Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. κ. Ἱερώνυμε,
Σεβασμιώτατοι Μητροπολῖτες Σταγῶν καί Μετεώρων κ. Σεραφείμ,
Λαρίσης καί Τυρνάβου κ. Ἰγνάτιε, Ἐλασσῶνος κ. Χαρίτων,
Θεσσαλιώτιδος καί Φαναριοφερσάλων κ. Τιμόθεε,
Τρίκκης καί Σταγῶν κ. Χρυσόστομε,
ἀγαπητοί μου πατέρες, ἀδελφοί καί συλλειτουργοί, Χριστός Ἀνέστη!
«Χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε. πάλιν ἐρῶ, χαίρετε» (Φιλιπ. 4,4)!
Εἶναι πολύ σημαντική ἡ ἡμέρα αὐτή γιά τήν Θεσσαλία. Εἶναι μία σύναξη-συνάντηση, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ καρπό τῆς Ἐκκλησίας πού διαλέγεται ὄχι μόνο μέ τόν λαό της καί τούς ἐκτός αὐτῆς, ἀλλά καί μέ τούς ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι τήν διακονοῦν. Καί εἶστε ἐσεῖς αὐτός, Μακαριώτατε, ὁ ὁποῖος μᾶς δίδετε αὐτή τήν γραμμή, αὐτή τήν διάθεση νἀ ἀγαλλόμεθα πνευματικά γιά τό ὅτι μποροῦμε ὄχι μόνο σέ Συνοδικό, ἀλλά καί σέ περιφερειακό ἐπίπεδο νά συναντώμεθα, γιά νά ἀντικρίσουμε ὁ ἕνας τό πρόσωπο τοῦ ἄλλου, γιά νά ὑπενθυμίσουμε ὁ ἕνας στόν ἄλλο τόν ἀποστολικό λόγο ὅτι «εἴ τις οὖν παράκλησις ἐν Χριστῷ, εἴ τι παραμύθιον ἀγάπης, εἴ τις κοινωνία Πνεύματος, εἴ τις σπλάχνα καί οἰκτιρμοί» (Φιλιπ. 2,1), ὅλα βρίσκονται στήν ἑνότητα καί τήν κοινωνία τῶν προσώπων, στήν εὐλογημένη ἀγάπη καί συνεννόηση, ἡ ὁποία ὑπάρχει στούς ἐπισκόπους ἐν γένει, ἀλλά καί εἰδικότερα στούς Ἐπισκόπους τῆς Θεσσαλίας. Ἡ παρουσία ὅλων αὐτό μαρτυρεῖ καί ὅλοι μας ἀκολουθοῦμε τό δικό σας παράδειγμα. Διότι ἐσεῖς στήν Σύνοδο μᾶς διδάσκετε τήν ἀξία τοῦ νά ἀκοῦμε ὁ ἕνας τήν γνώμη τοῦ ἄλλου καί νά προσθέτουμε ὁ ἕνας τό δικό του λιθαράκι στό χτίσιμο τῆς Συνοδικῆς διαγνώμης, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τήν μαρτυρία τῆς ἐν Ἑλλάδι Ἑκκλησίας, μαρτυρία νηφαλιότητος, ἀκρίβειας, ἐλευθερίας καί τήν ἴδια στιγμή παραμυθίας τοῦ λαοῦ μας στήν δύσκολη προαγματικότητα, τήν ὁποία βιώνει.
