Αγαπητοί μου αδελφοί,
«Ταλαίπωρη ψυχή μου, κατάλαβε καλά την ώρα του τέλους σου και δείλιασε από το κόψιμο, που προτείνει ο Κύριος για την ξεραμένη συκιά. Το τάλαντο που σου έδωσε ο Θεός, εργάσου το με φιλοπονία, φωνάζοντας δυνατά και με εγρήγορση: Μη μείνουμε έξω από τον νυμφώνα του Χριστού».
Αυτά είναι τα λόγια του Κοντακίου της αποψινής Ακολουθίας. Αξίζει να μπούμε και εμείς στην αγωνία του αγίου υμνογράφου, όπως την εκφράζει ο ύμνος. Έχει ο ποιητής την επίγνωση ότι δεν βρίσκεται στην κανονική θέση που θα έπρεπε: δηλαδή στη θέση του παιδιού που ό,τι κάνει το κάνει από αγάπη προς τον Θεό Πατέρα του. Αλλ’ ούτε πάλι κινητοποιείται στο άγιο θέλημα Αυτού, προσδοκώντας ίσως τις δωρεές της Βασιλείας Του. Νιώθει πολύ μικρός και κατώτερος: η αίσθηση του φόβου μπορεί να τον κρατήσει σε ό,τι ο Κύριος έφερε με τη Βασιλεία Του. Αισθάνεται, δηλαδή, σαν τον δούλο που λόγω του φόβου μίας τιμωρίας κρατάει τις εντολές του κυρίου του.
Σε τί έγκειται ο φόβος του πιστού υμνογράφου; Μπροστά στο επερχόμενο γεγονός του τέλους, δηλαδή του θανάτου, και μπροστά σ’ αυτό που είπε ο Κύριος, ότι δηλαδή «κάθε δένδρο που δεν κάνει καλό καρπό κόβεται και πετιέται στη φωτιά», φοβάται μη τυχόν και μείνει αμετανόητος, σαν το άκαρπο δένδρο της συκιάς. Καλεί, λοιπόν, την ψυχή του, δηλαδή τον εαυτό του, όσο καιρό έχει, δηλαδή το σήμερα, να εργαστεί πάνω στην ψυχή του και να καλλιεργήσει ό,τι δώρο του έδωσε ο Θεός, είτε φυσικό είτε πνευματικό. Και κυρίως το πνευματικό: τη χάρη του Αγίου Βαπτίσματος. Πώς; Προσπαθώντας, με τη δύναμη Εκείνου, να τηρεί τις άγιες εντολές Του. Έτσι θα βρίσκεται ενωμένος με τον Χριστό ως άγιο μέλος Του. Έτσι θα βρίσκεται μέσα στον νυμφώνα Αυτού! Αυτός, εν τέλει, δεν είναι και όλος ο σκοπός της πνευματικής ζωής;
Ο φόβος του αγίου ποιητή πρέπει να γίνει και φόβος δικός μας. Διότι κι εμείς γνωρίζουμε ότι θα φύγουμε από τη ζωή αυτή, και μάλιστα σε ώρα που δεν προσδοκούμε. Η κάθε ώρα δυνητικά μπορεί να είναι και το τέλος μας! Συνεπώς, δεν μπορούμε να παίζουμε με την πίστη μας. Κι ακόμη ο λόγος του Κυρίου είναι αψευδής: ό,τι έχει πει, είναι στην πραγματικότητα ήδη γεγονός. Είναι, λοιπόν, πνευματικός νόμος: δεν παρουσιάζουμε στη ζωή μας καλούς καρπούς; Δηλαδή επιλέγουμε τη διαγραφή του Θεού από τη ζωή μας; Θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να υποστούμε τις συνέπειες της ελεύθερης επιλογής μας: δηλαδή την αποκοπή μας από Εκείνον!
Μα εμείς, όμως, θέλουμε τον Κύριο. Ζητάμε να Τον αγαπάμε. Εκείνος είναι ο νυμφίος και ο Ίδιος είναι και ο νυμφώνας. «Μη μείνωμεν, λοιπόν, έξω του νυμφώνος Αυτού»! Οπότε ο φόβος μας αλλάζει: δεν είναι φόβος ενόψει μίας τιμωρίας. Είναι φόβος ενόψει της απώλειας του Ίδιου από τη ζωή μας! Με φιλοπονία, λοιπόν, ας εργαζόμαστε τις εντολές του αγαπημένου μας! Το εύχομαι σε όλους μας !
Μετά πολλής πατρικής αγάπης,
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ
† Ο ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ
