Πρωτ. Κωνσταντίνος Φλάκης
Οἱ ὁπαδοί τῆς “Σκοπιᾶς” ἐκπαιδεύονται συστηματικά γιά τήν ἂσκηση τοῦ προσηλυτιστικοῦ τους ἒργου. Οἱ “εὐαγγελιζόμενοι” περιέρχονται τίς οἰκίες ἢ τούς δρόμους, για να προωθήσουν τις διδασκαλίες ἢ τα ἒντυπα τῆς ἑταιρείας, τηρῶντας σχολαστικά τις ὁδηγίες τῆς “Σκοπιᾶς” περί τοῦ τρόπου συμπεριφορᾶς, τῆς στάσης τοῦ σώματος, τῆς ἐμφάνισης τῶν ρούχων τους, τῶν μαλλιῶν, τῶν παπουτσιῶν… του εἲδους και τῆς ποσότητας τῆς τροφῆς τους, κλπ. Τηροῦν καρτέλες “ἒργου κατ’ οἲκους”, ἀρχεῖα “εὐαγγελιζομένων”, “ἐκθέσεις Ἐκκλησίας” κ.ἂ. (Θεοκρατικό Βοήθημα για τους Διαγγελεῖς τῆς Βασιλείας, 1958, σελ. 258, 103-104).
Σε μια συνάντηση ἢ σε μια επίσκεψη σε σπίτι ὁ “Μάρτυς τοῦ Ἰεχωβᾶ” αναζητεῖ ἓνα “σημεῖο ἐπαφῆς” με τον συνομιλητή του και ἡ συζήτηση ἀρχίζει συνήθως ἀπό δευτερεύοντα θέματα που ἐντυπωσιάζουν. Π.χ., για την κοινωνική ἀκαταστασία, τους πολέμους, τις ἀσθένειες κλπ, μεταξύ τῶν ὁποίων, βεβαίως, κύρια εὐθύνη ἒχει ὁ Χριστιανισμός και ἡ Ἐκκλησία ἢ με μια συζήτηση για τις ἱερές εἰκόνες και τον Τίμιο Σταυρό (που εἶναι δῆθεν εἲδωλα), για το νηπιοβαπτισμό, τη στράτευση, τη μετάγγιση αἳματος ἢ με την ἐρώτηση για το ποιό εἶναι το μοναδικό ὂνομα τοῦ Θεοῦ. Στη συνέχεια, με μια ὁμοβροντία χωρίων ἀπό την Ἁγία Γραφή (ἀλλοιωμένων ἢ παρερμηνευομένων), προσπαθοῦν να ἐντυπωσιάσουν τον ἀκροατή και, μάλιστα, ὃταν αὐτός δεν ἒχει μελετήσει και δεν γνωρίζει ἐπαρκῶς την πίστη του. Ἒτσι ἀπομένει ἡ ἑπόμενη ἐπίσκεψη για την ὁλοκληρωτική ἃλωση και τον προσηλυτισμό τοῦ ὑποψηφίου θύματος.
Ἡ συζήτηση θα καταλήξει στο συμπέρασμα ὃτι ἡ λύση εἶναι να ἀκολουθήσει κάποιος τη “Σκοπιά”, για να γνωρίσει την ἀλήθεια και να σωθεῖ ἒτσι ἀπό τη σφαγή που ἑτοιμάζει ὁ Χριστός για ὃσους δεν ἀνήκουν σ’αυτήν. Το μοναδικό “καταφύγιο”μέσα στο ὁποῖο ὁ ἂνθρωπος μπορεῖ να σωθεῖ εἶναι να συνταχθεῖ με τους “ἀληθινούς ἀκολούθους τοῦ Υἱοῦ τοῦ Δαβίδ”, ὃπου θα τους δοθεῖ ἡ δυνατότητα “να πλύνουν τα πόδια τους στο αἷμα τῶν ἐχθρῶν τοῦ Ἰεχωβᾶ”, στους ὁποίους συγκαταλέγονται και οἱ Χριστιανοί (Σκοπιά 1968, σελ.83).
Γι’ αὐτό εἶναι ὑποχρεωμένος ὁ κάθε “σκαπανέας” να τρέχει ἀπό “πόρτα σε πόρτα” για την “ἀγνή λατρεία” και τον “αἶνο τοῦ Θεοῦ”: “Ἡ προσευχή μας εἶναι τα πολλά ὡραῖα βιβλία ἢ βιβλιάρια που παρουσιάστηκαν στο σπίτι μας ἢ στην Αἲθουσα τῆς Βασιλείας, να βγοῦν ἒξω και να χρησιμοποιηθοῦν αὐτόν τον μῆνα” (Ἡ διακονία μας τῆς Βασιλείας, Μάρτιος 1984, “Αὐξῆστε τον Αἶνο στον Ἰεχωβᾶ το Μάρτιο”).
Βασική μέθοδος τῆς “Σκοπιᾶς”, εἶναι ἡ διαστρέβλωση τοῦ γράμματος και τοῦ πνεύματος τῆς Ἁγίας Γραφῆς με ποικίλους τρόπους.
Ὁ προσηλυτιστής ἀποβλέπει σε δύο στόχους: α) Να μειώσει και να ἐξουδετερώσει την ἀξία τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως, δηλαδή τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας και β) να ἀποκρύψει το “ἀκατάστατο” παρελθόν τῆς ἑταιρείας “Σκοπιά”, με τις ἀναρίθμητες πλάνες και τις ἀτέλειωτες διαψεύσεις τῶν δῆθεν προφητειῶν της.
