Πρωτ. Κωνσταντίνος Φλάκης
Το κίνημα των Πεντηκοστιανῶν ἒχει τις ρίζες του στον Μεθοδισμό, εὐσεβιστική προτεσταντική ὁμάδα που ἐμφανίστηκε στα μέσα του 18ου αἰώνα (1729) στην Ἀγγλία και στη συνέχεια ἐξαπλώθηκε στην Ἀμερική. Στην Ἑλλάδα ἐμφανίστηκε στη δεκαετία τοῦ 1920 και ἐγνώρισε ἰδιαίτερη ἀνάπτυξη στη δεκαετία τοῦ 1960. Σήμερα δραστηριοποιοῦνται περισσότερες ἀπό εἲκοσι Πεντηκοστιανές ὁμάδες, ἂλλες εἶναι ἀντιτριαδικές, και ἂλλες «χαρισματικές» και ὑπερδογματικές. Ἡ πιό δραστήρια και πολυπληθέστερη εἶναι ἡ «Ἐλευθέρα Ἀποστολική Ἐκκλησία τῆς Πεντηκοστῆς». Ἱδρύθηκε στην Ἑλλάδα το 1966 ἀπό τον ἰατρό Λεωνίδα Φέγγο και προέρχεται ἀπό την λεγόμενη «Ἀποστολική Ἐκκλησία τῆς Πεντηκοστῆς», που ἱδρύθηκε ἀπό Ἓλληνες Πεντηκοστιανούς τη δεκαετία τοῦ 1930.
Τα κύρια χαρακτηριστικά τῶν πεντηκοστιανῶν αὐτῶν ὁμάδων εἶναι:
- Ἡ μικρή ἱστορική τους πορεία. Δεν ἒχουν, ἑπομένως καμμία σχέση και σύνδεση με την ἱδρυθεῖσα ἀπό τον Κύριο Ἐκκλησία οὒτε στην πίστη οὒτε στη λατρεία, οὒτε πολύ περισσότερο στην «ἀποστολική διαδοχή».
- Κάθε μία ἀπό αὐτές τις ὁμάδες, διεκδικεῖ για τον ἑαυτό της τον τίτλο τῆς μόνης ἀληθινῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.
- Χαρακτηρίζονται για το ἒντονο φονταμενταλιστικό πνεῦμα τους που ἐκδηλώνεται τόσο στην διδασκαλία ὃσο και στην συμπεριφορά προς τους ἒξω, ἀλλά και προς τους ὁπαδούς, που τους ἐπιβάλλουν αὐστηρή πειθαρχία.
- Ὑποστηρίζουν ὃτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀποστάτησε τέσσερις αἰῶνες μετά τους Ἀποστόλους και την χαρακτηρίζουν «πόρνη» και «θυγατέρα τῆς Βαβυλώνας».
- Βασικές διδασκαλίες τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ὃπως εἶναι ἡ Ἱερωσύνη, ἡ Θεία Εὐχαριστία, ἡ περί τῶν Ἁγίων και τῶν Εἰκόνων, καθώς και ἡ ἐσχατολογία, ἀπορρίπτονται ἢ ἀλλοιώνεται ὁ χαρακτῆρας τους.
- Το Βάπτισμα το διαχωρίζουν σε δύο πράξεις: βάπτισμα στο ὓδωρ και βάπτισμα με Ἃγιο Πνεῦμα. Το δεύτερο θεωρεῖται απαραίτητο να ἀκολουθήσει το βάπτισμα στο ὓδωρ, και μάλιστα, συνοδεύεται ἀπό την «γλωσσολαλιά», που άποτελεῖ ἀπόδειξη ὃτι ἒλαβε το «Βάπτισμα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». Ὁ νηπιοβαπτισμός ἀπορρίπτεται.
- Πολλές Πεντηκοστιανές ὁμάδες χρησιμοποιοῦν το «Σύμβολο τῆς Πίστεως» Νικαίας – Κωνσταντινουπόλεως, παρόλο που ἀπορρίπτουν τις Οἰκουμενικές Συνόδους και τους θεοφόρους Πατέρες. Δέχονται και χρησιμοποιοῦν το κείμενο τῆς Ἁγίας Γραφῆς και τον Κανόνα τῶν βιβλίων τῆς Καινῆς Διαθήκης.
- Δίνουν μεγάλη ἒμφαση στις λεγόμενες «ἐμπειρίες», στα «χαρίσματα» και εἰδικά στην «γλωσολαλιά» και στο «Βάπτισμα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». Με τους τρόπους αὐτούς, ἀλλά και με τις ἐσχατολογικές διδασκαλίες και «προφητεῖες» (ἰδιαιτέρως με την διδασκαλία περί «ἁρπαγῆς»), ἐγκλωβίζουν τους ὁπαδούς τους ἢ προσελκύουν νέους.
- Ἡ σωτηρία κατά τις Πεντηκοστιανές ὁμάδες, εἶναι πράξη στιγμιαία και αὐτόματη και ἐξασφαλίζεται μόλις ὁ πιστός δεχθεῖ τον Χριστό «σαν προσωπικό Σωτήρα ἀναγνωρίζοντας τις ἁμαρτίες του».
Σε ἑπόμενα ἂρθρα μας θα προσπαθήσομε να διαφωτίσουμε τους ἀναγνῶστες μας με τις θέσεις τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας για τα παραπάνω θέματα.
