Της Μαρίας Μπραουδάκη
braoudakim@yahoo gr
H κοινωνία βρίσκεται πιο μπροστά από τα κόμματα», διαπιστώνει ο Μητροπολίτης Δημητριάδος Ιγνάτιος και συνιστά τα κόμματα «να θέσουν το εθνικό συμφέρον υπεράνω του κομματικού». Ο Ιεράρχης εύχεται, μεταξύ άλλων, ο καινούργιος χρόνος να φέρει «διέξοδο και ελπίδα για τους νέους μας», σημειώνοντας πως είναι «τα μεγαλύτερα και πιο άδικα θύματα της οικονομικής κρίσης, που τούτη την ώρα δοκιμάζονται άγρια, καθώς βλέπουν τα όνειρά τους για το μέλλον να γκρεμίζονται και να ακυρώνονται».
Ο κ. Ιγνάτιος χαρακτηρίζει «ανεπαρκή» την πολιτική ηγεσία του τόπου κατά τις τελευταίες δεκαετίες, αναφέρεται στον ρόλο των πολιτών υπογραμμίζοντας πως ο λαός πρέπει να γίνει «προσεκτικότερος στην επιλογή της πολιτικής του ηγεσίας», καυτηριάζει την κουλτούρα των MME και στέκεται στην ευθύνη της Εκκλησίας: «Η Εκκλησία δεν υπάρχει για να συσχηματίζεται με τον κόσμο, αλλά για να μεταμορφώνει τον κόσμο εν Χριστώ».
Παράλληλα, σημειώνει πως η προσέγγιση Ρώμης και Φαναριού έχει αποφέρει την υιοθέτηση ή την επανεισαγωγή στην εκκλησιαστική ζωή των Ρωμαιοκαθολικών «πολλών από τα στοιχεία της ανατολικής χριστιανικής παράδοσης ή της παράδοσης της αδιαίρετης Εκκλησίας των δέκα πρώτων αιώνων». Αναφερόμενος στους τζιχαντιστές, διερωτάται «από ποια σκοτεινή γωνιά τις ιστορίας βγήκαν αυτοί οι άνθρωποι, που στο όνομα του θεού τους σφάζουν και εκτελούν» άλλους ανθρώπους, ομόδοξους ή ετερόδοξους.
Παρασκήνιο: Μέρες αγάπης αυτές που διανύουμε, αλλά διάχυτη είναι γύρω μας μια γενικότερη ένταση, υπόκωφη ή έκδηλη, δηλωτική κατάσταση ενός ‘ανήμπόρου’ λαού… Η οικονομική κρίση ή η πνευματική ένδεια, γεννούν τη σημερινή ανημπόρια των Ελλήνων;
Σεβ. Δημητριάδος: Έχουμε δηλώσει σε όλους τους τόνους ότι η οικονομική κρίση δεν προέκυψε ξαφνικά, αλλά προήλθε από την πτωχοποίηση της κοινωνίας μας σε πνευματικό και πολιτιστικό επίπεδο, τα τελευταία τριάντα, πάνω κάτω, χρόνια. Στην κατάσταση αυτή συνέβαλαν η νοοτροπία του εύκολου πλουτισμού και της τρυφηλής ζωής με δανεικά, στην οποία γαλουχήθηκε ο λαός μας από την ανεπαρκή πολιτική του ηγεσία και η απόλυτη ευτέλεια των Μ.Μ.Ε., ιδίως της τηλεόρασης, που προβάλλει και προτείνει μία σαρκολατρική στάση ζωής, από την οποία απουσιάζουν αρχές, αξίες, πίστη, ιδανικά, παράδοση, ιστορία, Πνεύμα. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, η επέλαση της οικονομικής κρίσης είναι το απολύτως φυσικό επακόλουθο. Ο λαός μας από ανήμπορος μπορεί να ξαναγίνει δυνατός, αν ακολουθήσει αντίστροφη πορεία, αν επανεκτιμήσει τον ανυπέρβλητο πνευματικό μας πλούτο και είναι προσεκτικότερος στην επιλογή της πολιτικής του ηγεσίας.
Παρασκήνιο: Συσσίτια, έρανοι αγάπης, βοήθεια έμπρακτη, καθημερινή και ευπρόσδεκτη από την Εκκλησία. Θεωρείτε ότι σήμερα η Εκκλησία έχει μπορέσει να βρει διόδους επικοινωνίας για ικανή πνευματική τροφή στο ποίμνιό της;
Σεβ. Δημητριάδος: Γνωρίζουμε ότι ο βασικός λόγος υπάρξεως της Εκκλησίας στον κόσμο είναι η σωτηρία του κόσμου εν Χριστώ. Η αποστολή Της είναι πνευματική. Ταυτόχρονα, όμως, και η κοινωνική προσφορά είναι εκ των ων ουκ άνευ, είναι εντολή Χριστού, διαρκής και διαχρονική. Αλίμονο, όμως, στην Εκκλησία, αν περιπέσει στον πειρασμό αποκλειστικά της κοινωνικής αλληλεγγύης, θέτοντας σε δεύτερη μοίρα την πνευματική τροφοδοσία των ανθρώπων, από την οποία πρωτίστως όλοι έχουμε ανάγκη, αν θέλουμε πραγματικά να ζήσουμε ως άνθρωποι. Γι’ αυτό πάντα λέμε στους συνεργάτες μας, κληρικούς και λαϊκούς, να ασκούν το έργο της φιλανθρωπίας, ως φυσική συνέχεια της λειτουργικής ζωής και του πνευματικού αγώνα, του δικού τους και του ποιμνίου τους. Μόνο τότε το κοινωνικό έργο θα έχει πραγματικό αποτέλεσμα και η Εκκλησία θα λειτουργεί ως Σώμα Χριστού και όχι ως κοινωνικό σωματείο περιορισμένης ευθύνης.
Παρασκήνιο: Άνθρωπος που έχετε δουλέψει με τους νέους και για τους νέους εσείς, τί πιστεύετε ότι είναι εκείνο που τους λείπει σήμερα και πώς νομίζετε ότι μπορεί να βοηθήσει η ελληνική οικογένεια;
Σεβ. Δημητριάδος: Από τους νέους λείπει η αλήθεια και η ελπίδα. Στα μάτια τους καταρρέουν οι θεσμοί, γιατί αποδείχθηκαν ανεπαρκείς, ανακόλουθοι και υπηρετήθηκαν από ανθρώπους που κέρδισαν σε προσωπικό επίπεδο, αδιαφορώντας για το δημόσιο συμφέρον. Οι θεσμοί απαξιώνονται από μέσα. Μερίδιο ευθύνης έχει και η Εκκλησία, που συχνά υποκύπτει στον πειρασμό της εκκοσμίκευσης, για να γίνεται δήθεν αρεστή, με οδυνηρά αποτελέσματα. Οι νέοι μας θέλουν την γνησιότητα λόγων και έργων από εμάς και έχουν δίκιο. Δεν επιθυμούν, κατά βάθος, την διαρκή μετάλλαξη της Εκκλησίας, για να συμφωνούν όλοι μαζί Της. Η Εκκλησία δεν υπάρχει για να συσχηματίζεται με τον κόσμο, αλλά για να μεταμορφώνει τον κόσμο εν Χριστώ. Από τη μεριά της, η Ελληνική οικογένεια, που μπορεί να διατηρεί την συνοχή της, στηριζόμενη στα θεμέλια της πίστεως και της Χριστιανικής ζωής, είναι λιμάνι ασφαλείας για τους νέους μας, το οποίο καταλαμβάνει ένα ακριβό κομμάτι στο πλαίσιο της ποιμαντικής μας ευθύνης. Δεν ξέρω, βέβαια, πόσο θα αντέξει ακόμα η Ελληνική οικογένεια, από τον αμείλικτο πόλεμο που δέχεται σήμερα, που αποσκοπεί στην απόλυτη διάλυση και αποϊεροποίησή της!
