Του Σεβ.Μητροπολίτου Δημητριάδος κ.Ιγνατίου
στην Εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Για τον πολύ κόσμο, οι εργασίες της Ιεράς Συνόδου ταυτίζονται με την χειροτονία νέων Επισκόπων και τη διεκπεραίωση εκκρεμοτήτων, που δεν αφορούν την ευρύτερη κοινωνία. Για το γεγονός αυτό ευθύνεται εν μέρει η αδιαφορία των Μεσών Μαζικής Ενημέρωσης για οτιδήποτε άλλο, πέραν των οξυμένων οικονομικών προβλημάτων ή των επιφανειακών ειδήσεων.
Άμοιρη ευθυνών δεν είναι όμως και η Εκκλησία, η οποία συχνά χαρακτηρίζεται από μια εσωστρέφεια στο κήρυγμα και τα έργα της, δίνοντας το δικαίωμα σε καλοπροαίρετους και μη να την κατατάσσουν στην κατηγορία των αναχρονιστικών θεσμών, που η ιστορία έχει αφήσει πλέον στο περιθώριο.
Να όμως που η πρόσφατη συνεδρίαση της Ιεράς Συνόδου έδωσε την ευκαιρία, πρώτα στα μέλη της και κατόπιν σε όλη την Ελληνική κοινωνία, να γευτούν λόγο ουσίας, λόγο τομής στις επώδυνες καταστάσεις που βιώνουμε, λόγο εθνικής αφύπνισης και ενότητας, μπροστά στις προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε. Τέτοιον λόγο προσέφερε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ. Άνθιμος ενώπιον του συνόλου των Ιεραρχών της Εκκλησίας της Ελλάδος, την Τρίτη, 7 Οκτωβρίου.
Με την εισήγηση του αυτή, ο κ. Άνθιμος προσπάθησε κατ΄ αρχάς να αποκαταστήσει την ιδέα που πολλοί έχουν για την Εκκλησία και να αναδείξει τα θεμελιώδη και κύρια χαρακτηριστικά της. Η Εκκλησία, όπως τόνισε, δεν αποτελεί θεραπαινίδα μιας εθνικής ιδέας, ούτε και μπορεί να υπηρετεί στόχους του κόσμου τούτου. Η κύρια και κεφαλαιώδης αποστολή της είναι να αποτελεί κιβωτό σωτηρίας και προσφοράς υψηλών αρχών και αξιών, αλλά και συγκεκριμένου ήθους, ικανού να προσδίδει στην κάθε ανθρώπινη κοινωνία υψηλή ποιότητα ζωής και ανθρωπίνων σχέσεων.
Ειδικά το γένος των Ελλήνων, από τότε που συναντήθηκε με τον Χριστιανισμό, είδε να αποκτούν νέα προοπτική όλα τα φιλοσοφικά, πολιτικά και καλλιτεχνικά επιτεύγματά του. Ο κ. Άνθιμος όμως θέλησε να επικεντρώσει από νωρίς την προσοχή του στον Νέο Ελληνισμό και να επισημάνει εκείνα τα στοιχεία, που τον θέτουν σε θανάσιμο κίνδυνο. Και ως πρώτο τέτοιο στοιχείο ανέδειξε τον εφησυχασμό, τον οποίον, με υψηλό πνεύμα αυτοκριτικής, εντόπισε πρωτίστως εντός της Εκκλησίας. Εύστοχα παρατήρησε πως η οικονομική ευμάρεια, κυρίως όμως η αφομοίωση των προτεραιοτήτων της εκκοσμικευμένης Ελληνικής κοινωνίας -και όχι μόνον-, απογύμνωσε τον Χριστιανό από κάθε στοιχείο επαναστατικότητας και αμφισβήτησης των κακώς κειμένων του κόσμου. Όπως χαρακτηριστικά είπε, «οι Χριστιανοί εγίναμε ένα με τους μη Χριστιανούς», έχοντας χάσει κάθε ίχνος αγωνιστικότητας.
Εμφανώς ο Χριστιανισμός , τουλάχιστον στις δυτικές κοινωνίες, δεν διώκεται. Κι όμως! Μια συστηματική απομάκρυνση από την χριστιανική πνευματικότητα έχει ήδη συντελεστεί, αφήνοντας τις δυτικές κοινωνίες απογυμνωμένες από κάθε κριτήριο ορθού και λανθασμένου, αλλά και από κάθε μεταφυσική προοπτική. Έτσι, το κενό καλύφθηκε από το Ισλάμ, που βρέθηκε να ανεγείρει τζαμιά στο κέντρο των πάλαι ποτέ Χριστιανικών ευρωπαϊκών πρωτευουσών. Η απώλεια του οράματος μιας ζωής μετά τη ζωή αυτή έκαμψε το αγωνιστικό φρόνημα των Χριστιανών, στερώντας τους το κίνητρο για οποιαδήποτε θυσία, όταν αυτή η ίδια η Εκκλησία στηρίζεται στο μαρτύριο αίματος εκατομμυρίων αγίων, που προτίμησαν να απαρνηθούν αυτόν τον κόσμο και τις απατηλές ηδονές του, προκειμένου να μην χάσουν την αιωνιότητα.
Αλλά και όση αγωνιστικότητα απέμεινε στους κύκλους της Εκκλησίας, απετέλεσε πηγή διάσπασης και διαχωρισμού των Χριστιανών σε κατηγορίες. Αντί να ενισχύουμε την Εκκλησία με την αγωνιστικότητά μας, προτιμούμε να εντάσσουμε τον δυναμισμό μας σε αγωνιστικές Χριστιανικές ομάδες. Κι όλα αυτά, την ώρα που, χωρίς καμιά αμφιβολία, επιτελείται συστηματική προσπάθεια να απομακρυνθεί η Ελληνική κοινωνία, και κυρίως η Ελληνική νεολαία, από τις πνευματικές και ιστορικές καταβολές του Ελληνισμού.
Ο νέος Ελληνισμός βρίσκεται ενώπιον πρωτόγνωρων προκλήσεων, παγκόσμιου χαρακτήρα. Η αποτελεσματική απάντηση σ΄ αυτές θα προέλθει μόνον από αναθέρμανση όλων εκείνων των στοιχείων, που κράτησαν επί αιώνες ζωντανό το γένος των Ελλήνων, αποτρέποντας την αφομοίωσή του από πανίσχυρους κατακτητές. Σήμερα, τα τεχνολογικά επιτεύγματα είναι εκείνα που απειλούν να απορροφήσουν πλήρως τον νου και την καρδιά των νέων ανθρώπων. Μια Εκκλησία σε επαγρύπνηση, η οποία θα εφεύρει αποτελεσματικούς τρόπους μετάδοσης των μηνυμάτων της, αποτελεί χρέος όλων μας.
Η τόσο σημαντική αυτή εισήγηση, στην οποίαν αναφερθήκαμε, δεν ήταν η μοναδική που εκφωνήθηκε κατά την πρόσφατη συνεδρίαση της Ιεράς Συνόδου. Ακολούθησαν δύο ακόμη εξίσου αξιόλογες, ως προς την πρωτοτυπία και τις θέσεις τους, για κάθε μια από τις οποίες θα γίνει εκτενής αναφορά σε επόμενα φύλλα της εφημερίδας.
“ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ”
Σάββατο 25/10/2014
