Του Σεβ. Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ιγνατίου
Η σημερινή μέρα αποτελεί προανάκρουσμα νίκης. Και μάλιστα νίκης ανθρώπινης, νίκης δικής μας. Σήμερα ο Χριστός επιβεβαιώνει την δυνατότητά μας να αποτελέσουμε συντρόφους του Λαζάρου στην έξοδό του από τον τάφο και να μετάσχουμε σε μια «κοινή Ανάσταση» (Απολυτίκιο Σαββάτου του Λαζάρου).
Πλησιάζουν οι μέρες των Αγίων παθών, οι μέρες, που η πίστη καλεί τον άνθρωπο στο μεγάλο, το καθοριστικό άλμα. Σήμερα δεν βρισκόμαστε μπροστά σε μια ομιλία του Χριστού, που ακόμη και ένας καλοπροαίρετος άπιστος θα μπορούσε να αποδεχτεί το βάθος των νοημάτων της. Ούτε μπροστά σε μια θαυματουργική ίαση, που αφήνει ανοιχτή τη συζήτηση για το εάν έχουμε να κάνουμε με ένα μύθο, μια υπερβολή ή μια αυτοΐαση. Σήμερα είναι η μέρα για οριστικές αποφάσεις. Και για πιστούς και για απίστους. Ή ο Λάζαρος ανέστη εκ νεκρών ή η ιστορία είναι φανταστική. Και σε προέκταση, ή ο θάνατος νικήθηκε από τον Χριστό ή ο θάνατος αποτελεί το τελευταίο κεφάλαιο μιας καταδικασμένης ζωής.
Χωρίς απάντηση σ΄ αυτό το ερώτημα, το μοναδικό ερώτημα της ανθρώπινης ζωής, όλα -κηρύγματα, ελπίδα, προσευχή, πίστη, αγαθοεργίες, θεολογία-, παραμένουν τραγικά εκκρεμή, κυρτωμένα και αμήχανα, μπροστά στην αυτού εξοχότητα τον Θάνατο. Αυτή την αμηχανία και τη ματαιότητα, ο Απόστολος Παύλος βρίσκει το θάρρος να την κοιτάξει κατάματα και να δηλώσει:
«εί δε Χριστός ουκ εγήγερται, ματαία η πίστις υμών» (Α΄ Κορ. 15, 17), δηλ. αν ο Χριστός δεν έχει αναστηθεί, η πίστη σας είναι χωρίς νόημα, χωρίς περιεχόμενο.
Υπάρχει κάτι ισχυρότερο από τον Θάνατο;
Ο δρόμος προς την απάντηση είναι υποχρεωτικός, προσωπικός και πολύ μοναχικός. Όταν το χνώτο τού Θανάτου χαϊδέψει το μάγουλό μας, είτε μέσα από την ασθένεια, είτε μέσα από τον φόβο της απώλειας ενός αγαπημένου προσώπου, οι βεβαιότητες και οι προγραμματισμοί καταρρέουν, ενώ ακόμη και οι κοντινοί μας άνθρωποι μοιάζουν να κοιμούνται, όπως οι μαθητές του Κυρίου στο όρος των Ελαιών, ανήμποροι να αλαφρύνουν την άβυσσο, που ανοίγεται μπροστά στα πόδια μας. Ο τάφος του Λαζάρου είναι η εικόνα της δικής μας εισόδου στο χώρο εκείνο, όπου η ανθρώπινη ύπαρξη αγγίζει τα όριά της και αισθάνεται πως κινδυνεύει να διαλυθεί από το βάρος ενός ΝΑΙ ή ενός ΟΧΙ. Ναι ή όχι στην αποδοχή της δυνατότητας εξόδου από τον φαύλο κύκλο της φθοράς; Ναι ή όχι στην υπέρβαση της κοσμικής λογικής και των ατράνταχτων αποδείξεων; Ναι ή όχι στην αποδοχή της Ανάστασης ψυχών και σωμάτων, αυτού του σκανδάλου για τους Ιουδαίους και της ανοησίας για τους Έλληνες; (Α΄ Κορ. 1,23)
Χωρίς αμφιβολία, η Ανάσταση του Χριστού, που σε λίγες μέρες θα αφήσει το μνημείο Του κενό, υπερβαίνει κατά πολύ τις νοητικές μας δυνάμεις. Η δόξα ενός Αναστημένου Θεού, ίσως και να μας μελαγχολεί, συγκρινόμενη με τις κακουχίες μας και την συχνά ασέληνη νύχτα του πόνου μας. Μπορούμε όμως να παρηγορηθούμε. Διότι η δόξα Του, μπορεί να μοιάζει απρόσιτη, η ώρα όμως της αγωνίας της Γεθσημανή (Λκ. 22, 39-45), η ώρα του «Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες» (Μτθ.27,46), είναι στιγμές βαθιά ανθρώπινες, οικείες και κατανοητές. Στιγμές σκληρές για Εκείνον, αλλά και για όσους έχουν φτάσει στα όρια της αντοχής τους. Και συγχρόνως, στιγμές λυτρωτικές. Διότι Αυτός, που σε λίγες μέρες θα θανατώσει τον Θάνατο, έχει ανοίξει δρόμο μέσα από το απύθμενο σκότος της δικής Του απόγνωσης και της δικής Του συντριβής. Ο τάφος μας, γεμάτος από τη φρίκη μιας τραγικής ζωής, δε μυρίζει αποσύνθεση. Μυρίζει Χριστό. Από δω έχει περάσει ο Χριστός και η πρόσκλησή Του «δεύρο έξω» (Ιω. 11,43) απευθύνεται στον καθένα μας προσωπικά, όπως προσωπικά απευθύνθηκε στον Λάζαρο.
Για όποιον αποκλείσει τη φωνή αυτή απ΄ τη ζωή του, το σκοτάδι είναι πηχτό και αβάσταχτο. Γι΄ αυτό και οι περισσότεροι επιλέγουν τη φυγή. Ακόμη και το Πάσχα με τις αγορές και τα εορταστικά του συμπόσια θα επιστρατεύσουν, προκειμένου να αποστρέψουν το πρόσωπο από τα μεγάλα ερωτήματα. Το Πάσχα όμως της Ορθόδοξης πίστης μας, αναζητεί θαρραλέους, έτοιμους να αποδεχτούν την τραγικότητα της ζωής και να φωνάξουν μαζί με τον Πέτρο, την ώρα του χαλασμού στη λίμνη της Γενησαρέτ:
«Κύριε σώσον με»(Μτθ.14, 30).
Είναι αυτή ακριβώς η στιγμή, που ανοίγουμε τις πύλες του προσωπικού μας Άδη στον αναστημένο Χριστό. Του δίνουμε το εξαντλημένο μας χέρι, που σιγοτρέμει και νιώθουμε να μας τραβά προς τα εκεί, που το μόνο αυτονόητο είναι η Ζωή.
«Δημοκρατία», 12/4/2014
