Στο χάρισμα της υπομονής, αναφέρθηκε σήμερα ο Σεβ. Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος, κατά την πανηγυρική Θεία Λειτουργία, στην κατάμεστη Ιερά Μονή Αγίου Παντελεήμονος Αγιάς. Υπογράμμισε ότι η πραγμάτωσή της απαιτεί προσπάθεια εξαιρετική, μεγάλο αγώνα, αλλά και πόνο, εάν θέλει να είναι κανείς συνεπής με την χριστιανική του ιδιότητα.
«Είναι ένας αγώνας, καταρχάς, με τον ίδιο μας τον εαυτό», επεσήμανε ο Μητροπολίτης μας: «Έχοντας εκπέσει από τον Παράδεισο, φέρουμε μέσα μας την ροπή της αυτονομίας, δηλ. της άρνησης της αγάπης, στρεφόμενοι μόνο προς τον εαυτό μας, ενδιαφερόμαστε μόνο για το προσωπικό μας συμφέρον. Πρόκειται για επιλογή που αντίκειται στο θέλημα του Θεού. Ο αγώνας να γνωρίσουμε τον εαυτό μας είναι ένας αγώνας ζωής, για να μπορέσουμε να ελκύσουμε την Χάρη του Θεού και να μεταμορφωθούμε… Ο αγώνας της υπομονής αφορά, επίσης, τη σχέση μας με τους άλλους, όταν καλούμαστε να αγαπήσουμε και να διακονήσουμε τον συνάνθρωπο. Είναι σπουδαίο να μπορεί να προσφέρει κανείς, χωρίς να περιμένει ανταπόδοση! Αυτό ζητάει ο Θεός. Και ο Κύριός μας έφθασε να μας πει να αγαπούμε και τους εχθρούς μας ακόμη. Αυτό κι αν θέλει υπομονή και αγώνα! Κι όμως, εκεί μετριόμαστε, να συναντούμε στον ελάχιστο αδερφό τον Χριστό. Αυτή η διακονία έχει πόνο και θυσία… Μαρτυρία υπομονής καλούμαστε να δείξουμε σηκώνοντας, επίσης, τον σταυρό της ασθενείας. Εκεί φαίνεται η εμπιστοσύνη μας στο θέλημα του Θεού. Όποιος έχει βαθιά εμπιστοσύνη στο Θεό, που σημαίνει ακλόνητη και απέραντη αγάπη προς Αυτόν, μπορεί να μας διδάξει το χάρισμα της υπομονής, γιατί, ακριβώς, μπορεί ν’ αγαπά, παρά το γεγονός ότι υποφέρει και πονά. Η εμπιστοσύνη και η αγάπη προς τον Θεό είναι η μεγαλύτερη δύναμη της υπομονής».
Ο κ. Ιγνάτιος κάλεσε σε αγώνα για την πραγμάτωση της υπομονής στη ζωή μας, «που φέρνει ελπίδα σε όλο τον κόσμο. Η ελπίδα μας δεν είναι λόγια και ιδεολογίες, ούτε προγράμματα, σχέδια και αναγγελίες. Η ελπίδα μας είναι πρόσωπο, ο Χριστός, που κατήργησε τον θάνατο και αναστήθηκε και χαρίζει την ανάσταση στους ανθρώπους. Αυτή την υπομονή καλούμαστε να διανύσουμε, αδερφοί μου, και τότε η ελπίδα δεν θα σβήσει από τις ψυχές μας».
Τέλος, ο Σεβασμιώτατος εξήρε το παράδειγμα της υπομονής του Ηγουμένου της Μονής Αρχιμ. Αιμιλιανού, ο οποίος αγόγγυστα και με ελπίδα στον Θεό, σηκώνει τον σταυρό της ασθενείας, καθιστώντας τον εαυτό του, με τη Χάρη του Θεού, υπόδειγμα στον λαό μας. Εξήρε δε το έργο της αδελφότητας, που αφορά και στην ανοικοδόμηση της Μονής, κυρίως, όμως, στην πνευματική στήριξη του λαού μας, γεγονός που την κατέστησε σημείο πνευματικής αναφοράς στην γύρω περιοχή.
Στον Ι. Ναό Αγίου Παντελεήμονος Βόλου(Ορφανοτροφείου)
Παραμονή της εορτής, ο Σεβασμιώτατος υποδέχθηκε στον πανηγυρίζοντα Ι. Ναό Παντελεήμονος Βόλου τον Προηγούμενο της Ι. Μονής Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου Πάτμου, Αρχιμ. Αντύπα, ο οποίος κήρυξε τον Θείο Λόγο, προβάλλοντας τον Άγιο ως υπόδειγμα ιατρικού λειτουργού για τους ιατρούς και λειτουργούς της υγείας όλες τις εποχές.
Στην προσφώνηση του, ο Σεβασμιώτατος καλωσόρισε τον π. Αντύπα και έκανε ειδική αναφορά στο έργο που συντελείται δεκαετίες δώρα στο Ορφανοτροφείο Βόλου. Μίλησε για την ιστορική του διαδρομή, στη διάρκεια της οποίας πλήθος παιδιών βρήκαν καταφύγιο σ’ αυτό: «Με την χάρη του Θεού και την φιλόστοργη φροντίδα των κατοίκων του Βόλου, εκατοντάδες παιδιά ωφελήθηκαν, ανέλαβαν ευθύνες, δημιούργησαν οικογένειες, ξεκινώντας την ζωή τους από αυτό τον φιλόξενο χώρο. Άλλα και σήμερα συνεχίζεται αυτή η προσπάθεια, παρόλο που οι συνθήκες έχουν αλλάξει, αλλά είναι πολλά τα παιδιά που χρειάζονται και σήμερα στοργή και αγάπη. Μπορεί να έχουν τους φυσικούς τους γονείς, αλλά οι ίδιοι δεν είναι πάντοτε δυνατόν να τα διαπαιδαγωγήσουν και να τα κρατήσουν κοντά τους κι έτσι αναλαμβάνουν εδώ άνθρωποι αξιέπαινοι να τα φροντίσουν, να τα περιθάλψουν, με στοργή να τα ανακουφίσουν από τον πόνο τους».
Ο Ποιμενάρχης μας αναφέρθηκε στην αμέριστη στήριξη της Τοπικής μας Εκκλησίας στη λειτουργία του Ιδρύματος, προκειμένου να παραμείνει ζωντανό, ενώ εξήρε τον αγώνα της νέας Διοίκησης, υπό δύσκολες συνθήκες και την φιλότιμη προσπάθεια που καταβάλλει για να μη λείψει τίποτα από τα παιδιά, έχοντας διαμορφώσει κλίμα αμέριστης στοργής και αγάπης.
