Η κάθε πρωτοχρονιά αποτελεί για τον κύκλο του χρόνου μια ξεχωριστή μέρα. Μόνο που δεν γίνεται δεκτή από όλους με τον ίδιο τρόπο. Για τον άνθρωπο της πίστης, ο νέος χρόνος αποτελεί ευκαιρία δράσης και στάσης ζωής, που θα φανερώνουν κάθε μέρα τα χαρακτηριστικά μιας άλλης πραγματικότητας που έρχεται, της πραγματικότητας της επερχόμενης Βασιλείας του Θεού. Γι’ αυτό και ο άνθρωπος αυτός διακατέχεται από συναισθήματα χαράς και αισιοδοξίας. Όχι μόνο δεν φοβάται το μέλλον, αλλά το επιζητεί, διότι γνωρίζει πως το τέλος της Ιστορίας, έστω και μέσα από δυσκολίες, έχει ως τελικό νικητή τη χαρά και την αθανασία. Με την πίστη του μετατρέπει το μέλλον σε παρόν. Παρόν χαράς, για μια ζωή ενωμένη με την Πηγή της ζωής και πλημμυρισμένη από αγάπη, η οποία είναι η μόνη που γνωρίζει να νικά τον φόβο (Ιω. Α΄, 4, 18).
Όσο όμως η πίστη εξασθενεί, το κενό της θα το καλύπτει ο φόβος, η αφέλεια και η καταστροφολογία. Τότε είναι που γεμίζουν οι εφημερίδες και οι οθόνες από σενάρια καταστροφής. Τότε είναι που αστρολόγοι και μάντεις αναλαμβάνουν να μελετήσουν τα άστρα, προκειμένου να βρουν τα μελλούμενα για κάθε ζώδιο. Αυτό όμως που σπέρνει την πλήρη σύγχυση είναι η επίκληση «προφητειών», προερχόμενων δήθεν από άγιες μορφές του παρελθόντος, παλαιού και πρόσφατου. Απομονωμένες φράσεις τους ή αυθαίρετες ερμηνείες των λεγομένων τους γεμίζουν τα πρωτοσέλιδα, σαν να πρόκειται για ανταποκριτές που ταξίδεψαν με τη μηχανή του χρόνου και βάλθηκαν να αναγγείλουν πολιτικές, κοινωνικές και στρατιωτικές εξελίξεις τρόμου. Εκατοντάδες σελίδες κορυφαίας πνευματικής τροφής, γραμμένες από τέτοιους Πατέρες, γεμάτες ελπίδα, νόημα ζωής, θάρρος, πίστη , κουράγιο, μετάνοια, ταπείνωση, αγάπη, συγχώρησή, ανοχή και αποδοχή του κάθε ανθρώπου περιφρονούνται, ενώ την ίδια στιγμή αναζητείται απεγνωσμένα μέσα στα κείμενά τους η λέξη ή η πρόταση, που θα ερεθίσει λίγο περισσότερο τον πανικό και την απόγνωση μιας αποπροσανατολισμένης κοινωνίας, στην οποία-δυστυχώς- περιλαμβάνεται και ένα μεγάλο μέρος των πιστών της Εκκλησίας μας.
Τέτοιου είδους αντιδράσεις ουσιαστικά διαποτίζουν τον άνθρωπο της ασθενικής πίστης με την νοοτροπία του σημερινού κόσμου. Ενός κόσμου, που έχει θεοποιήσει την ευκολία και τον αυτοματισμό, περιμένοντας όλες τις λύσεις να προέλθουν άκοπα και ανέξοδα. Αντίθετα, η Εκκλησία, χωρίς να επιζητεί την δυσκολία, δεν την αρνείται. Γνωρίζει, πως μέσα στην Ιστορία πραγματοποιείται μια διαρκής σύγκρουση του πνεύματός της με το πνεύμα του κόσμου. Συχνά, όπως στην εποχή μας, η σύγκρουση αυτή οξύνεται και οι δυσκολίες μεγαλώνουν. Εκεί όμως που κόσμος βλέπει τις δυσκολίες αυτές ως αποτυχία και αιτία μεμψιμοιρίας και θυμού, ο άνθρωπος της Εκκλησίας βλέπει ευκαιρίες για μαρτυρία ενός άλλου ήθους και μιας άλλης στάσης ζωής, ενώ, παράλληλα, ακούει καθαρότερα την φωνή του Ιδρυτή της: «Θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον» (Ιω. 16,33). Έτσι, το μέλλον παύει να αποτελεί αντικείμενο τρόμου. Ο νους και η καρδιά συγκεντρώνονται στο παρόν. Ο άνθρωπος αυτός ζει στο παρόν, δρα στο παρόν και εναποθέτει το «αύριο» στην πρόνοια του Θεού.
Διπλός είναι, λοιπόν, ο κίνδυνος και διπλή η απειλή αυτών των ψευδο-χριστεπώνυμων προφητειών: Πέρα από την αυθαιρεσία και την αποσπασματικότητα που τις χαρακτηρίζουν, συντελούν και εκείνες πρώτα απ΄ όλα στην παθητικότητα, που τόσο εξυπηρετεί τους κρατούντες. Παράλληλα, όμως, τέτοιου είδους …προφητείες, μεταβάλλουν τους Αγίους και τη διδασκαλία τους, από πηγή χαράς σε πηγή πανικού, οργής και απόγνωσης, στερώντας την ψυχή από νηφαλιότητα και αποφασιστικότητα.
Στη σύγχυση αυτή, αληθινό διέξοδο μπορεί να δώσει η σχέση με το πνεύμα των Αγίων της Εκκλησίας μας, μέσω της συνεπούς πνευματικής και μυστηριακής ζωής. Κυρίως, όμως, η πίστη, η στέρεη πίστη προς τον Κύριο της ζωής και του θανάτου είναι εκείνη, που μπορεί να διαλύσει ακαριαία την ομίχλη της ανίερης συμμαχίας μεταξύ πολιτικής και θρησκοληψίας. Διότι Αυτός είναι το διαχρονικό άστρο της νύχτας της Βηθλεέμ, που πρόσφατα εορτάσαμε. Το φως Του είναι αυτό που θα φωτίσει τις αληθινές αιτίες των σημερινών δεινών, αλλά και θα οπλίσει με θάρρος τον κάθε άνθρωπο να αντισταθεί και φέτος σε κάθε απάνθρωπο σχέδιο εναντίον των εικόνων του Δημιουργού, των απλών ανθρώπων όλου του πλανήτη, αποστρέφοντας το βλέμμα από τα πρωτοσέλιδα της δήθεν θρησκευτικής καταστροφολογίας.
“Δημοκρατία”, 02/01/2016
