαστιγώσεις. Ο Νικητής του θανάτου Χριστός πρώτα πόνεσε και μετά θριάμβευσε. Ο μαθητής του Χριστού, όσο κι αν κτυπηθεί, όσο κι αν πονέσει, στο τέλος θριαμβεύει και δικαιώνεται σαν τον μεγάλο του Διδάσκαλο. Η Ανάσταση του Χριστού μας δίνει το σύνθημα πως η ευγένεια και η αγάπη δεν είναι αδυναμία. Είναι δύναμη ζωής, είναι νόημα ζωής, είναι πλήρωση και γέμισμα κάθε κουρασμένης και αδικημένης ύπαρξης.
«Ω Πάσχα, λύτρον λύπης»! Πάσχα απόψε και αυτό από μόνο του είναι η λύτρωση κάθε λύπης. Στον κουρασμένο και κατατεθλιμμένο άνθρωπο κάθε εποχής το Πάσχα γίνεται φάρμακο, καταφύγιο και θεραπεία. Η πασχαλινή χαρά είναι η ελπίδα των ανθρώπων. Το φως που κρατάμε στα χέρια μας δεν είναι έθιμο. Είναι το σύμβολο της αγάπης που φωτίζει τα μονοπάτια της ζωής, που θερμαίνει τις παγωμένες ψυχές, που σταλάζει μέσα μας το γλυκό σιρόπι της παρηγοριάς. Ο πόνος υπάρχει και θα υπάρχει. Η λύπη, η θλίψη, η απογοήτευση είναι καρποί της αμαρτίας. Δεν καλούμαστε όλα αυτά να τα εξαφανίσουμε. Με την Ανάσταση του Χριστού μπορούμε όλα αυτά να τα διαχειριστούμε δυναμικά και χαρούμενα. Μπροστά στην Ανάσταση, ο πόνος αποδεικνύεται μικρός. Μπροστά στο Πάσχα, η θλίψη και η λύπη χάνουν το περιεχόμενό τους, χάνουν και τον σκοπό τους. Ποια θλίψη και ποιος πόνος μπορούν να μας καταβάλουν, όταν ξέρουμε ότι μας περιμένει η αιώνια ζωή; Ποια λύπη αυτού του κόσμου μπορεί να είναι πιο δυνατή και σημαντική από την αιωνιότητα; Η Ανάσταση του Χριστού μάς δείχνει πως τίποτα δεν τελειώνει εδώ. Τούτη η ζωή είναι ο πρόλογος της αιώνιας ζωής, που θ’ αρχίσει με την κοινή μας Ανάσταση.
«Πάσχα πανσεβάσμιον ημίν ανέτειλε∙ Πάσχα, εν χαρά αλλήλους περιπτυξώμεθα∙ ω, Πάσχα, λύτρον λύπης». Πασχαλιά απόψε! Μην χάσουμε το πανσεβάσμιο Πάσχα για λίγη αμαρτία. Ας συγχωρεθούμε και ας αγκαλιαστούμε με αναστάσιμη αγάπη. Ας απολαύσουμε τη λύτρωση από κάθε λύπη, που μας χαρίζει η Ανάσταση του Χριστού. Ας κάνουμε την Ανάσταση καθημερινό βίωμα, τρόπο ζωής, μονοπάτι σωτηρίας, χαράς και ελπίδας. Σας το εύχομαι ένθερμα με όλη την πατρική μου αγάπη!
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ
+ Ο Δημητριάδος Ιγνάτιος