Παρασκήνιο: Ποια χαρακτηριστικά εκτιμάται ότι θα έπρεπε να έχουν σήμερα οι κομματικοί σχηματισμοί ώστε να βοηθήσουν τη χώρα να βγεί από το τέλμα;
Σεβ. Δημητριάδος: Την ειλικρίνεια, την τιμιότητα και ακεραιότητα, την αξιοκρατία, την σωστή και υπεύθυνη ενημέρωση, την σφαιρική πληροφόρηση για τα όσα συμβαίνουν στη χώρα μας, στην ευρύτερη γειτονιά μας, στην Ευρώπη, αλλά και στο «μεγάλο χωριό» που λέγεται πλανήτης. Να θέσουν το εθνικό συμφέρον υπεράνω του κομματικού, να μην υποκύπτουν στην ευκολία του λαϊκισμού και της δημαγωγίας, να μην παρασύρονται (και να μην παρασύρουν και το λαό) από τον πειρασμό της παροχολογίας και των εύκολων υποσχέσεων. Έχω την εντύπωση ότι στα ζητούμενα που εδώ αναφέρουμε η κοινωνία βρίσκεται πιο μπροστά από τα κόμματα, τα οποία θα ευχόμασταν μάλλον να πάρουν μαθήματα από την κοινωνία παρά να αναμένουμε να την διδάξουν!…
Παρασκήνιο: Η ευχή «ευτυχισμένος ο καινούργιος χρόνος» τι θα μπορούσε να εμπερικλείει για τους Έλληνες;
Σεβ. Δημητριάδος: Ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, χωρίς τα βάρη και τα λάθη του παρελθόντος, προσωπική και κοινωνική απελευθέρωση, απαλλαγή από τις αμαρτωλές μας συνήθειες που μας κρατάνε δέσμιους στον εγωισμό και την ιδοτέλεια. Κάθε από Θεού ευλογία στην προσωπική, οικογενειακή και εθνική ζωή. Διέξοδο και ελπίδα για τους νεούς μας, τα μεγαλύτερα και πιο άδικα θύματα της οικονομικής κρίσης, που τούτη την ώρα δοκιμάζονται άγρια, καθώς βλέπουν τα όνειρά τους για το μέλλον να γκρεμίζονται και να ακυρώνονται.
Παρασκήνιο: Πώς βλέπετε να εξελίσσονται οι σχέσεις Ρωμαιοκαθολικών και Ορθοδόξων;
Σεβ. Δημητριάδος: Από την προσέγγιση Ρώμης και Φαναρίου καθώς και από τον επίσημο θεολογικό διάλογο Ρωμαιοκαθολικών και Ορθοδόξων που αποφασίστηκε με Πανορθόδοξες αποφάσεις, έχουν προκύψει πολύ σημαντικά αποτελέσματα, τόσο σε θεολογικό και εκκλησιολογικό επίπεδο όσο και στο πρακτικό επίπεδο και την καθημερινότητα των δύο Εκκλησιών. Οι αδελφοί μας Ρωμαιοκαθολικοί έχουν υιοθετήσει ή επανεισάγει στην εκκλησιαστική τους ζωή πολλά από τα στοιχεία της ανατολικής χριστιανικής παράδοσης ή της παράδοσης της αδιαίρετης Εκκλησίας των δέκα πρώτων αιώνων (περισσότερη συνοδικότητα, ευχαριστιακή εκκλησιολογία, ενδυνάμωση του λαϊκού στοιχείου, σπουδή των Πατέρων, θεολογία των εικόνων, κ.ά.). Απομένει βέβαια το ακανθώδες πρόβλημα του παπικού πρωτείου που χωρίζει τις δύο Εκκλησίες, όπως και τα βάρη που η ιστορία επισώρευσε με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αυτό της Ουνίας. Ας ευχηθούμε ο θεολογικός διάλογος που συνεχίζεται παρά τα προβλήματα που έχουν παρουσιαστεί, να βοηθήσει τις Εκκλησίες μας στο δρόμο προς την ενότητα που είναι θέλημα και εντολή του Κυρίου μας αλλά και καθημερινή προσευχή και αίτημα της Εκκλησίας μας.
Παρασκήνιο: Σας ανησυχεί η δράση των Τζιχαντιστών και γενικότερα η ένταση στους κόλπους των σκληροπυρηνικών θρησκευτικών ομάδων (π.χ. Ταλιμπάν) στη Μέση Ανατολή;
Σεβ. Δημητριάδος: Και ποιον δεν ανησυχεί; Ποιος δεν φρίττει με τις σκηνές βαρβαρότητας και με τις φρικαλεότητες που όλοι βλέπουμε στους δέκτες μας; Είναι να απορεί κανείς από ποια σκοτεινή γωνιά τις ιστορίας βγήκαν αυτοί οι άνθρωποι που στο όνομα του Θεού τους σφάζουν και εκτελούν τους χριστιανούς, αλλά και τους ομοθρήσκους τους. Με ανησυχεί η έξαρση της βίας, του θρησκευτικού φανατισμού και φονταμενταλισμού από όπου και αν προέρχεται, παντού όπου εκδηλώνεται, πολλώ μάλλον που στην συγκεκριμένη περίπτωση έχει ως θύματά της τους τους χριστιανούς και τις προαιώνιες κοιτίδες τους στη Μέση Ανατολή, τις οποίες αναγκάζονται να εγκαταλείψουν μπροστά στα μάλλον αδιάφορα βλέμματα της πολιτισμένης ανθρωπότητας!