Εἶναι πολύ σημαντική ἡ ἡμέρα αὐτή γιά τήν Θεσσαλία, γιά τόν πρόσθετο λόγο ὅτι εἶναι μαζί μας κληρικοί, ἐκπρόσωποι ἀπό ὅλες τίς Ἱερές Μητροπόλεις τῆς περιφερείας μας. «Τήν αὐτήν ἀγάπην ἔχοντες, σύμψυχοι, τό ἕν φρονοῦντες» (Φιλιπ. 2,2), οἱ πατέρες εἶναι αὐτοί πού ἀγωνίζονται νά καταθέσουν τήν ὀρθόδοξη μαρτυρία καθημερινά στόν λαό μας «μή σκοποῦντες τά ἑαυτῶν ἕκαστος, ἀλλά καί τά τῶν ἑτέρων» (Φιλιπ. 2,4). Εἶναι οἱ συνεργάτες μας. Εἶναι οἱ συνοδοιπόροι μας. Εἶναι αὐτοί οἱ ὁποῖοι καί μᾶς δίνουν τήν εὐκαιρία νά κατανοοῦμε τά προβλήματα καί τίς ἀνάγκες τῶν ἀνθρώπων, καθώς τόν ἐκπροσωποῦν, ἀλλά καί αὐτοί πού ὑλοποιοῦν τά ὅσα ἡ Σύνοδος τῆς Ἑκκλησίας ἀποφασίζει, ἀλλά καί ὁ κάθε Μητροπολίτης μέ τό ἰδιαίτερο χάρισμά του καί τόν ποιμαντικό του σχεδιασμό προτείνει. Καί ὁ ἕνας στηρίζει τόν ἄλλο. Γι’ αὐτό καί ἡ σημερινή σύναξη εἶναι μία εὐκαιρία καί νά γνωριστοῦμε καί νά μοιραστοῦμε ἐμπειρίες, ἀγωνίες, τρόπους ἀντιμετωπίσεως τῶν ποιμαντικῶν προκλήσεων, ἀλλά καί νά ἀκούσουμε τόν ἐμπειρικό, διδακτικό καί δυναμικό λόγο τῶν δύο ἐκλεκτῶν εἰσηγητῶν, τοῦ π. Ἀδαμαντίου Αὐγουστίδη καί τοῦ π. Βασιλείου Καλιακμάνη, οἱ ὁποῖοι διακονοῦν στήν πρωτεύουσα καί τήν συμπρωτεύουσα, στίς κατά τόπον Ἐκκλησίες, ἀλλά καί στίς Θεολογικές σχολές, ἔχοντας στήν πνευματική τους φαρέτρα καί τήν θεωρία καί τήν πράξη, τούς ὁποίους καλωσορίζουμε καί εὐχαριστοῦμε.
Εἶναι πολύ σημαντική ἡ ἡμέρα αὐτή γιά τήν Θεσσαλία, διότι καί οἱ Μητροπολῖτες καί οἱ κληρικοί δέν ἐκπροσωποῦν τό σῶμα τῆς τοπικῆς τους Ἐκκλησίας μόνο, ἀλλά καί τήν ἱστορία καί τήν παράδοση τῆς κάθε Μητροπόλεως. Ἁγιοτόκες οἱ ἐπαρχίες. Σ’ αὐτές ἔζησαν, διακόνησαν, μαρτύρησαν, καθοδήγησαν, χάρηκαν μέ τήν χαρά, λυπήθηκαν μέ τήν λύπη τῶν συνανθρώπων τους πλεῖστοι ὅσοι ἅγιοι, ἄνδρες καί γυναῖκες, οἱ ὁποῖοι ἔλαμψαν σέ ποικίλες ἐποχές. Ἄλλοτε σέ περιόδους εἰρήνης καί ἄλλοτε σέ περιόδους δοκιμασίας. Ἄλλοτε σέ καθεστώς ἐλευθερίας καί ἄλλοτε σέ καθεστώς δουλείας σωματικῆς. Ἁγίασαν, διότι εἶχαν ὡς κριτήριό τους καί κίνητρό τους τήν πίστη. Διαμόρφωσαν μία πνευματική παράδοση, στήν ὁποία ὁ χριστιανός εἶναι ὁ «ἄρτιος ὁ τοῦ Θεοῦ ἄνθρωπος, πρός πᾶν ἔργον ἀγαθόν ἐξηρτισμένος» (Β’ Τιμ. 3, 17). Ἄρτιος εἶναι ὁ ἄνθρωπος τῆς μαρτυρίας καί κάποτε καί τοῦ μαρτυρίου. Αὐτός πού κηρύττει μέ τόν λόγο καί τά ἔργα τήν αὐθεντικότητα τῆς πίστεως, αὐτός πού δίδει σάρκα στόν Λόγο «μέ τήν σιωπή καί τήν ταπείνωση, μέ τήν ἀπάρνηση καί τήν ἄσκηση» (Χρ. Γιανναρᾶ, Τίμιοι μέ τήν Ὀρθοδοξία). Καί ἡ ἐποχή μας καί οἱ τοπικές μας Ἐκκλησίες ἔχουν ὡς ὑποδείγματα αὐτούς τούς ἁγίους καί ὅλοι μας καλούμαστε νά εἴμαστε συνεχιστές τους, ἰδίως οἱ ἐπίσκοποι καί ὁ ἱερός κλῆρος, γιά τόν πρόσθετο λόγο ὅτι ἐμεῖς καθημερινῶς τούς μνημονεύουμε στήν λογική καί ἀναίμακτο λατρεία, τήν ὁποία τελοῦμε. Καί εἶναι οἱ ἅγιοι, ἐκτός ἀπό ὑποδείγματα βιώσεως τοῦ Εὐαγγελίου, αὐτοί πού ἑνώνουν τίς Μητροπόλεις μεταξύ τους. Εἶναι τά πρόσωπα ὡς ἐκφραστές τοῦ τρόπου, τόν ὁποῖο ἔχει ἀνάγκη ὁ κόσμος μας γιά νά ζήσει.
