Σεβασμιώτατοι Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,
Σεβαστοί Πατέρες,
Ἀγαπητές Γερόντισσες καί ἀδελφές,
ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Βαθύτατα συγκινημένη, καί ἐγώ προσωπικά καί ὅλη ἡ Ἀδελφότητά μας, γιά τή σημερινή σύναξη ἐπί τό αὐτό, εἰς μνήμην τοῦ μακαριστοῦ Γέροντός μας καί νέου Κτήτορος τῆς Μονῆς μας, θά ἤθελα, ὅσο μοῦ εἶναι δυνατόν, νά ἐκφράσω τά συναισθήματά μας γιά τήν παροῦσα πνευματική πανήγυρη· διότι περί πανηγύρεως πρόκειται.
Νά μιλήσω γιά τόν Γέροντα δέν εἶναι εὔκολο, γιατί τί νά πεῖ κανείς γιά τόν πνευματικό γεννήτορά του, ἀπό τόν ὁποῖο εὐεργετήθηκε γιά πάνω ἀπό σαράντα χρόνια; Ἡ φωτεινή του παρουσία ὑπῆρξε ἴσως ἡ μεγαλύτερη εὐλογία τοῦ Ἁγίου Θεοῦ στή ζωή μας. Ἡ ἀρετή του ὁδοδείκτης μας. Ἡ εὐγνωμοσύνη μας πρός τό πρόσωπό του γιά ὅλα ὅσα μᾶς προσέφερε ἀνεξόφλητη.
Ἕνα ἴσως ἀπό τά πολλά πού θά μπορούσαμε νά ποῦμε καί πού τόν χαρακτήριζε ἰδιαίτερα, ἦταν ὅτι ὑπῆρξε ἐραστής τοῦ θεσμοῦ τῆς Ἐκκλησίας. Ἔπασχε γι᾿ αὐτήν καί μέ κάθε τρόπο ἐπιδίωκε τήν ἑνότητά της.
Γι᾿ αὐτό καί σήμερα εἴμαστε βέβαιες πώς χαίρει, διότι βλέπει αὐτήν τήν ἑνότητα νά πραγματώνεται στά πρόσωπά σας. Πάντοτε τόν συνεῖχε αὐτό τό ψαλμικό πού λέει: «ἀδελφός ὑπό ἀδελφοῦ βοηθούμενος, ὡς πόλις ὀχυρά».
Θέλουμε νά σᾶς ἐκφράσουμε τήν εὐγνωμοσύνη μας γιά τήν παρουσία καί τήν προσευχή σας, σήμερα, στό τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνό του. Εἶναι γιά μᾶς παραμυθία, καί χαρά, καί ἀνάπαυση. Γιατί εἶναι ἀλήθεια πώς ὅταν ἡ λύπη μοιράζεται γίνεται μισή. Καί ὑπάρχει ἡ λύπη γιατί ὅσο κι ἄν ἀγωνιζόμαστε, δέν παύουμε νά εἴμαστε ἄνθρωποι. Πονέσαμε καί πονοῦμε, ἀλλά «ἠρέμα», ὅπως λέγουν οἱ Πατέρες, διατηρώντας τήν αἴσθηση τῆς ζωντανῆς παρουσίας του «ἐν ἑτέρᾳ μορφῇ».
Εὐχαριστοῦμε ὅλους σας, καί πρῶτα ἐσᾶς, Σεβασμιώτατε Ποιμενάρχα μας. Γίνατε ἀπό τήν πρώτη ἡμέρα τῆς ἐκδημίας μέχρι σήμερα, βράχος γιά νά σταθοῦμε καί στήριγμα γιά νά στηριχθοῦμε. Ὄμορφα, ἁπλά, διακριτικά, ὅπως θά ἔκανε ἕνας πατέρας. Αὐτό ἦταν καί εἶναι γιά μᾶς μεγάλη παρηγοριά. Αὐτό ἀναπαύει καί τόν Γέροντα, πού ξέρει πώς μᾶς ἀφήνει σέ καλά χέρια, πώς σέ κάθε περίσταση, θά ἔχει τό πλοῖο τῆς Μονῆς μας ἕνα λιμάνι ἀσφαλές γιά νά καταφύγει. Ἄλλωστε στό δικό Σας πρόσωπο, πάνω ἀπό κάθε τι ἄλλο, βλέπουμε τήν Ἐκκλησία μητρικά νά μᾶς συμπαρίσταται· γιατί ὅπως λέγει καί ὁ Ἅγιός Σας, «ὅπου ἡ παρουσία τοῦ Ἐπισκόπου, ἐκεῖ ἡ Ἐκκλησία».
