Πρωτοπρεσβύτερος Κωνσταντῖνος Φλάκης
Ο άνθρωπος , κατά τους “Μάρτυρες του Ιεχωβά”, δεν έχει ψυχή. Είναι μόνο σάρκα, όπως τα άλογα ζώα. “Το πνεύμα, που κάνει τα ζώα να ζούν είναι το ίδιο που κάνει τους ανθρώπους να ζούν. Όταν αυτό το “πνεύμα”, δηλαδή η αόρατη δύναμη της ζωής βγαίνει, τόσο ο άνθρωπος όσο και το κτήνος επιστρέφουν στο χώμα από το οποίο έγιναν”(Μπορείτε να ζήτε για πάντα στον Παράδεισο στη γή, 1982, σελ.77). Το “πνεύμα” είναι “μια ενεργός δύναμις” και ταυτίζεται με το αίμα και τη βιολογική ζωή. Επομένως, κάθε άνθρωπος που πεθαίνει εκμηδενίζεται.
Όταν η “Σκοπιά” κάνει λόγο για “ανάσταση” δεν την εννοεί όπως ο Κύριος την διδάσκει, δηλαδή ανάσταση νεκρών σωμάτων που θα ενωθούν και πάλι με το αποκλειστικό δικό τους πνευματικό στοιχείο με το οποίο είχαν ζήσει στη γη. Στη μνήμη του Θεού θα διατηρηθεί το προσωπικό του “υπόμνημα” και αυτό θα γίνει κτήμα κάποιου άλλου ανθρώπινου προσώπου, που θα ζήσει στη χιλιετή Βασιλεία στη γη (Σκοπιά 1963, σελ. 241-242).
Όμως ας δούμε τι διδάσκει η Αγία Γραφή. Ο όρος “ψυχή”, έχει τέσσερις διαφορετικές έννοιες. Σημαίνει: α) την βιολογική ύπαρξη, γενικά (=το ζώο έχει ψυχή, Γεν. 2,7. Ιω. 10,11), β) το πρόσωπο – άτομο (=τόσες ψυχές, Πραξ. 2,41), γ) το φρόνημα (=αυτός έχει ψυχή, Πραξ. 4,32) και δ) το αθάνατο πνεύμα: “Μή φοβηθῆτε ἀπό τῶν ἀποκτενόντων το σῶμα, τήν δέ ψυχήν μή δυναμένων ἀποκτεῖναι”(Ματθ.10,28). “Καί ἐπέστρεψεν τό πνεῦμα αὐτῆς”(της θυγατρός του Ιαείρου, Λουκ. 8,55). “Δοξάσατε δή τόν Θεόν ἐν τῳ σώματι ὑμῶν καί ἐν τῳ πνεύματι ὑμῶν, ἃτινα ἐστι τοῦ Θεοῦ”(Α’Κορ. 6,20).
Συνεπώς, η “ψυχή”, το πνευματικό στοιχείο στον άνθρωπο, είναι το άλλο συστατικό κάθε ανθρώπου, το οποίο δεν πεθαίνει μαζί με το σώμα του. Έχει την κατά χάρη αθανασία και δεν ακολουθεί στον θάνατο το θνητό σώμα, με το οποίο θα επανενωθεί κατά την κοινή ανάσταση “ἐν τῆ ἡμέρᾳ τῆς Κρίσεως”. Η “Σκοπιά” αποκρύπτει τις τρεις έννοιες του όρου “ψυχή” και προβάλει μόνο την πρώτη, ακυρώνοντας ολόκληρη τη διδασκαλία της Αγίας Γραφής.
Παραθέτουμε εδώ και την ενδιαφέρουσα θέση του Οσίου πατρός ημών Μαξίμου του Ομολογητού, περί της ψυχής, και πώς μετέχουν σ΄ αυτή το φυτικό και ζωϊκό βασίλειο σε σχέση με τον άνθρωπο που είναι το τέλειο δημιούργημα του Θεού.
“Τῶν ψυχικῶν δυνάμεων ἡ μέν ἐστι θρεπτικὴ καὶ αὐξητική· ἡ δὲ φανταστικὴ καὶ ὁρμητική·
ἡ δὲ λογιστικὴ καὶ νοητική. Καὶ τῆς μὲν πρώτης μόνης μετέχουσι τὰ φυτά· τῆς δὲ δευτέρας πρὸς ταύτῃ τὰ ἄλογα ζῶα· τῆς δὲ τρίτης πρὸς ταῖς δυσίν, οἱ ἄνθρωποι” (Κεφάλαια Περί Ἀγάπης,PG 90,1028 A).
