Του Σεβ. Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ιγνατίου
Η Εκκλησία διαχρονικά, αλλά ιδιαίτερα στην τόσο δύσκολη εποχή μας, έχει ως κύριο στόχο να αποτελεί για κάθε τοπική κοινωνία παράγοντα ενότητας, σύμπνοιας και κοινού οραματισμού. Παράλληλα, επιθυμεί να διαποτίζει τις ανθρώπινες δράσεις με ένα βαθύτερο νόημα, που πηγάζει από την αγάπη, που διακήρυξε ο Χριστός με τον πιο εμφαντικό τρόπο πάνω στον Σταυρό Tου. Η αγάπη αυτή αποτελεί τη μόνη ελπίδα ανασυγκρότησης της πατρίδας μας και της υπέρβασης της πολυπρόσωπης κρίσης, που μας ταλαιπωρεί, αλλά και μας προκαλεί να δράσουμε.
Ίσως εν μέσω τέτοιων δυσκολιών, η έννοια «αγάπη» να ακούγεται ως ένας απλός συναισθηματισμός. Κι όμως, η πλήρης διάστασή της αφορά τη σύναψη ισχυρών δεσμών εμπιστοσύνης μεταξύ των ανθρώπων, κοινούς οραματισμούς και συντονισμένη δράση, με τελικό σκοπό την ωφέλεια ολόκληρης της κοινωνίας. Στην Ορθόδοξη παράδοσή μας, η αγάπη δεν αποτελεί απλώς μια συγκίνηση της στιγμής, αλλά καρπό άσκησης, περιορισμού του «εγώ» και πρόταξης του κοινού καλού σε σχέση με την ατομική ευημερία.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο οράματος, αρχών και αξιών ενεργοποιήθηκε στην πόλη του Βόλου το κίνημα πολιτών «Καταναλώνουμε ό,τι παράγουμε», το οποίο ζήτησε από τον τοπικό Μητροπολίτη να τεθεί επικεφαλής. Πρόκειται για μια προσπάθεια όλων των παραγωγικών φορέων της περιοχής μας να στρέψουν τις καταναλωτικές ανάγκες των συμπολιτών μας προς τα τοπικά προϊόντα, με σκοπό την τοπική ανάπτυξη, την τόνωση της απασχόλησης, αλλά και την διαμόρφωση μιας εναλλακτικής καταναλωτικής συμπεριφοράς, με ευρύτερα κοινωνικά και οικονομικά κριτήρια.
Είναι παρήγορο και ελπιδοφόρο το γεγονός πως η πολυεπίπεδη και πρωτόγνωρη κρίση οδηγεί σε πρωτοβουλίες όπως αυτή, πρωτοβουλίες αληθινής, ουσιαστικής και έμπρακτης μετάνοιας, δηλ. ριζικής αλλαγής νοοτροπίας. Η στροφή προς την τοπική παραγωγή, πέρα από την καθαρά οικονομική και κοινωνική της διάσταση, εμπεριέχει και μια πρόσκληση αλλαγής σε επίπεδο προσωπικού ήθους, δηλ. ακριβώς στο επίπεδο, όπου θα κριθεί το μέλλον της πατρίδας μας. Διότι, όπως όλα δείχνουν, πέρα από τους προγραμματισμούς και τους σχεδιασμούς, η έξοδος από την περιβόητη κρίση θα εξαρτηθεί, σε πολύ μεγάλο βαθμό, από την προσωπική υπευθυνότητα του καθενός μας και την αλλαγή συμπεριφοράς σε όλα τα επίπεδα της προσωπικής και κοινωνικής μας ζωής.
Ιδού, λοιπόν, ενώπιόν μας μια πρόσκληση, αλλά και πρόκληση αλλαγής προσωπικού ήθους: η πρόσκληση του κινήματος «Καταναλώνουμε ό,τι παράγουμε» μας καλεί να απαρνηθούμε ένα μοντέλο άκρατου καταναλωτισμού και να προτάξουμε αξίες ευρύτερες, όπως η συμπαράσταση στον Έλληνα παραγωγό, η ενίσχυση του Έλληνα εργαζόμενου και η ανάπτυξη αυτού του ευλογημένου τόπου. Υπάρχει όμως και μια ακόμη διάσταση, η οποία είναι σε θέση να μας γεμίσει με βαθιά αισιοδοξία: η πρωτοβουλία αυτή καλεί όλους τους συμπατριώτες μας να ενωθούν και πάλι με τη γη τους. Καλούμαστε όλοι να σκύψουμε πάνω από την ευλογημένη γη αυτής της ταλαιπωρημένης πατρίδας, να ανακαλύψουμε ξανά τους θησαυρούς της και να την εκτιμήσουμε ξανά ως τη μάνα που μας τρέφει. Με τέτοιους τρόπους, η γη μας μπορεί να ξαναγίνει αληθινή πατρίδα, με όλη τη σημασία του όρου. Γιατί «πατρίδα» είναι η ζωντανή σχέση του ανθρώπου με τον τόπο του, η φροντίδα του και η ευγνωμοσύνη για ό,τι έχει να μας δώσει. Και συγχρόνως, «πατρίδα» είναι οι κοινωνικοί δεσμοί που πάνω στη γη αυτή στεριώνουν και αναπτύσσονται μέσα από τον κοινό βηματισμό του χορού στο πανηγύρι, στον κοινό μόχθο για το μέρωμα της γης και στους κοινούς αγώνες για μια καλύτερη κοινωνία. Πάνω στη γη αναδείχτηκαν οι δυνατότητές μας και χτίστηκε ο πολιτισμός μας. Πάντα ως Έλληνες ήμασταν κοσμοπολίτες, γιατί πιστεύαμε στις δυνάμεις μας και την πατρίδα μας. Όσο σφυρηλατούμε τους τοπικούς μας δεσμούς, όσο απομακρύνουμε τους στείρους ανταγωνισμούς και τα στενά συμφέροντα, αναδεικνύουμε τις πλούσιες δυνατότητες του λαού μας και του τόπου μας και ανοιγόμαστε δυναμικά στον κόσμο, ξαναβρίσκοντας τη θέση που μας αξίζει.
Η πρόσκληση προς την κεφαλή της τοπικής Εκκλησίας να τεθεί επικεφαλής αυτής της προσπάθειας, αποτελεί ενέργεια με βαθύ συμβολισμό, αλλά και ευεργετικές επιπτώσεις. Πέραν του ότι η Εκκλησία αναδεικνύεται παράγοντας ενότητας και εγγυητής υπέρβασης προσωπικών φιλοδοξιών και μικροσυμφερόντων, η όλη προσπάθεια συνδυάζεται με την υψηλή πνευματικότητα της πίστης μας, η οποία είναι σε θέση να της προσδώσει βαθύτερο νόημα και διάρκεια.
Μια τοπική πρωτοβουλία μεταβάλλεται σε πανελλήνια πρόσκληση. Μακάρι να βρει μιμητές, τόσο μεταξύ των πολιτών, όσο και μεταξύ των τοπικών Εκκλησιών. Η πατρίδα μας έχει ανάγκη όλους μας και τον καθένα ξεχωριστά.
«Δημοκρατία», 10/10/2015
