“Ιγνάτιος ο και Δημητριάδος και Αλμυρού τι ευλογημένη εν χάριτι Θεού Πατρός εν Χριστώ Ιησού τω σωτήρι ημών, εν ω ασπάζομαι την Εκκλησίαν ούσαν εν Μαγνησία τι προς Αιγαίω πελάγει και εύχομαι εν Θεώ Πατρί και εν Ιησού Χριστώ πλείστα χαίρειν”.
Μακαριώτατε, Σεβασμιώτατοι άγιοι εν Χριστώ Πατέρες και Αδελφοί, Εντιμότατοι ʼρχοντες, Αδελφοί μου Πρεσβύτεροι και Διάκονοι, Ευλογημένε και ευγενικέ πιστέ λαέ, 2000 χρόνια πριν ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος απευθυνόμενος με επιστολή του έγραφε αυτό που και εμείς επαναλαμβάνουμε σήμερα αναλόγως διασκευασμένο. “ʼμωμον διάνοιαν και αδιάκριτον εν υπομονή έγνων υμάς έχοντας, ου κατά χρήσιν, αλλά κατά φύσιν, καθώς εδήλωσέν μοι Χριστόδουλος, ο επίσκοπος υμών, ος παρεγένετο θελήματι Θεού και Ιησού Χριστού εν Αθήναις, και ούτω το παν πλήθος υμών εν αυτώ θεωρείσθαι. Αποδεξάμενος ουν την κατά Θεόν εύνοιαν δι’ αυτού, εδόξασα, ευρών υμάς, ως έγνων, μιμητάς όντας Θεού”.
Δηλαδή, “Γνωρίζω ότι έχετε άψογη και αδιατάρακτη και υπομονετική διάνοια όχι απλώς κατά συνήθεια, αλλά κατά φύση, καθώς μου εδήλωσε ο Χριστόδουλος ο Επίσκοπός σας, ο οποίος με το θέλημα του Θεού και του Ιησού Χριστού έφθασε στην Αθήνα και έτσι συμμετέσχε στη χαρά που προκαλεί το γεγονός ότι είμαι δέσμιος για τον Ιησού Χριστό, ώστε στο πρόσωπό του είδα όλο το πλήθος της κοινότητάς σας. Αφού λοιπόν δι’ αυτού αποδέχθηκα τη σύμφωνη με το θέλημα του Θεού εύνοια σας, δοξάζω το Θεό, γιατί σας βρήκα όπως πληροφορήθηκα να είσθε, μιμητές του Θεού”.
Τέκνα μου αγαπητά, με συναισθήματα βαρείας ευθύνης και δέους σας απευθύνομαι την ιερή αυτή στιγμή από τον θρόνο αυτό, όπου μέχρι τώρα ατενίζατε να ίσταται και να σας ομιλεί ο αγαπημένος σας, ο Επίσκοπος των καρδιών σας, ο Χριστόδουλος. Τον διαδέχομαι με ταπείνωση και με επίγνωση του έργου που καλούμαι να γίνω συνεχιστής. Προσβλέπω στην ουσιαστική του βοήθεια και συμπαράσταση, δεδομένη προς όλη την Ελλαδική Εκκλησία, από τον υψηλό θρόνο του Προκαθημένου της, ιδιαιτέρως, όμως προς την Εκκλησία της Δημητριάδος, την κατ’ εξοχήν πλέον θυγατέρα του.