Εὐχαριστοῦμε ξεχωριστά καί Ἐσᾶς, Σεβασμιώτατε Ἅγιε Βελεστίνου, πού τιμήσατε μέ τή σεπτή παρουσία Σας τήν Ἀδελφότητά μας. Σᾶς εὐγνωμονοῦμε, γιατί ὅπως συνδεόσασταν μέ τόν ἀείμνηστο Γέροντα, κατά τήν πορεία του σ᾿ αὐτήν τήν ζωή, μέ δεσμούς ἀδελφικούς, ἔτσι καί σήμερα, μέ τήν ἴδια φιλαδελφία καί μέ τίς πολύτιμες ἀρχιερατικές εὐχές Σας, τόν συνοδεύσατε καί τόν εἰσοδεύσατε στήν οὐράνια κατοικία του.
Χρέος ἔχουμε ἀκόμη καί πρός ἐσᾶς, τούς σεβαστούς μας Πατέρες, ὁρισμένοι ἀπό τούς ὁποίους ἤρθατε ἀπό μακριά, διότι προσεφέρατε καί σεῖς τίς προσευχές σας γιά τήν ἀνάπαυση τοῦ Γέροντός μας, ὄχι μόνο σήμερα, ἀλλά ἀπό τήν πρώτη ἡμέρα τῆς ἀναχώρησής του ἀπό τή ζωή αὐτή. Καί τώρα μέ τήν ἱερατική παρουσία σας γεμίζετε μέ χαρά τή μακαρία ψυχή του καί μέ εὐλογία τή Μονή μας.
Ἐπιτρέψτε μας ἰδιαιτέρως νά εὐχαριστήσουμε τούς ἀγαπητούς Πατέρες πού συμμετεῖχαν στό 40λείτουργο, τό ὁποῖο τελέστηκε στή Μονή μας μέ τήν εὐλογία καί τή φροντίδα τοῦ Ἐπισκόπου μας· νά τούς εὐχαριστήσουμε γιά ὅλα ὅσα ἔκαναν γιά μᾶς ὅλο αὐτό τό διάστημα τῶν 40 ἡμερῶν μέχρι σήμερα. Δόθηκαν ὁλόψυχα καί μέ χαρά νά μᾶς διακονήσουν. Ὄχι μόνο μέ τίς Θεῖες Λειτουργίες, ἀλλά καί μέ ἑσπερινούς, καί μέ τρισάγια στό μνῆμα τοῦ Γέροντα, μέ τόν καλό τους λόγο, μέ τή διάθεση τῆς περαιτέρω προσφορᾶς… Πολύ μᾶς συγκίνησαν καί θά μένει ἀνεξόφλητη ἡ εὐγνωμοσύνη ὄχι μόνο ἡ δική μας, ἀλλά καί τοῦ Γέροντα, πού ἦταν καί δέν θά πάψει νά εἶναι ἕνας βαθιά εὐγνώμων ἄνθρωπος. Ἀναπαύθηκαν τά πατρικά του σπλάγχνα, γιατί ἡ λαχτάρα καί ἡ ἀγωνία του ἦταν νά μή στερηθοῦμε ποτέ καί γιά τίποτε τήν λατρευτική ζωή καί κυρίως τή Θ. Λειτουργία.
