Πρωτ. Κωνσταντίνος Φλάκης
Κατά την μετενσάρκωση, μετά τον βιολογικό θάνατο, η ψυχή ( το Άτμαν, κατά την ινδουϊστική ορολογία), ενσωματώνεται ή επαναγεννάται στον υλικό κόσμο, στη γη, ενδυόμενη μια σειρά νέων διαδοχικών ανθρώπινων σωμάτων. Η μετενσάρκωση δεν οδηγεί πάντοτε σε ανώτερη εξελικτική κατάσταση… Η ψυχή στοχεύει στο να ξεφύγει από τον ατέλειωτο κύκλο των ενσαρκώσεων και θανάτων, την «σαμσάρα», και να απελευθερωθεί, εξαφανιζόμενη μέσα στην απρόσωπη «θεότητα». Αυτό είναι η λύτρωση, το «Νιρβάνα».
Κεντρική θέση στη δοξασία της μετενσάρκωσης κατέχει η διδασκαλία «του κάρμα». Είναι, κατά τη Θεοσοφία, φυσικός νόμος που αποκαθιστά και διατηρεί την αρμονία και την ισορροπία μέσα στο σύμπαν. Το Κάρμα, λοιπόν, προσδιορίζει την παρούσα ζωή κάθε ανθρώπου πάνω στη γη, ο οποίος ξαναγεννιέται, μόνο με το «πνευματικό» του στοιχείο, για να πληρώσει εδώ, μέσα σε ένα νέο σώμα, για ό,τι συσσωρεύτηκε από πράξεις του σε προηγούμενες ζωές…
Πρόκειται για αντιχριστιανικές διδασκαλίες, που προσκρούουν ακόμη και στους κανόνες της λογικής. Στη λαχτάρα του ανθρώπου να γνωρίσει τον αιώνιο προορισμό του, ο πανθεϊστικός Ινδουϊσμός και η «Νέα Εποχή», θεμελιωμένη στη Θεοσοφία και τον Αποκρυφισμό, του αντιπρότειναν μια ανθρώπινη τεχνική, για να φτάσει τάχα μόνος του (με τις δικές του αποκλειστικά δυνάμεις) στη «λύτρωση», στην «αυτοσωτηρία». Δεν του υπόσχονται, όμως, την αιώνια ζωή αλλά την τέλεια ανυπαρξία, την εκμηδένιση. Θα είναι μακάριος, διότι θα πάψει να υπάρχει… Η γέννηση, η σύνδεση, δηλαδή της ψυχής με ένα σώμα, για τους οπαδούς της μετενσάρκωσης είναι απευκτέα, είναι τιμωρία και «κατάρα».
Η Αγία Γραφή κηρύττει ότι ο Θεός, φέρνοντας τον άνθρωπο στη ζωή, τον έθεσε μέσα στον «παράδεισο τῆς τρυφῆς» και όχι σε «κολαστήριο» και τόπο τιμωρίας. Όπως πολύ εύστοχα τονίζει ο π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος, «αν πάρουμε σαν βάση, πως η σύνδεση της ψυχής με το σώμα αξιολογείται αρνητικά, πρέπει να απορρίψουμε ολόκληρο το έργο του Χριστού».
Με την μετενσάρκωση χάνεται η μοναδικότητα, η ελευθερία και η ηθική αξία του πνευματικού αγώνα και των πράξεων του ανθρώπου. Η χριστιανική πίστη δεν μπορεί να συμβιβαστεί με την πανθεϊστική-«νεοεποχίτικη» δοξασία της μετενσάρκωσης. Το διακηρύττει καθαρά ο Απόστολος Παύλος στην προς Εβραίους επιστολή του: «ἀπόκειται τοῖς ἀνθρώποις ἃπαξ ἀποθανεῖν, μετά δε τοῦτο κρίσις».
Δεν μπορεί κανείς να πιστεύει στη μετενσάρκωση, χωρίς να αρνηθεί την ελπίδα της αναστάσεως. Δεν μπορεί να πει «προσδοκῶ ανάστασιν νεκρῶν και ζωήν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος», και ταυτόχρονα να πιστέψει στο κάρμα και την μετενσάρκωση. Η χριστιανική πίστη και η μετενσάρκωση είναι αντίθετες μεταξύ τους διδασκαλίες και ασυμβίβαστες για έναν χριστιανό και μάλιστα ορθόδοξο. Το να υποστηρίζει κανείς το αντίθετο δηλώνει άγνοια και πλάνη ή σκοπιμότητα.