Ο ΛΑΟΣ ΤΗΣ ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ
Γνωρίζω καλά, και είναι αυτό σε όλους γνωστό, ότι εσείς, ο λαός της Μαγνησίας, είστε πρώτα απ’ όλα ευσεβής και ενάρετος. Είσθε όμως και λαός εργατικός και πρωτοποριακός σε κάθε κοινωνική πρωτοβουλία. Είσθε σε όλους γνωστοί και αξιέπαινοι για την κοινωνικότητά σας, τη μεγαλοψυχία σας στις δύσκολες στιγμές της ιστορικής πορείας του Έθνους μας και περιβάλατε με την φιλοστοργία σας τόσο τους Μικρασιάτες αδελφούς μας όσο και τους Εβραίους συμπολίτες κατά τη ζοφερή περίοδο της ναζιστικής κατοχής. Γνωρίζω πόσο έχετε δοκιμαστεί από θεομηνίες σεισμών και καταποντισμών, αλλά και πόσο ανώτεροι βγαίνετε τελικά απ’ όλες τις δοκιμασίες αυτές.
Γνωρίζω ότι τα διάφορα ιδεολογικά ρεύματα φύσηξαν και φυσούν μέσα στην κοινωνία σας, αλλά με τη φώτιση του Θεού και τη σωστή πληροφόρηση των Ποιμένων σας αρνείσθε τις ακρότητες και διασώζετε ό,τι θετικό. Γνωρίζω ακόμη πόσο ο Θεός σας προίκισε με την πανέμορφη φύση, η οποία τόσο άριστα συνδυάζεται με την ποικιλία των αρετών που σας κοσμούν. Γι’ αυτό και όποιος φύγει από την ωραία Μαγνησία είναι δύσκολο να παρηγορηθεί, όπου και αν πάει.
Συμμερίζομαι τα αισθήματά σας, Μακαριώτατε, καθώς ατενίζω από το ένα μέρος το Πήλιο των Μοναστηριών και των Αγίων και από το άλλο τον γελαστό Παγασητικό. Αισθάνομαι ότι τούτη την ώρα συμπροσεύχονται μαζί μας οι ʼγιοι του ευλογημένου αυτού τόπου, Συμεών ο ανυπόδητος, Λαυρέντιος ο όσιος και Απόστολος ο νέος. Νιώθω ακόμη να με υποδέχεται και ο Εθνομάρτυρας και ο Δάσκαλος του Γένους μας Ρήγας Φεραίος ο Βελεστινλής. Με ευλάβεια στρέφομαι προς την ιερή του μνήμη.
Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
Αναλαμβάνουμε την ποιμαντική ευθύνη σε μια εποχή όπου η Εκκλησία καλείται να υιοθετήσει μια σταθερή και δυναμική στάση και να επαναπροσδιορίσει τον ρόλο της έτσι, ώστε να ανταποκριθεί στο σύγχρονο διαρκώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον και στις κυμαινόμενες απαιτήσεις της σημερινής ελληνικής κοινωνίας, μεριμνώντας σε κάθε επίπεδο, ηθικό – πνευματικό και υλικό – τεχνικό. Σήμερα, που οι αξίες ανταλλάσονται με το χρήμα, η Εκκλησία καλείται να σταθεί δίπλα στον άνθρωπο και να προβάλει αξίες όπως η ανθρωπιά και η αλληλοβοήθεια, και να αναλάβει δράση για την αντιμετώπιση των φτωχών, των ασθενών, των ανθρώπων που έχουν ανάγκη, αφού ο κάθε άνθρωπος παραμένει μια ζωντανή εικόνα του Θεού.
ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ ΚΑΙ ΑΝΕΡΓΙΑ
Ιδιαίτερα ευαίσθητη στην κυριαρχία του υλιστικού, καταναλωτικού και ανταγωνιστικού πνεύματος της εποχής είναι η κοινωνική ομάδα των νέων. Αυτό εξάλλου αποδεικνύεται από τη μεγάλη διάδοση των ναρκωτικών, η οποία παρατηρείται ακόμη – δυστυχώς και σε πολύ μικρές ηλικίες. Η καταφυγή στα ναρκωτικά δεν εκφράζει απλώς την απόγνωση ή το αίσθημα απομόνωσης της σύγχρονης νεολαίας. Εκφράζει κυρίως την τάση τους για εξάρτηση, με άλλα λόγια, την οδυνηρή τους απομάκρυνση από το ιδανικό της ελευθερίας, κοινωνικής και προσωπικής.
