Του Σεβ. Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ιγνατίου
Η τραγωδία των εξαθλιωμένων ανθρώπων, που φτάνουν κατά κύματα στις ακτές των νησιών της πατρίδας μας, θέτει όλους μας ενώπιον διλημμάτων. Και δεν είναι εκτός πραγματικότητας το να υποστηρίξουμε, πως το γεγονός αυτό ενεργοποιεί στην ψυχή μεγάλης μερίδας των συμπατριωτών μας αντιφατικά συναισθήματα και ανακλαστικά.
Όλοι γνωρίζουμε, πως η ταυτότητα του καθενός μας αποτελεί μίγμα πολλών δεδομένων. Την καθορίζει η εθνικότητά μας, τα θρησκευτικά μας «πιστεύω», οι πολιτιστικές και πνευματικές μας αξίες, ακόμη και το καλώς εννοούμενο συμφέρον. Δεν είναι λοιπόν παράδοξο το γεγονός, πως την στιγμή που ο ανθρωπισμός μας ενεργοποιείται στο θέαμα μικρών παιδιών που θαλασσοπνίγονται, ενεργοποιείται παράλληλα και ένας φόβος μπροστά στο ενδεχόμενο να βρεθούμε στο ορατό μέλλον μειοψηφία στον ίδιο μας τον τόπο, δεδομένης και μιας διαχρονικής καχυποψίας μας προς το Ελληνικό κράτος, που κάθε άλλο παρά μας έχει πείσει πως είναι ικανό να διαχειρίζεται μείζονες κρίσεις.
Τα γεγονότα όμως δεν περιμένουν και η πολυτέλεια χρονικών περιθωρίων για την επίλυση τέτοιων αντιφάσεων σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο δεν υπάρχει. Οι καιροί απαιτούν δράση με σχεδιασμό, συνέπεια και αξιακή τεκμηρίωση. Και προϋπόθεση μιας τέτοιας δράσης είναι η διαμόρφωση μιας στέρεης κλίμακας αξιών. Με άλλα λόγια, τόσο σε προσωπικό, όσο και σε εθνικό επίπεδο, πρέπει να τεθούν αξιακές προτεραιότητες.
Η Εκκλησία -πρέπει να – αποτελεί βασική υπαρξιακή επιλογή, η οποία οδηγεί σε αποδοχή συγκεκριμένων αξιών και κατ΄ επέκτασιν ανάλογων συμπεριφορών. Κορυφαία αξία αυτής της επιλογής αποτελεί ο απόλυτος σεβασμός στο ανθρώπινο πρόσωπο και στην ανθρώπινη ζωή. Για την Ορθόδοξη πίστη μας, η αξία αυτή δεν αποτελεί απλώς έναν κανόνα συμπεριφοράς, αλλά συνέπεια του θεμελιώδους δόγματος της Εκκλησίας μας για την κατ΄ εικόνα και ομοίωση δημιουργία του ανθρώπου και την ανεπανάληπτη αξία του ανθρωπίνου προσώπου. Η ίδια μας η πίστη μετριέται με την αλληλεγγύη και την συμπόνια. Και ακριβώς για τον λόγο αυτό, ο ανθρωπισμός του κάθε συνειδητού χριστιανού είναι βαθιά υπαρξιακός, αδιαπραγμάτευτος και ανεπιφύλακτος. Το γεγονός αυτό μπορεί να αποτελέσει αφορμή, ώστε η Ευρώπη να αναστοχαστεί πάνω στις Χριστιανικές αξίες που γέννησαν τον ανθρωπισμό της και να αναζητήσει στη σχέση της με την Χριστιανική πίστη εκείνα τα ποιοτικά χαρακτηριστικά που θα την κάνουν δελεαστική, όχι μόνο για την ευμάρειά της , αλλά και για μιας άλλης ποιότητας κοινωνία.
Συνεπώς, η δράση της Εκκλησίας, αλλά και κάθε πιστού ξεχωριστά, πέραν της εκπλήρωσης μιας ανθρωπιστικής υποχρέωσης, αποτελεί βαθύτατο πνευματικό γεγονός, αλλά και έμπρακτη μαρτυρία πίστεως. Η διαμόρφωση μια τέτοιας στάσης θα μπορούσε να διαχέει διαρκώς στην Ελληνική κοινωνία νοοτροπίες και συμπεριφορές βαθιά ανθρωπιστικές, γεγονός, που δεν μπορεί να επιτύχει κανένα νομικό πλαίσιο και καμία ανερμάτιστη πολιτική ηθικολογία.
Οι προτεραιότητες αυτές δεν σημαίνει πως αδρανοποιούν τις ανησυχίες, που πηγάζουν από μια θεμιτή φιλοπατρία και ένα απαραίτητο ενδιαφέρον για το τί συμβαίνει -και για τους λόγους που συμβαίνει – στις κοντινές και τις απομακρυσμένες περιοχές, που μας περιβάλλουν. Χωρίς αμφιβολία, η πατρίδα μας χρειάζεται προστασία. Ενώ όμως, χωρίς χριστιανικές αξίες, αυτή η ανάγκη θα οδηγήσει σε φοβικά σύνδρομα, με τις αξίες αυτές, θα οδηγηθούμε στην οργάνωση δομών, που με σύστημα και σοβαρότητα θα εντοπίζουν τους πιθανούς κινδύνους, θα προγραμματίζουν την διαχείριση της τεράστιας αυτής μετακίνησης πληθυσμών και θα εμπεδώνουν αισθήματα ασφάλειας και νομιμότητας.
Παράλληλα, η εμπέδωση ενός γνήσιου χριστιανικού φρονήματος, θα προστατεύσει τη χριστιανική πίστη από εύκολους αφορισμούς εκ μέρους εκείνων, που αναζητούν στην ανθρώπινη θρησκευτικότητα συλλήβδην, έναν αποδιοπομπαίο τράγο για την απίστευτη κτηνωδία, που βάφει με αίμα αθώων (και πολλών χριστιανών) τις περιοχές της Μέσης Ανατολής και της Β. Αφρικής. Και μάλιστα, θα ήταν ευχής έργον, η Χριστιανική Εκκλησία, χωρίς να απεμπολήσει ούτε ίχνος της πνευματικότητας της, να προσεγγίσει σε βάθος τα τραγικά αυτά γεγονότα, έχοντας τη δυνατότητα να λάβει υπ΄ όψιν πολύ περισσότερα δεδομένα, συγκριτικά με άλλους τεχνοκρατικούς οργανισμούς, λόγω της ιστορικής της εμπειρίας, αλλά και της στενής σχέσης της με τους λαούς των περιοχών αυτών, σχέση που απουσιάζει δραματικά εκ μέρους πολλών κέντρων λήψης αποφάσεων. Μια τέτοια στάση θα αφήσει ανοικτό το πεδίο ενός ευρύτερου προβληματισμού για τα βαθύτερα κοινωνικά, οικονομικά και γεωπολιτικά αίτια έξαρσης αυτής της απίστευτης μισαλλοδοξίας εκ μέρους μερίδας ακραίων μουσουλμάνων φονταμενταλιστών.
Κάθε ταραγμένη περίοδος, όπως η παρούσα, δημιούργει ανακατατάξεις, τόσο σε επίπεδο πολιτικό και κοινωνικό, όσο και σε προσωπικό και υπαρξιακό. Οι κίνδυνοι είναι αναμφισβήτητοι. Πάντα όμως η Χάρις του Θεού ξέρει να μετατρέπει τους κινδύνους σε ευκαιρίες.
«Δημοκρατία», 02/05/2015