Ἀλλά καί γιά τά μοναστήρια τί νά πῶ καί πῶς νά εὐχαριστήσω; Σάν ἀδελφοί, σάν ἄγγελοι μᾶς στηρίξατε καί μᾶς στηρίζετε: μέ τήν προσευχητική συνοδοιπορία σας, μέ τή σημερινή παρουσία σας, ἀκόμα καί ἀπό τή μακρινή Ρουμανία, μέ τήν ἀγαπητική προσφορά σας. Αὐτήν τήν ἀγάπη σας πού εἰσπράττει ὁ Γέροντας σήμερα, τήν ἔδωσε πρῶτος ἐκεῖνος ἁπλόχερα καί μέ ἁπλότητα. Ξέρουμε πολύ καλά πόσο δενόταν μέ ὅλες τίς Ἀδελφότητες πού γνώριζε. Πρῶτα μέ τό Ἅγιο Ὄρος, πού ἦταν τό πνευματικό του λίκνο, ἀλλά καί μέ ὅλα τά μοναστήρια, ἀνδρικά καί γυναικεῖα. Μνημόνευε τίς συνοδεῖες, ἤθελε νά διατηροῦμε σύν-δεσμο πνευματικό, ἐπικοινωνία, καί ὅταν χρειαζόταν νά βοηθήσει κάποια συνοδεία, νά συμβουλεύσει, νά πεῖ μία γνώμη, τό ἔκανε πολύ πατρικά, ὅπως θά ἔκανε καί σέ μᾶς. Ὁ μοναχισμός μετά τήν ἱερωσύνη ἦταν τό «κλῖμα» του, ὅπου ἀνέπνεε καί ζοῦσε μέχρι τήν τελευταία του στιγμή.
Βέβαια, ὁ Γέροντας μπόρεσε νά ἀφοσιωθεῖ στή Μονή μας, ἐπειδή ἡ οἰκογένειά του, ἡ σεβαστή μας Πρεσβυτέρα καί ἡ ἀδελφή μας Τασούλα, τοῦ ἔδωσαν αὐτήν τήν ἄνεση. Γι᾿ αὐτό τούς χρωστᾶμε πολλά. Ὅλα τά χρόνια στάθηκαν στό πλευρό μας· τόν μοιράσθηκαν μαζί μας χωρίς ἀπαιτήσεις καί διαμαρτυρίες· σήκωσαν μαζί του τό βάρος τό πνευματικό πού σήκωνε ἐκεῖνος, μέ τήν ὑπομονή τους, μέ τήν ἀνοχή τους, μέ τήν ταπείνωσή τους. Καί τώρα εἶναι ἀνάμεσά μας ταπεινά, ὅπως πάντα. Δέν ἔχουμε λόγους ἐπαρκεῖς γιά νά τίς εὐχαριστήσουμε ὅπως τούς ἀξίζει. Ἐλπίζουμε ὅμως πώς ὁ Θεός μέ τίς εὐλογίες Του θά ἀναπληρώσει τίς δικές μας ἐλλείψεις.
Αἰσθανόμαστε τέλος τήν ἀνάγκη νά εὐχαριστήσουμε καί ὅλους τούς ἀγαπητούς ἐν Χριστῷ ἀδελφούς, πού ἦρθαν κοντά μας γιατί ἀγάπησαν τόν Γέροντα καί τό μοναστήρι μας, πού προσευχήθηκαν γιά κεῖνον, πού διακόνησαν μέ πολλή χαρά στίς ἑτοιμασίες τοῦ μνημοσύνου του, ἑνός μνημοσύνου πού ὄντως μοιάζει μέ γιορτή. Ἡ παρουσία τους εἶναι καί αὐτή μιά πηγή χαρᾶς καί ἐνίσχυσης γιά μᾶς, καί, πάνω ἀπό ὅλα τιμῆς γιά τόν πνευματικό μας Πατέρα.
Παρακαλοῦμε, Σεβασμιώτατε Ἅγιε Ποιμενάρχα μας, Σεβασμιώτατε Ἅγιε Βελεστίνου, σεβαστοί Πατέρες καί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, νά εὔχεσθε γιά μᾶς, ὥστε νά πορευθοῦμε ὡς γνήσια τέκνα του, φυλάσσοντας τήν πνευματική κληρονομιά πού μέ τήν ἁγία βιοτή του μᾶς ἄφησε.
Ὁ ἴδιος παρίσταται πλέον «ἀνακεκαλυμμένῳ προσώπῳ» ἐνώπιον τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ καί πρεσβεύει γιά ὅλους μας. Ἡ εὐχή του νά μᾶς περισκέπει πάντοτε!
