ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΓΟΥΣΗ, ΙΑΤΡΟΥ
Τό νά γραφτεῖ ἕνα ἄρθρο σέ ἕνα χριστιανικό περιοδικό σχετικά μέ τά κατηχητικά σχολεῖα εἶναι συνηθισμένο ὥς καί ἀδιάφορο. Τό νά διαβαστεῖ, ὅμως, ἕνα τέτοιο ἄρθρο ἀπό ἕναν σύγχρονο νέο μπορεῖ νά εἶναι καταλυτικό, ἀκόμη καί ρηξικέλευθο γιά τή ζωή του. Μέ αὐτή τή σκέψη πού ἀναπτέρωσε τόν ἀρχικά λιγοστό ἐνθουσιασμό μου ξεκίνησε ἡ συγγραφή αὐτοῦ τοῦ ἄρθρου. Βλέπετε, τό Κατηχητικό σήμερα, προβάλλεται ἀπό ἄλλους ὡς ἕνας θεσμός περιθωριοποιημένος, συχνά δέ καί ἀπωθητικός. Εἶναι, ὅμως, ἐξαιρετικά παρήγορο τό γεγονός ὅτι τό Κατηχητικό τῆς σημερινῆς ἐποχῆς ἔχει ἀναπτύξει μιά τέτοια δυναμική καί ἐπεκτείνει τίς δραστηριότητες σέ εὐρύτατο φάσμα τομέων, ὥστε ἀφ’ ἑνός ἐλάχιστα μοιάζει μέ τό παραδοσιακό Κατηχητικό τῆς προηγούμενης δεκαετίας καί ἀφ’ ἑτέρου γοητεύει τά παιδιά καί τούς νέους πού πηγαίνουν σ’ αὐτό.
Λοιπόν, «γιατί νά πάω Κατηχητικό» ἀναρωτιέται ὁ ἔφηβος πού πιέζεται ἀπό πολλές ὧρες φροντιστηρίων, σχολείου καί δραστηριοτήτων. «Τί θά κερδίσει τό παιδί μου ἀπό τό Κατηχητικό» εἶναι ὁ προβληματισμός τοῦ γονιοῦ πού πασχίζει νά δώσει στό παιδί του χρήσιμα ἐφόδια γιά τή ζωή.
Τί προσφέρει τό Κατηχητικό; Γνωριμία μέ τό Θεό, μέ τήν πίστη μας, μέ τήν παράδοση τῆς ᾿Εκκλησίας μας· γέμισμα ψυχῆς, ἱκανοποίηση τοῦ νοῦ, εὐφροσύνη τῆς καρδιᾶς, ἐγγύηση γιά τήν ἐπιτυχία καί εὐτυχία στή ζωή. Δέν πρόκειται γιά ἕνα μάθημα στεῖρο, γιά ἀπομνημόνευση γνώσεων ἀλλά γιά οὐσιαστική προσέγγιση στήν ᾿Ορθοδοξία καί τό χαρούμενο βίωμα τῆς χριστιανικῆς ζωῆς. Στό Κατηχητικό μπορεῖ τό παιδί νά ζήσει τήν ἀγάπη, τή χαρά, τήν προσφορά, τήν κοινωνικότητα, τή συνεργασία. Μπορεῖ νά βρεῖ φίλους, ἰδανικά. Συγχρόνως, ἔχει τή δυνατότητα νά συμμετέχει σέ πλῆθος δραστηριοτήτων. Πρωταθλήματα, χορευτικά συγκροτήματα, θεατρικές ὁμάδες, χορωδίες, ἐκδρομές, συζητήσεις, συναυλίες, οἰκολογικές ἐκδηλώσεις, χειροτεχνίες εἶναι μερικές μόνο ἀσχολίες πού παρέχονται σήμερα ἀπό τά κατηχητικά σχολεῖα τῆς Μητροπόλεώς μας.
Τό κυριότερο, ὅμως, εἶναι πώς μέσα ἀπό τή νεανική συντροφιά τῆς ἐνορίας τό παιδί βιώνει τήν ᾿Εκκλησία ὡς ἀγκαλιά, τήν ἐνορία ὡς οἰκογένεια, τόν διπλανό του ὡς ἀδελφό καί αὐτή ἡ αἴσθηση τῆς συμπόρευσης εἶναι περισσότερο ἀπαραίτητη σήμερα.
῞Οπως καί νά τό κάνουμε, ἡ ἐποχή μας -ἐποχή κρίσης σέ ὅλα τά ἐπίπεδα- δοκιμάζει τίς ἀντοχές ὅλων μας καί γίνεται ὅλο καί περισσότερο φανερό ὅτι χωρίς Θεό καί ἰδανικά δέν μποροῦμε νά προχωρήσουμε ἀλώβητοι. Τό Κατηχητικό προσφέρει καί τά δύο, Θεό καί ἰδανικά, καί εἶναι πιό ἐπίκαιρο ἀπό ποτέ.
Μήν ξεχνοῦμε ὅτι σήμερα πού ὅλοι ἀπεγνωσμένα ἀναζητοῦν ἄγκυρα ἐλπίδας στούς χαλεπούς καιρούς μας εἶναι σωτήριο νά ὁδηγηθοῦν οἱ νέοι στό λιμάνι τῆς ᾿Εκκλησίας μας, στούς κόλπους τῶν κατηχητικῶν μας σχολείων. Τό πρῶτο Σαββατοκύριακο τοῦ ᾿Οκτωβρίου ἡ ἀγκαλιά τῶν κατηχητικῶν σχολείων ἀνοίγει καί πάλι.
῎Ας παρακινήσουμε τά παιδιά μας νά γνωρίσουν καί νά φοιτήσουν στά Κατηχητικά τῆς ἐνορίας μας. Θά εἶναι διπλά εὐεργετική τούτη ἡ κίνηση, καθώς ὄχι μόνο θά ἐγγυᾶται τήν εὐτυχία τῶν παιδιῶν μας, ἀλλά συγχρόνως θά μᾶς δίνει τή βεβαιότητα καί τήν ἱκανοποίηση ὅτι κάναμε τή σοφότερη καί ἀσφαλέστερη ἐπένδυση γιά τό μέλλον τους.