Γι’ αυτό, εξάλλου, -ελλείψει της ελευθερίας- δεν θα βιαστούμε να καταλογίσουμε την ευθύνη στους νέους που καταδυναστεύονται από τη μάστιγα των ναρκωτικών. Αντιθέτως, θα τους αγκαλιάσουμε και θα αναζητήσουμε μαζί τους τρόπους εξόδου από τον απομονωτισμό. Θα αναζητήσουμε μαζί τους τρόπους ενίσχυσης του αυτοσεβασμού, της αυτοεκτίμησης και της εμπιστοσύνης, απολύτως αναγκαίες προϋποθέσεις για την απελευθέρωση από κάθε μορφής εξάρτηση.
Μέσα στο ίδιο πλαίσιο και για την αντιμετώπιση του οξύτατου της ανεργίας, καλείται η Εκκλησία να αναλάβει ενεργό δράση. Η δημιουργική διοχέτευση της ενεργητικότητας και της επινοητικότητας των νέων δεν αποτελεί αίτημα μονάχα της νεολαίας, αλλά και του ευρύτερου κοινωνικού συνόλου. Για τον σκοπό αυτό προτιθέμεθα να προωθήσουμε, να συμβάλουμε και να συνεργασθούμε για τη λειτουργία προγραμμάτων ικανών να παράσχουν εφόδια και ειδικεύσεις που απαιτούνται για την εξεύρεση επαγγέλματος.
Θα καταπολεμήσουμε κάθε παράγοντα που υποβαθμίζει και καταρρακώνει την αίσθηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Δεν μπορεί και δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ο άνθρωπος ως μέσο για την επίτευξη αλλότριων στόχων. Θα αγκαλιάσουμε όλους τους ανθρώπους χωρίς διακρίσεις, πέρα από επαγγέλματα ή κοινωνικές τάξεις, με απόλυτο σεβασμό των εκάστοτε ιδιαιτεροτήτων. Η Εκκλησία είναι και θα παραμείνει η στοργική αγκαλιά, η στοργική μάνα όλων των ανθρώπων.
ΟΡΑΜΑΤΙΖΟΜΑΣΤΕ ΜΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ
Οραματιζόμαστε μια Εκκλησία ελευθέρα και ελευθερώτρια. Όχι δούλη σε ορισμένους και δεσποτική σε άλλους.
Μια Εκκλησία ταπεινή και μαθητεύουσα.
Μια Εκκλησία εργαζόμενη χωρίς προχειρότητες και κομπασμούς.
Μια Εκκλησία θαρραλέα, που κοιτά κατάματα τα προβλήματα.
Μια Εκκλησία προσγειωμένη, με αίσθηση της πραγματικότητας.
Μια Εκκλησία ουσιαστική και όχι τυπολατρική.
Μια Εκκλησία ειλικρινή και ευθεία.
Μια Εκκλησία, όπου η αξιοκρατία των στελεχών της και η διαφάνεια της διαχειρίσεώς της θα αποτελούν δεδομένα και αυτονόητα.
Αυτή η Εκκλησία, πατέρες και αδελφοί, ζητά ιδιαίτερα από εμάς τους κληρικούς να παραμείνουμε γνήσιοι άνθρωποι, καλόκαρδοι, με επιείκεια για τις αμαρτίες των ανθρώπων, που δεν θα αντιμετωπίζουμε με αγανάκτηση και επικρίσεις την κατάστασή τους, όποια κι αν είναι αυτή.
Ιερέας σημαίνει ηγέτης και όχι ουραγός, εμπνευστής, όχι αμήχανος υπάλληλος, ζωή και όχι θάνατος, χαρά και δημιουργία, όχι περιθώριο και κακομοιριά. Καθήκον μας είναι η συστράτευση, ώστε να ξανα-ανοιχθούμε στο σωτήριο ταξίδι του νοητού πλοίου της Εκκλησίας μας, όχι από το αμπάρι, αλλά από τη γέφυρα. Ποιός θα μας συντροφεύει στο δρόμο; Ο πηδαλιούχος και Παλαιός των Ημερών, ο Κύριός μας, αλλά και οι ναυαγισμένες ψυχές των ανθρώπων, όσων προσμένουν ένα χέρι απλωμένο για να επιβιβαστούν στο καράβι.
