Αγαπητοί μου αδελφοί,
Εισερχόμαστε απόψε στο αποκορύφωμα της περιόδου του Τριωδίου. Μία περίοδος σαράντα ημερών ολοκληρώθηκε, ακριβώς για να μας προετοιμάσει για τη Μεγάλη Εβδομάδα που ξεκινά με την αποψινή ακολουθία. Εβδομάδα που ως γνωστόν ονομάζεται Μεγάλη λόγω ακριβώς της πνευματικής σπουδαιότητας των ημερών της. Όπως εισέρχεται κανείς σ’ έναν Ιερό Ναό και προχωρεί από τον πρόναο στον κυρίως Ναό, κι έπειτα φθάνει στο Ιερό, το ίδιο γίνεται και τώρα: από τα εισαγωγικά του Τριωδίου, περάσαμε στη Σαρακοστή, για να φθάσουμε ακριβώς στο Άγιο Βήμα, τη Μεγάλη Εβδομάδα.
Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, την ιερότητα των στιγμών που ζούμε, την πρόκληση που μας δίνει η Εκκλησία μας αυτές τις ημέρες: να μετάσχουμε στο κατεξοχήν Μυστήριο, το Μυστήριο του Πάθους του Κυρίου και της Ανάστασής Του. Με λιτό τρόπο, ο εκκλησιαστικός ποιητής των αποψινών ύμνων μας καλεί στο τροπάριο των αίνων να κατανοήσουμε την ουσία των γεγονότων αυτών: «Καθώς φτάσαμε, πιστοί, στο σωτήριο Πάθος Χριστού του Θεού, ας δοξάσουμε την άφατη μακροθυμία Του. Ώστε, με την ευσπλαχνία Του, ως αγαθός και φιλάνθρωπος που είναι, να ξυπνήσει και να αναστήσει κι εμάς, που νεκρωθήκαμε από την αμαρτία».
Τι μας λέει ο υμνογράφος; Το Πάθος του Κυρίου μας αποτελεί τη σωτηρία μας. Γιατί με τη Σταυρική θυσία Του καταργήθηκε η αμαρτία, και συνεπώς και ο έσχατος εχθρός του ανθρώπου, δηλαδή ο θάνατος, και φάνηκε η δικαιοσύνη κι η αγάπη Του, τα οποία μας έφεραν στην αγκαλιά και πάλι του Θεού. Ο,τι ο άνθρωπος έχασε λόγω της πτώσης του στην αμαρτία, το βρήκε και πάλι, απείρως πολλαπλασιασμένο όμως, με την ενανθρώπηση του Θεού μας και το εκούσιο Πάθος που Αυτός υπέστη. Κι ακόμη: το Πάθος Του αυτό ήταν εκούσιο, δηλαδή με τη θέλησή Του. Αυτό σημαίνει ότι ήταν το αποτέλεσμα όχι ενός πεπρωμένου, ούτε μίας πίεσης που ενδεχομένως ασκήθηκε στον Θεό μας – αυτό θα ήταν βλασφημία! – αλλά καρπός της ελεύθερης αγάπης Του. Πίσω από τον Σταυρό και μέσα σ’ Αυτόν κρύβεται πάντοτε «η άφατος μακροθυμία» του Θεού μας. Κι εἶναι τούτο η κατεξοχήν παρηγοριά μας: πιστεύουμε σε Θεό, ο Οποίος δεν είναι δυνάστης των ανθρώπων η ένα απρόσωπο ον, μπροστά στο οποίο το μόνο που δημιουργείται είναι ο φόβος. Στον Σταυρό και το Πάθος Του αναγνωρίζουμε την πατρική καρδιά Του και την τεράστια, τη γεμάτη στοργή αγκαλιά Του!
Τι μας προτρέπει, λοιπόν, ο εκκλησιαστικός ποιητής; Μπροστά στην άπειρη άγάπη του δι’ ημάς παθόντος Δημιουργού μας, δύο πράγματα πρέπει να κάνουμε. Πρώτον, να Τον δοξολογήσουμε. Και δεύτερον, η δοξολογία μας να λάβει τη μορφή της μετανοίας μας: να Τον παρακαλέσουμε να μας ξυπνήσει και να μας σηκώσει από τη θανατερή αμαρτία μας. Κι αυτό σημαίνει: μετέχουμε στα γεγονότα του Πάθους κι ασφαλώς και της Ανάστασης, στον βαθμό που γονατιστοί στην καρδιά κραυγάζουμε εν μετανοία: «ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ»! Καλή Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα !
Μετά πατρικών ευχών και αγάπης,
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ
† Ο ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ
