Χαιρετισμός
Του Σεβ. Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ιγνατίου
Στην έκθεση φωτογραφίας με θέμα: «Τα χριστιανικά μνημεία στην κατεχόμενη Κύπρο: Όψεις και Πράξεις μιας συνεχιζόμενης καταστροφής»,
Πολιτιστικό Κέντρο Νέας Ιωνίας, 12/3/2011
Με χαρά παρίσταται πάντοτε ο Επίσκοπος σε καλλιτεχνικές εκδηλώσεις και μάλιστα εικαστικού και φωτογραφικού περιεχομένου. Μέσα από αυτές η ανθρώπινη ψυχή εκφράζεται. Η εικόνα του Θεού, ο άνθρωπος, δοξάζεται. Η καλλιτεχνική δημιουργία δικαιώνει το στόχο της υπάρξεώς μας, που είναι η ενατένιση του ουρανού. Κάθε δημιουργία είναι «μια μπουκιά ουρανός», όπως θα έλεγε στη «Ρωμιοσύνη» του κι ο Ρίτσος, μια μπουκιά που τη μασάει ο πικραμένος άνθρωπος και γίνεται πιο άνθρωπος…
Σήμερα, όμως, δεν είμαστε χαρούμενοι. Σήμερα δεν ήλθαμε να δούμε τα επιτεύγματα της ανθρώπινης δημιουργίας. Σ’ αυτή την έκθεση ήλθαμε σήμερα για να κλάψουμε. Να γεμίσουν τα μάτια μας καταστροφή. Να δούμε τί μπορεί να κάνει το μίσος, η βαρβαρότητα και η απανθρωπιά. Η αγαπημένη μας Μεγαλόνησος πληγώθηκε. Μαζί της πληγωθήκαμε όλοι οι Έλληνες. Αυτό το «χρυσοπράσινο φύλλο», που με αγάπη το ακούμπησε ο Θεός στην αγκαλιά της Μεσογείου, το άρπαξαν οι δυνατοί της γης και το πέταξαν «στο χώμα με τα σάπια πλατανόφυλλα». Η γη της χαράς και της αγάπης έγινε «γη της πικραμένης Παναγιάς».
Σα να μην έφτανε αυτό ήλθαν και άλλες συμφορές. Ο κατακτητής δεν αρκέστηκε στην κατοχή του. Θέλησε να λεηλατήσει και την ψυχή των Κυπρίων. Την ψυχή ενός λαού την οργώνεις συθέμελα, όταν του γκρεμίσεις και του καταστρέψεις τα μνημεία. Κάθε μνημείο μιλάει τη γλώσσα του λαού που το δημιούργησε. Ένας λαός χωρίς μνημεία παθαίνει ό,τι και ένας λαός χωρίς γλώσσα: εξαφανίζεται! Αυτός ήταν και παραμένει ο στόχος των κατακτητών και των ισχυρών υποστηρικτών τους. Αυτόν το στόχο ήλθαμε απόψε να τον αναιρέσουμε.
Δεν είμαστε χαρούμενοι σ’ αυτήν την έκθεση φωτογραφίας. Είμαστε, όμως, αποφασισμένοι να μην ξεχάσουμε. Θέλουμε να ταχθούμε στο πλευρό του Μητροπολίτου Κύκκου και Τηλλυρίας κ. Νικηφόρου και να διώξουμε τον επάρατο εφησυχασμό και την αδιαφορία. Να βοηθήσουμε μ’ όλες μας τις δυνάμεις στην ενημέρωση του κοινού, για «να θέσουμε τέλος στις πράξεις που χλευάζουν τα αγνά ιδεώδη και οδηγούν στην καταστροφή και λεηλασία της κοινής μας ευρωπαϊκής, πολιτιστικής κληρονομιάς». Τον ευχαριστούμε που μας δίνει την ευκαιρία, με την έκθεση αυτή να εκφραστούμε. Η πολιτιστική κληρονομιά της Κύπρου αποτελεί μέρος της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς. Η καταστροφή της είναι προσβολή προς την πολιτισμένη ανθρωπότητα. Ανοίγοντας την παρούσα έκθεση ευχόμαστε να γίνει μοχλός πίεσης προς το κατοχικό καθεστώς, ώστε να επιτραπεί, επιτέλους, η ανακαίνιση και συντήρηση των θρησκευτικών μνημείων στο κατεχόμενο βόρειο τμήμα της Μεγαλονήσου.
Συγχαίρουμε την Ιερά Μονή Κύκκου, την Ένωση Κυπρίων Βόλου και όλους όσοι κουράστηκαν για την παρούσα έκθεση και τους ευχαριστούμε βαθύτατα γι’ αυτό. Η βαρβαρότροπη χρήση των μνημείων, η αρχαιοκαπηλία, η απογύμνωση, η καταστροφή ας μη μάς τρομάζουν. Είμαστε όλοι κοντά στ’ αδέλφια μας. Η φωνή τους γίνεται φωνή μας και οι δικές τους πληγές δικά μας τραύματα. «Του σκοτωμένου το παγούρι έχει νερό και φως ακόμα». Θέλουμε να πιούμε από τούτο το νερό και να λουστούμε σ’ αυτό το φως του πολιτισμού, της δημιουργίας, της πίστεως και της παραδόσεως. Σ’ αυτά τα νάματα, σ’ αυτές τις πηγές του φωτός ας οδηγήσουμε και τα παιδιά μας. Στους νέους που ανερμάτιστοι χειροκροτούν τη βία και φλερτάρουν με τη μοναξιά, ας δώσουμε το μήνυμα πως χωρίς πολιτισμό ο άνθρωπος γίνεται θηρίο. Ένα θηρίο που, όταν εξαντλήσει τους ζωντανούς, ρίχνεται στα απομεινάρια τους και ξεκοιλιάζει Αγίους, τυφλώνει Παναγιές, διότι δεν αντέχει να τον κοιτάζουν στη βάρβαρη ψυχή του, ξεριζώνει αριστουργήματα, για να τα πουλήσει σε άλλους βαρβάρους, που θα στολίσουν τα σαλόνια τους, βόσκει τα ζώα του και τα πάθη του εκεί που ο ουρανός άγγιζε τη γη και το άγιο καθάριζε τη βρωμιά. Χωρίς πολιτισμό ο άνθρωπος γίνεται ένα θηρίο ανασφαλές και ανάπηρο, διότι χωρίς σεβασμό στους άλλους ποτέ κανένα έθνος δεν περπάτησε για πολύ. Όταν πέσουν τα δεκανίκια, αλίμονο στο έθνος που στηρίχθηκε σ’ αυτά.
Ας δώσουμε τον αγώνα μας για χάρη όσων θυσιάστηκαν. Οι δικοί μας νεκροί είναι ζωντανοί. «Κάτου απ’ τό χώμα, μες στα σταυρωμένα χέρια τους
κρατάνε της καμπάνας το σκοινί – περιμένουνε την ώρα, δεν κοιμούνται,
περιμένουν να σημάνουν την ανάσταση. Τούτο το χώμα είναι δικό τους και δικό μας – δε μπορεί κανείς να μάς το πάρει».
Καλή επιτυχία στην έκθεση και καλή Ανάσταση στην Κύπρο μας!