Ναι, είμαστε αισιόδοξοι και να είσθε αισιόδοξοι. Ποτέ στο παρελθόν οι άνθρωποι δεν ήταν περισσότερο έτοιμοι για να δεχθούν την αλήθεια του Χριστού. Η αναζήτηση είναι μεγάλη και επειδή οι περιστάσεις είναι δύσκολες και οριακές, και η λύση όταν δίνεται θα πρέπει να είναι γνήσια και ριζική. Δεν υπάρχει αποχή ή ουδέτερη στάση.
Ό,τι και αν κάνετε, ποιμαίνετε. Η κάθε σας στάση είναι ποιμαντική. Ίσως να μην κάνετε όλοι κήρυγμα ή κατηχητικό, αλλά μπορείτε να τελείτε τις ιεροπραξίες έτσι ώστε να γίνεται φανερή η ουσιαστική σας συμμετοχή και η παρουσία του Αγίου Πνεύματος σ’ αυτές. Και αυτό είναι διδασκαλία και το μεγαλύτερο μάθημα. Ίσως να μην εξομολογείτε όλοι, αλλά μπορείτε, και στο πιο ακραίο χωριό και στο πιο μικρό παρεκκλήσι, να λειτουργείτε με τέτοιον τρόπο, ώστε η κατάνυξη να οδηγεί στην μετάνοια και στη συμμετοχή. Και πάντως μπορούμε να προσευχόμαστε για την Εκκλησία μας, την ενορία μας, το χωριό μας, τον κάθε μας ενορίτη. Ό,τι προσφέρουμε είναι ευλογία και δημιουργία. Είναι σημαντικό εμείς οι κληρικοί να γνωρίζουμε ότι δεν σώζουμε ή δεν κατευθύνουμε μόνο τους ανθρώπους, αλλά ότι είμαστε διάκονοι και μάρτυρες της σωτηρίας ή της αγάπης του Θεού για τον άνθρωπο του εκάστοτε παρόντος.
Θα έχετε την αμέριστη συμπαράσταση του Επισκόπου σας. Εσείς και οι οικογένειές σας. Γιατί γνωρίζω καλά, όντας και εγώ γόνος ιερατικής οικογένειας, τί σημαίνει ο Επίσκοπος να είναι πατέρας και αδελφός και όχι δεσπότης και εξουσιαστής. Γι’ αυτό δεν θα υπάρξει κανείς ανάμεσά μας που να αλλοιώσει την αυθεντική σχέση πατρός και τέκνων.
ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΣ
Ιδιαίτερα δε, θα σταθούμε πατέρας και προστάτης των μοναχών των Ιερών Μονών μας. Γνωρίζουμε πολύ καλά τις ιδιαιτερότητες του κοινοβιακού μοναχισμού και τις προϋποθέσεις κάτω από τις οποίες αυτός αναπτύσσεται και ανθεί. Από την ηλικία των 19 ετών ενταχθήκαμε και εμείς στην Ιερά Συνοδική Σταυροπηγιακή Μονή “Παναγία η Χρυσοπηγή” και ζήσαμε μέχρι και σήμερα την υπακοή, την ακτημοσύνη και την παρθενία κάτω από την εμπνευσμένη καθοδήγηση του πνευματικού μας πατρός, ιδρυτού και καθοδηγούμενου Σεβασμιωτάτου Γέροντος Μητροπολίτου Πειραιώς κ. Καλλινίκου.