Εἶναι πολύ σημαντική ἡ ἡμέρα αὐτή γιά τήν Θεσσαλία σήμερα, διότι σ’ αὐτήν τήν συνάντηση ἔχουμε μία ἐπιπλέον φανέρωση τῆς «ἐν ἡμῖν ἐλπίδος». Καί ἡ ἐλπίδα ἔχει νά κάνει μέ τήν ὑπέρβαση τῆς διασπάσεως, τήν ὁποία ὁ κόσμος μας βιώνει, «φρονῶν τά ἐπίγεια» (Φιλιπ. 3, 19). Ἡ Ἐκκλησία διακηρύττει καί βιώνει τήν ἑνότητα τοῦ ἀνθρώπου ἐντός του, ὅταν δηλ. ὁ πιστός κατανοεῖ ὅτι τό νόημα τῆς ζωῆς του βρίσκεται στήν ἁγιοπνευματική ἀγάπη, στην ὑπέρβαση τῶν παθῶν καί τοῦ θελήματός του, στό ἦθος τῆς συνάντησης ἐν χαρᾷ μέ τόν κάθε συνάνθρωπο, τήν κάθε εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Εἴμαστε ἐκφραστές τῆς ἐλπίδας, σέ ἕναν κόσμο ὁ ὁποῖος μπορεῖ νά μᾶς θεωρεῖ ὅτι ἐρχόμαστε ἀπό τό παρελθόν, ἀλλά ἐμεῖς εἴμαστε παρελθόν, παρόν καί μέλλον, νῦν καί ἀεί, «τά μέν ὀπίσω ἐπιλανθανόμενοι τοῖς δέ ἔμπροσθεν ἐπεκτεινόμενοι» (Φιλιπ. 3, 14), διότι «Ἰησοῦς Χριστός χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας» (Ἑβρ. 13,8). Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ζῶσα καί, διά τῆς ἀγάπης, ἔξω βάλλει κάθε φόβο (Α’ Ἰωάν. 4,18), ὁ ὁποῖος κάνει τόν ἄνθρωπο νά κλείνεται στό ἐγώ του!
Σᾶς καλωσορίζουμε λοιπόν καί σᾶς εὐγνωμονοῦμε γιά τήν παρουσία σας! Ἐμεῖς γευόμαστε τήν χαρά νά μποροῦμε νά φιλοξενοῦμε καί δοξάζουμε τόν Θεό γι’ αὐτό. Ὅμως, Αὐτός πού φιλοξενεῖ ὅλους μας εἶναι ὁ Ἀναστάς Κύριός μας! Αὐτός ἐμπνέει στίς καρδιές ὅλων μας τήν ἀγάπη καί διαφυλάττει τήν ἑνότητά μας. Οἱ τοπικές μας Ἐκκλησίες δέν κάνουν κάτι διαφορετικό ἀπό τό νά ἐκφράζουν αὐτό τό ἀναστάσιμο ἦθος, στήν ὁμολογία τῆς πίστεως «εἰς μίαν, ἁγίαν, καθολικήν καί ἀποστολικήν Ἑκκλησίαν». Στήν εὐχαριστιακή σὐναξη, διά τῆς κοινωνίας τοῦ ἑνός Ποτηρίου. Καί στά πρόσωπα ὅλων ἀποτυπώνεται ἡ ποικιλία τῶν χαρισμάτων καί τῶν τρόπων τῆς διακονίας, ἀλλά καί ἡ διατράνωση τῆς κοινῆς μας ἀποστολῆς: διά τοῦ τρισσοῦ ἀξιώματος, τοῦ ἱερατικοῦ, τοῦ προφητικοῦ, τοῦ βασιλικοῦ, νά βιώσουμε καί νά ἀποκαλύψουμε τήν μυστική, «τήν ἐκκύπτουσαν ὡσεί ὄρθρος», ἄνοιξη τῆς πίστης.
Εὐχαριστοῦμε ὅλους, ὅσοι κοπίασαν γιά τήν διεξαγωγή τοῦ συνεδρίου, τούς ἐκπροσώπους τῶν ἱερῶν Μητροπόλεων στήν ὀργανωτική ἐπιτροπή καί τούς συνεργάτες τῆς τοπικῆς μας Ἐκκλησίας. Προσευχόμαστε καί εἴμεθα βέβαιοι ὅτι αὐτή ἡ πρώτη Πανθεσσαλική Σύναξη θά εἶναι, δι’ εὐχῶν σας Μακαριώτατε, μία γιορτή διαλόγου, κοινωνίας καί ἁμοιβαίας συνεισφορᾶς! Καλῶς ὁρίσατε ὅλοι! Χριστός Ἁνέστη!