Μαθητές αυτού, βιώνουμε την “εν Χριστώ ελευθερία”, που χρειάζεται η κάθε μοναστική αδελφότητα για να προοδεύσει και να οδηγήσει στη σωτηρία τα μέλη της, όπως και κάθε ψυχή που καταφεύγει σ’ αυτήν αναζητώντας πνευματική ενίσχυση, φιλοξενία και πρότυπο ζωής. Θα παραμείνουμε εγγυητές της αυθεντικής ορθοδόξου παραδόσεως για την λειτουργία των Ιερών μας Μοναστηριών, ανδρικών και γυναικείων. Η δική τους αέναη προσευχή και η διακριτική τους παρουσία ανάμεσά μας θα κάνουν φανερό πως η επιβίωση του κόσμου μας είναι ένα παρατεινόμενο θαύμα. Ένα θαύμα το οποίο ενεργεί η Χάρη του Θεού, κάνοντας ικανό τον καθένα από εμάς να γνωρίσει αληθινά τον εαυτό του και να κοινωνεί με το Θεό και τον συνάνθρωπό του στην καθημερινή πραγματικότητα της ενορίας, ξεπερνώντας τον νοσηρό ατομικισμό και την φιλαυτία, αποκτώντας την αγία εν Χριστώ κοινωνικότητα και αδελφοσύνη.
ΕΝΟΡΙΑ, ΤΟΠΟΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ
Κάθε Θεία Λειτουργία, κάθε δηλαδή ευχαριστιακή μας σύναξη, βεβαιώνει ότι δεν είμαστε “άτομα” χωρισμένα από τον Θεό και μεταξύ μας. Είμαστε και γινόμαστε “κοινωνία”, αδελφότητα, οικογένεια του Θεού, Σώμα Χριστού, Θεανθρώπινη ένωση. Γι’ αυτό πιστεύουμε ότι η ενορία σήμερα μπορεί και πρέπει να είναι ο τόπος της συγκέντρωσης όλων των ανθρώπων δίνοντάς τους τη δυνατότητα να ζήσουν την κοινή τους ζωή σαν οικογένεια. Θα αγωνιστούμε για την ανανέωση της ενορίας, που μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο με κέντρο τη Θεία Ευχαριστία. Ιδιαίτερα δε στην πόλη τούτη, την πρωτεύουσα μας, κάθε ημέρα του χρόνου, τουλάχιστον σε έναν από τους περικαλλείς ιερούς μας ναούς, θα τελείται η Θεία Λειτουργία, ώστε να γίνει συνείδηση όλων η αγιαστική σημασία της ενορίας, γεγονός το οποίο συχνά θεωρητικά το κατέχουμε, αλλά πρακτικά το στερούμαστε.
Οι ιερές Ακολουθίες του Όρθρου, του Εσπερινού, αλλά και οι ιερές Αγρυπνίες, σε όλους τους ιερούς μας ναούς ανεξαιρέτως, θα προσφέρουν τη δυνατότητα ζωντανής και κατανυκτικής παρουσίας των πιστών μας, όλων των πιστών μας, μηδενός εξαιρουμένου. Ιδιαίτερη μέριμνα πρέπει να υπάρχει για τους νέους, τις νέες μητέρες, αλλά και τους εργαζόμενους. Σ’ αυτό θα βοηθήσουν οι επιπλέον Ακολουθίες σε ώρες που θα τους διευκολύνουν. Γνωρίζω ότι δεν σας λέγω άγνωστα πράγματα. Ήδη η λειτουργική ζωή στην Μητρόπολη αυτή, 20 και πλέον χρόνια τώρα αποτελεί δεδομένο και παράδειγμα προς μίμηση. Γι’ αυτό και σε μας τώρα κυρίως πέφτει το βάρος της συνέχειας.
ΤΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ
Συνέχεια όμως σημαίνει ζωντανό φυτώριο νέων κληρικών και ποιμένων της Εκκλησίας. Ευλογία Θεού η παρουσία και λειτουργία του Εκκλησιαστικού Λυκείου. Επίπονη η προσπάθεια και μεγάλη η ευθύνη. Τα νέα δεδομένα του εκπαιδευτικού μας συστήματος μάς καλούν να ανταποκριθούμε με θέληση και θυσίες προκειμένου οι ιεροσπουδαστές μας να σταθούν αντάξιοι του ενιαίου συστήματος λειτουργίας των Λυκείων. Θα τους προσφέρουμε ό,τι κι αν χρειαστεί. Αρκεί και οι ίδιοι να ανταποκριθούν για το καλό το δικό τους και την επάνδρωση της Εκκλησίας μας με στελέχη άξια της αποστολής τους. Καλούμε τους εκπαιδευτικούς να συστρατευθούν σ’ αυτή μας την προσπάθεια. Προσβλέπουμε στην πολύτιμη προσφορά τους και εκτιμούμε το μεγάλο τους έργο.
ΝΕΟΛΑΙΑ ΤΗΣ ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ
Επιτρέψτε μου τούτη την ώρα να απευθυνθώ ιδιαίτερα στη νεολαία της Μαγνησίας. Νέοι και νέες της Μητροπόλεως Δημητριάδος, μέχρι και σήμερα είχατε Πατέρα και Ποιμένα αυτόν που τόλμησε να ζητήσει από τα νιάτα όλης της Ελλάδος το μεγάλο “συγγνώμη”, εκ μέρους της γενιάς του, τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο. Δεν έχω παρά να ενώσω κι εγώ τη φωνή μου μαζί του και να σας πω: “Υπάρχει ένας χώρος που δεν θα σας προδώσει ποτέ. Είναι ο χώρος της Εκκλησίας. Μείνετε σ’ αυτόν, μείνετε στην πίστη, μείνετε στο Χριστό. Δεν θα στερηθείτε τίποτε απ’ ό,τι είχατε μέχρι σήμερα. Ελάτε μαζί να κατακτήσουμε την αληθινή ελευθερία, να ζήσουμε την αληθινή δικαιοσύνη, να γνωρίσουμε την πραγματική αλήθεια”.
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΚΑΣΣΑΒΕΤΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΟΝΕΜΕΝΑ ΑΔΕΛΦΙΑ ΜΑΣ
Δεν μπορώ να λησμονήσω τούτη τη στιγμή και τ’ αδέλφια σας, της Κασσαβετείας. Είναι κι αυτά πλέον παιδιά μου. Θα είμαι σύντομα κοντά τους. Ας γνωρίζουν αν με ακούν, ότι για μένα από σήμερα θα είναι τα πιο “ακριβά” παιδιά μου.
Ξέρω πως έχω κι άλλα παιδιά. ʼλλοι τα λένε “με ειδικές ανάγκες”. Εμείς θα τα λέμε “με ειδικά προσόντα”. Μοιραζόμαστε με τους γονείς τους τον πόνο αλλά και το θάρρος που ζητάει η ζωή απ’ αυτούς. Θέλουμε να σταθούμε Κυρηναίοι στην πορεία τους. Όπως και στην πορεία κάθε άλλου πονεμένου αδελφού μας.
ΔΟΣ ΗΜΙΝ ΣΗΜΕΡΟΝ
Εντιμότατοι ʼρχοντες της Μαγνησίας, σας ευχαριστώ όλους ανεξαιρέτως για την θερμή υποδοχή που μου επιφυλάξατε. Αποδεικνύει την θέρμη της καρδιάς σας και τον σεβασμό σας προς την Μητέρα Εκκλησία. Γνωρίζουμε ότι οι ρόλοι μας είναι διακριτοί, αλλά ταυτόχρονα κοινοί στην διακονία ενός λαού και ενός τόπου. Στο πρόσωπό μας θα συναντήσετε αυτόν που πιστεύει στον διάλογο, ο οποίος οδηγεί στην αλήθεια, στην μοναδική και ανεπανάληπτη εντολή της Αγάπης. Σ’ αυτό το τρίπτυχο θα εδράζονται οι σχέσεις μας με μοναδικό μας σκοπό την σωτηρία του λαού που ο Θεός μάς εμπιστεύθηκε. Και είναι η σωτηρία αυτή όχι μόνο ψυχική, αλλά και σωματική. Το ελάχιστο με το οποίο μπορεί η Εκκλησία να απαντήσει στις βιολογικές ανάγκες του ανθρώπου είναι το καθημερινό φαγητό. Κανείς δεν πρέπει να στερείται τα απολύτως αναγκαία στον τόπο μας. “Δός ημίν σήμερον…”, θα ονομάζεται πλέον η προσπάθεια με σκοπό κανείς να μην μείνει νηστικός στην τοπική μας Εκκλησία. Εντιμότατοι άρχοντες του πνεύματος και της τέχνης, όλοι εσείς, άνδρες και γυναίκες, οι δημιουργοί ό,τι ευγενέστερου και διαχρονικά αληθινού έχει να παρουσιάσει αυτός ο τόπος, σας απλώνω το χέρι, όχι μόνο για να σας ευλογήσω, αλλά και για να σας καλέσω να συνεργαστούμε υπηρετώντας το πολυτιμότερον που υπάρχει, την ψυχή και το πνεύμα του ανθρώπου.
Ο ΒΟΛΟΣ, ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΩΝ ΒΑΛΚΑΝΙΩΝ, ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΛΑΩΝ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ
Ήδη ο Μακαριώτατος με τις φροντίδες και τις άοκνες προσπάθειές του παραδίδει ως τελευταίο αντίδωρον μνήμης στην Εκκλησία και στον τόπο το σπίτι του Πνεύματος και της Τέχνης, το πλέον Σύγχρονο Συνεδριακό Κέντρο. Οραματιζόμαστε αυτός ο χώρος να γίνει το κέντρο του διαλόγου και της συνάντησης, γι’ ανθρώπους απ’ όλο τον κόσμο που υπηρετούν την αλήθεια και την ελευθερία του πνεύματος. Έτσι ο Βόλος δεν θα είναι μόνο το κέντρο της Ελλάδος, αλλά μπορεί, και δικαιούται, να είναι το κέντρο των Βαλκανίων, το κέντρο των Ορθοδόξων λαών της Ευρώπης, το κέντρο των δραστηριοτήτων της Εκκλησίας της Ελλάδος, την οποία με αυταπάρνηση, κλήρος και λαός, θα διακονήσουμε, όποτε μας το ζητήσει.
ΤΟ ΕΡΓΟΝ Ο ΔΕΔΩΚΑΣ ΜΟΙ
Μακαριώτατε, “ομολογούμεν την χάριν, κηρύττομεν τον έλεον, ου κρύπτομεν την ευεργεσίαν”. “Το έργον, ο δέδωκάς μοι ίνα ποιήσω, ήρχισα”. Προσβλέπω στις προσευχές και στην ουσιαστική σας συμπαράσταση. Αλλά κι εσείς να γνωρίζετε ότι στις δύσκολες στιγμές της ψυχικής και σωματικής κόπωσης, εδώ στον αγαπημένο σας τόπο, θα υπάρχουν αυτοί που αληθινά σας αγαπούν, έτοιμοι να σας υποδεχθούν και να σας ξεκουράσουν.
Σεβασμιώτατοι ʼγιοι Αρχιερείς, σας ευχαριστώ για την παρουσία σας και την συμπροσευχή σας. Ιδιαιτέρως ευχαριστώ τα μέλη της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος για την αμέριστη εμπιστοσύνη τους στο πρόσωπό μου. Ευχηθείτε στον Κύριο να με αναδείξει αντάξιο των προσδοκιών σας επ’ αγαθώ και του λογικού μου ποιμνίου.
Σεβασμιώτατε Γέροντα, Μητροπολίτα Πειραιώς κ. Καλλίνικε, θέλω και τούτη την ώρα να σας ευχαριστήσω για άλλη μια φορά για ό,τι έχετε κάνει για μένα μέχρι σήμερα. Η συνάντησή μου μαζί σας πριν από 25 χρόνια, λίγους μήνες μετά την και πάλι παρουσία σας στο Βόλο συνοδεύοντας τον τότε ενθρονιζόμενο Μητροπολίτη Δημητριάδος Χριστόδουλο, αποτελεί την απαρχή του σχεδίου του Θεού για την εδώ σημερινή μας παρουσία. Η εμπειρία που αποκτήσαμε κοντά σας, τόσο στην λειτουργική όσο και στην ποιμαντική και διοικητική άσκηση των καθηκόντων μας, αποτελεί εφόδιο ικανό να απαντήσει στο δέος της διαδοχής του χαρισματικού Χριστοδούλου. Η παρουσία σας σήμερα εδώ επικεφαλής εκατοντάδων, ίσως και χιλιάδων, πιστών της Πειραϊκής Εκκλησίας με στηρίζει και με ενθαρρύνει στη νέα μου διακονία.
Αγαπητοί Πειραιώτες, η αγάπη σας προς την Εκκλησία και η εμπιστοσύνη σας προς εμάς παραμένουν γέφυρες ενότητας, μνήμης και καρδιάς.
Ευλογημένε λαέ της Μαγνησίας, η στάση μας, ο λόγος μας, κάθε τί που θα κάνουμε, επιθυμούμε να διδάσκει όχι λόγω αλλά έργω. Η παρουσία μας δεν θα είναι θορυβώδης σαν την καταιγιστική νεροποντή. Επιθυμούμε και θα επιδιώξουμε να είναι σαν την ευλογημένη βροχή, που ποτίζει ήρεμα και σκορπίζει απλόχερα. Ας είναι τούτο το Σάββατο εικόνα του Αγίου και Μεγάλου Σαββάτου της ενδόξου Αναστάσεως του Κυρίου μας και με τους λόγους του ιερού Χρυσοστόμου, κρατώντας το άγιο Φως της Ορθοδόξου πίστεώς μας, σας καλώ:
“Ει τις ευσεβής και φιλόθεος, απολαυέτω της καλής ταύτης και λαμπράς πανηγύρεως. Ει τις δούλος ευγνώμων, εισελθέτω χαίρων εις την χαράν του Κυρίου αυτού. Ει τις από της πρώτης ώρας ειργάσατο, δεχέσθω σήμερον το δίκαιον όφλημα. Ει τις μετά την τρίτην ήλθεν, ευχαρίστως εορτασάτω. Ει τις μετά την έκτην έφθασε, μηδέν αμφιβαλλέτω. Και γαρ ουδέν ζημιούται. Ει τις υστέρησεν εις την εννάτην, προσελθέτω, μηδέν ενδοιάζων. Ει τις μόνην έφθασε την ενδεκάτην, μη φοβηθί την βραδύτητα. Φιλότιμος γαρ ων ο Δεσπότης, δέχεται τον έσχατον, καθάπερ και τον πρώτον. Αναπαύει τον της ενδεκάτης, ως τον εργασάμενον από της πρώτης. Και τον ύστερον ελεεί, και τον πρώτον θεραπεύει. Κακείνω δίδωσι, και τούτω χαρίζεται. Και τα έργα δέχεται, και την γνώμην ασπάζεται. Και την πράξιν τιμά, και την πρόθεσιν επαινεί. Ουκούν εισέλθετε πάντες εις την χαράν του Κυρίου ημών. Και πρώτοι και δεύτεροι τον μισθόν απολαύετε. Πλούσιοι και πένητες, μετ’ αλλήλων χορεύσατε. Εγκρατείς και ράθυμοι, την ημέραν τιμήσατε. Η τράπεζα γέμει, τρυφήσατε πάντες, μηδείς εξέλθει πεινών”.
